عاشق مدیرمنابع انسانیمون شدم، حیف شوهر داره.

نهايتا دل به جایی می‌رسه كه دو راه بيشتر نداره: يا بايد خون شه يا سنگ...
اگه خیلی خوش شانس باشی قبل از این اتفاق، بدونِ هیچ تلاش و خستگی برای یک نفر کفایت می‌کنی!

می‌گم شانس آواردی پیشت نیستم...
می‌گه بد شانسیه.

اغلب کم‌رنگ‌تر از آن بودم که در یادها بمانم.

‏ریلزایی که مامانم برام می‌فرسته از موضوع «مهاجرت» داره به «اتاقتو مرتب کن» تغییر پیدا می‌کنه. فکر کنم اینجوری شد تو که نرفتی، حداقل این گهی که توشی رو یه دستی بکش.

بهم گفت تو توانایی داری «فحش دیپلماتیک» بدی.
چی هست؟ اینکه در کمال ادب و احترام تو یه جمله ۱۰ تا نثار طرف مقابلت کنی.

از هر تعلقی که گذشتم، تواناتر شدم. هر روز چیزی را تَرک کردم و هر روز چیزی مرا تَرک کرد. با هر تَرکی، خاک تنم تَرَکی برداشت و چیزی از آن رویید، بالی شاید، کوچک و شفاف و نامرئی. پریدن با پرهایی ناپیدا، مرا بی پروایی آموخت.

‏آستین هستم، برای دیدن نمونه مارها به زندگیم مراجعه کنید.

لعنت بر سرزمینی که قلب‌های آدم های بی‌گناهش، برای رسیدن به رویایشان، محکوم به هزار تکه شدن اند؛ که شاید هر تکه را جایی در این خاک، کنار خیابانی، مجسمه‌ای، درختی، خاطره‌ای، کافه‌ای، آدمی جا بگذارند و خود، با یک هزارمِ قلبی که مانده‌است، با چمدان هایی خالی از هرآنچه روحشان به آن نیاز پیدا خواهد کرد، بی خداحافظی، مرز ها را رد کنند..
لعنت.