مدعی خواست كه از بیخ كند ریشه ما
غافل از آنكه خدا هست در اندیشه ما

سایه‌ای روی سایه‌ای خم شد
در نهانگاه رازپرور شب
نفسی روی گونه‌ای لغزید
بوسه‌ای شعله زد میان دو لب

با آنکه رفته‌ای و مرا برده‌ای ز یاد
میخواهمت هنوز و به جان دوست دارمت

من سنگ دل نیستم؛ منطقیه که از بدبختی آدمای آشغال و کثیف لذت ببرم.

چه شده ای دل دیوانه هوایش کردی
با دو چشمان پر از اشک صدایش کردی

گفته بودم که دلش معدن بی معرفتی ست
تو نشستی و دلت خوش به وفایش کردی

بنظرتون با این همه ضربه روحی و فشار عصبی چند سال از عمرمون کمتر میشه؟

من مغرورم ولی برای تو که نه عزیزم!

من عاشقانه دوستش می داشتم و او عاقلانه طردم کرد.
منطق او حتی از حماقت من احمقانه تر بود.

نگاهت میکنم خاموش و خاموشی زبان دارد
زبان عاشقان چشم است و چشم از دل نشان دارد
چه خواهش ها در این خاموشی گویاست نشنیدی
تو هم چیزی بگو چشم و دلت گوش و زبان دارد