سر زِ پنجره بیرون کن،
ای طلایی گیسوان،
می‌شنوم که می‌خوانی
نغمه‌‌ای شادان.

کتاب را بستم
دیگرش نمی‌خوانم،
به روی زمین حالا
به تماشا نشسته‌ام رقص آتش را.

رها کرده‌ام کتابم را
رها کرده ام اتاقم را

چرا که شنیدم از میان تاریکی
داری آواز می‌خوانی.

آواز خوان
آواز خوانِ نغمه‌ای شادان،
سر زِ پنجره بیرون کن،
ای طلایی گیسوان.

جیمز جویس
ترجمه فرید قدمی

گوشِ خر کوتاه کردی، اسب شد آیا مگر؟
جانِ من، ذاتیست بعضی ویژگی‌های بشر.

مولانا

برای همین لحظات حاضر،
و خیالاتی که حاضر اند، خیلی بیشتر از واقعیت...

smallconsolations

چشمان این زن مُرده با من سخن می‌گویند،
چرا که در آن‌ها عشق بود؛ عشقی که نمی‌بایست نابود گردد.
در آن‌ها هوس بود، هوسی که نمی‌بایست بمیرد.

پاره‌ای از شعری
از ازرا پاوند

تنهایی هرگز تنها نیست،
وقتی هر کدام از ما در عُمق زیسته‌ی خود به آن پناه می‌بریم؛
و گاه مجبوریم که با آن زیست کنیم.
تنهایی هرگز تنها نیست،
هر یک از ما در تنهایی خود غرق شده‌ایم
و تنهایی نظاره‌گر این تنهایی هاست؛
تنهایی با ما آمیخته شده است!
تنهایی از ما تغذیه می‌کند و ما از او.

تنهایی هرگز تنها نیست...

تمام انسان‌ها می‌خواهند زندگی کنند، اما کسی نمی‌خواهد بهای آن را بپردازد و این بها، مرگ است.

آنتونن آرتو

با من بزرگ شد
با من پیر شد
من را تعقیب می‌کند
ادامه خواهد داشت
برای تعقیب من
به گور

کیارستمی

مرگ
التیام است یا ترس
انسان رو به مرگ
سرشار از ترس و امید
اما انسان از دست می‌دهد
تمام وجودش را
تمام هستی اش را
و تمام هویت اش را
تمام آنچه که دوست داشته است
مرگ
این نیستی میان هستی
چه تمایلی برای ادامه دادن دارد
وقتی حتی دیگر سخنی از تو گفته نمی‌شود
وقتی حتی اجازه ای نیست برای گفتن حرفایت،
فقدان هایت
و ترس هایت
حتی،
علاقه ات
مرگ
در چنین واپسی

مرگ می‌آید
چه مُرده باشی چه زنده
مرگ در تو فرو می‌رود
حتی اگر شمارش‌گاه قلبت ادامه دهد
تو با مرگ هم‌آمیخته شدی
تو در مرگ
و مرگ در تو
تو ادامه می‌دهی
اما مرگ دیگر با تو کاری ندارد
تو دیگر سخنی برای گفتن خلق نمی‌کنی
اجازه مُردن و سُخن گفتن از تو سَلب می‌شود
تو مرگی درونت داری که دیگر هرگز نخواهد مُرد ای مَرد
تو مرگ
مرگ تو
مرگ مرگ مرگ...
ایستاده‌ای و می‌نگری
به آنچه که اتفاق افتاده و خواهد افتاد
اما یادت باشد
تو دیگر مُرده‌ای؛
مرگ از تو قافل شده
مرگ با تو دیگر کاری ندارد
مرگ به مسیر خود باز می‌گرد
و تو تنها بدونِ سخنی
محو می‌شوی
حتی برای مرگ،
مرگ
مرگ
مرگ......

این خیل مردّدِ یک مَرد است
مَرد یا مُرده فرقی ندارد
مصمم و مُجِد باشد
گناهکار و محکوم شده باشد
دچارِ فراوانی استیصال باشد،
و یا رستگار
باز هم فرقی ندارد
وقتی گفته‌هایی از او فهم نشود
وقتی اتمسفری برای درک او نیست
فقط مُشتی از انسان که فقط اسم انسان را یدک می‌کشند، او را احاطه کرده‌اند؛
و او مَرد یا مُرده ای است که فقط نفس می‌کشد،
آن نفس‌ها هم فقط برای کشیدن دودِ سیگار به داخل ریه هایی پر از خصم و نفرت‌اند و کاربرد دیگه‌ای ندارند.
این خیل مردّدِ یک مَرد است...

می توانم بخوابم و شکنجه زار را در گوری جای دهم...
smallconsolations