Ой…

Адамның миы дұрыс ойлана алмай, адам өз-өзінен шығып кететін сәттері болып тұрады. Тек, біз оны байқамай қаламыз. Өйткені сезімдерге ерік беріп қоямыз. Тек өзіңді ғана кінәлі сезініп кететін кездер де болады. Шындығына келгенде біздікін кінә деуге де келмейді екен, бізге кінә артқан адамның іс-әрекетімен салыстырсақ. Осылай-осылай көз де жаймендеп ашылады екен… Осы кішігірім күйзелістер өткеннен кейін, дәл осылай өзіңе сыртыңнан бір қарап күліп, шешімдер қабылдайсың)

Қатты ностроением жоқ