صحبت با غریبه راحت ‌تره.

حیفِ من بود.

حدیث چشم مگو، با جماعت کوران.

از روزی که مردم دیگر جرعت نگاه کردن در آیینه را ندارم.

طوری زندگی می‌کنند که گویی هیچ‌ کس نمی‌داند باید مُرد.

هرگز خانه برایم چنین ناامن نبوده.

از تاریکی می‌ترسیدم، خواستم با لامپ روشن بخوابم، برق رفته بود.

reading Victor Hugo
thinking about the life we never lived together, and for sure, we won't
crying all night
staring at the mirror and blaming yourself for being this stupid
what's all for?
What is this hereditary heartbreak that has been with me since birth?