نزدیکای صبح اومدی، بغلم کردی و رفتیم... اینقدر گریه کردم که از خواب بیدار شدم. سه سال گذشته که نیستی ولی با هربار نفس کشیدن به این فکر می‌کنم چقدر خوش شانس بودم که تو بابای من بودی، که هرلحظه برای اینکه دخترت باشم تلاش می‌کنم یکم مثل تو باشم. تو قهرمان زندگی منی، اینقدر هنوز مونده ازت یاد بگیرم. تو وجود منی و دستاتو یک لحظه رها نکردم. دلم می‌خواد گريه كنم، انقدر كه اين حجم سنگينی كه بهم اجازه ادامه دادن نمی‌ده، برای هميشه از بين بره. اما هيچ اشكی وجود نداره. هيچ اشكی برای ريختن وجود نداره! ادامه می‌دم. چاره چیه؟!

من پیشنهاد می‌کنم هم شاعر باشید، هم جنگجو!
‏آرام و ملایم زندگی کنید‌. ‏مهربان باشید. قدردان باشید.‏ از يک زندگی عميق و خلاقانه لذت ببرید. ‏و همچنان هم مثل یک جنگجو.
‏به چشم‌انداز، تلاش و وعده‌های خود وفادار بمانید✨

برای امروز یادم باشه که چو‌ خدا بود پناهت چه خطر بود ز راهت؟

عاشق مدیرمنابع انسانیمون شدم، حیف شوهر داره.

نهايتا دل به جایی می‌رسه كه دو راه بيشتر نداره: يا بايد خون شه يا سنگ...
اگه خیلی خوش شانس باشی قبل از این اتفاق، بدونِ هیچ تلاش و خستگی برای یک نفر کفایت می‌کنی!

می‌گم شانس آواردی پیشت نیستم...
می‌گه بد شانسیه.

اغلب کم‌رنگ‌تر از آن بودم که در یادها بمانم.

‏ریلزایی که مامانم برام می‌فرسته از موضوع «مهاجرت» داره به «اتاقتو مرتب کن» تغییر پیدا می‌کنه. فکر کنم اینجوری شد تو که نرفتی، حداقل این گهی که توشی رو یه دستی بکش.

بهم گفت تو توانایی داری «فحش دیپلماتیک» بدی.
چی هست؟ اینکه در کمال ادب و احترام تو یه جمله ۱۰ تا نثار طرف مقابلت کنی.