✔️✔️✔️✔️

با سپاس فراوان از شما اساتید بزرگوار و استاد بانوان ارجمند که در این کارگاه ما را همراهی کردید و سپاس از استاد بانو بهوندی که زحمت هماهنگی کارگاه‌ها را به عهده دارند .
شبتان نیکو !

پیام عشق به‌گوش هوس مخوان بیدل
سخن اگر سخن اوست جزکلام تو نیست
#بیدل‌_دهلوی

عشق و محبت چیزی فراتر از احساسات شخصی است. وقتی عاشق می‌شویم، باید کلام و رفتارمان متناسب با مقام معشوق باشد و نه خواسته‌های نفسانی خودمان. به عبارت دیگر، عشق واقعی، عشق به خدا و زیبایی‌های اوست و نه عشق به چیزهای مادی و دنیوی.(ای بیدل! پیام عشق را به گوش شهوت و هوس نبر. اگر می‌خواهی سخنی بگویی، آن سخن باید سخن معشوق باشد و بیانگر عشق و محبت او باشد. سخن نباید از طرف خودت باشد و نباید حاوی افکار و خواسته‌های شخصی‌ات باشد.)

#مهدی_احمدوند

✔️✔️✔️✔️✔️

تا ترا از دور دیدم، رفت عقل و هوش من
می‌شود نزدیک منزل کاروان از هم جدا
#صائب_تبریزی

هنگامی که تو را از دور دیدم، چنان شیفته شدم که عقل و هوشم را از دست دادم. درست مثل کاروانیانی که پس از طی کردن مسافتی طولانی، زمانی که به منزلگاه نزدیک می‌شوند، از هم جدا می‌شوند، من نیز با دیدن تو، از خودم جدا شدم و در عشق تو غرق شدم.

#مهدی_احمدوند

می‌شوند از سردمهری، دوستان از هم جدا
برگ‌ها را می‌کند فصل خزان از هم جدا
#صائب_تبریزی

همانطور که فصل خزان به طور طبیعی باعث ریزش برگ‌ها می‌شود، سردی روابط نیز به طور طبیعی باعث جدایی دوستان خواهد شد. بنابراین، حفظ دوستی‌ها نیازمند توجه، محبت و گرمی است.

#مهدی_احمدوند

سایمسه هرکیم فنا دنیاده موجود ئوزینی
داخل جنّت اولور محشرده صائب بی‌حساب
#صائب_تبریزی

اگر هر کس در این دنیا خود را موجودی فانی و گذرا بشمارد و از بند تعلقات دنیوی رها شود، بدون شک در روز قیامت به بهشت خواهد رفت و نیازی به حسابرسی نخواهد داشت.

#مهدی_احمدوند

‍ بر بساطِ بوریا سِیرِ دو عالم می‌کنم
با وجودِ نِی‌سواری برقِ جولانیم ما
این شعر از آنِ #صائب [تبریزی] است، ببینید کجا به کجاست:
بر بوریا نشستن نشانه‌ی فقر بوده، کسانی که تمکّن داشتند روی قالی می‌نشستند، می‌گوید من شخصِ فقیری هستم ولی از طریقِ «اندیشه» سِیرِ دو عالم می‌کنم، منظورش غنای معنوی و بی‌نیازی است. ما بر نِی سواریم، یعنی روی حصیر می‌نشینیم، ولی مانند برق تیزرو هستیم (حصیر از جنس نِی بوده) بچّه‌ها با نِی تقلید از سوارکاری می‌کردند. جولانِ فکر، حرکتِ برق‌آسا دارد.

بیتی دیگر، باز از صائب:
حاصلِ ما نیست غیر از خار خارِ جستجو
گرد‌بادِ دامـنِ صحـرای امکانیـم مـا

خار خار در اینجا دو معنا دارد: یکی مانند باد بر خارِ صحرا گذشتن، و دیگری انگیزشِ درونی، یعنی تحریک در درون که شما را به انجامِ عملی بر می‌انگیزد. مثلِ این که نوکِ خار به اندرونِ شما بخورد و تا به مقصودِ خود دست نیابید آرام نمی‌گیرید. در اینجا اصطلاحِ خار‌خار ربط داده می‌شود به گردبادی که در بیابان می‌وزد ولی چیزی جز خار به دستش نمی‌آید. بنابراین جستجوی او راه به جایی نمی‌برد. «صحرای امکان» یعنی دنیای موجود که از بهره‌دهندگی بخیل است.

❇️ دکتر محمّد‌علی اسلامی‌نُدوشن(از رودکی تا بهار)

Ｃ᭄‌❁‌‎‌‌࿇༅═‎═‎═‎═‎═‎═‎┅─ ‌‌‎‌‌‌ ‎‌‎‌‌‎‌‌‎‌‌‎‌‎‌‌‎‌‎‌
@saeb_e_tabrizi
‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌┄┅✿░⃟‌‌‎‌‌‌‎‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‎‌‌‌‎‌‌‌‌‌‌‌‌‎‌‌‌‎‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‎‌‌‌‎‌♥️❃‎‌‌‎─═༅࿇࿇༅═─