مدعی خواست كه از بیخ كند ریشه ما
غافل از آنكه خدا هست در اندیشه ما

سایه‌ای روی سایه‌ای خم شد
در نهانگاه رازپرور شب
نفسی روی گونه‌ای لغزید
بوسه‌ای شعله زد میان دو لب

با آنکه رفته‌ای و مرا برده‌ای ز یاد
میخواهمت هنوز و به جان دوست دارمت

رفته است و مهرش از دلم نمیرود
ای ستاره‌ها، چه شد که او مرا نخواست؟
ای ستاره‌ها، ستاره‌ها، ستاره‌ها
پس دیار عاشقان جاودان کجاست؟

هر عاشقی شام و سحر یاد رخ یارش کند
خوشتر ز خورشید فلک روشن شب تارش کند
هرگه نگاهی از کرم بر عاشقی کرد آن صنم
از هر غم و رنج و الم آسوده از کارش کند
گفتم بکش صورتگرا نقش رخ زیبای او
گفتا که غارت هوش من چشمان خمارش کند
گفتم الهی در سخن راهی چنین دلکش مزن
گفتا که شیرین شور من لعل شکربارش کند

آسمان بارِ امانت نتوانست کشید
قرعه ی کار به نام منِ دیوانه زدند

من سنگ دل نیستم؛ منطقیه که از بدبختی آدمای آشغال و کثیف لذت ببرم.

چه شده ای دل دیوانه هوایش کردی
با دو چشمان پر از اشک صدایش کردی

گفته بودم که دلش معدن بی معرفتی ست
تو نشستی و دلت خوش به وفایش کردی

بنظرتون با این همه ضربه روحی و فشار عصبی چند سال از عمرمون کمتر میشه؟

من مغرورم ولی برای تو که نه عزیزم!