اگه درست‌حسابی توضیح بدم که دنبال چی‌ام و چرا اومدم فلسفه، سوالی که محتمله برای کسی پیش بیاد اینه، راهی که پیش گرفتم، آنچه می‌خوام بفهمم، تهش سالم ازش بیرون می‌آم یا نه. جواب اینه که نمی‌دونم ولی باید تا تهش برم. ترجیح می‌دم تا تهش برم.
‌

وقتی استاد نامحبوبت کلاس رو کنسل می‌کنه خوشحالی می‌کنی. برنامه می‌ریزی جای نشستن سر کلاسش و گوش دادن به حرف‌های بی‌خود و گهگاه زن‌ستیزانه‌ش بری کتابخونه و بین کتاب‌ها بشینی و تحقیق کنی.
‌

همیشه یادم می‌ره تو خونه‌ی خودم نباید خودم باشم. باید مدام فیلتر مخصوص بکشم روی حرف‌هام و حتی اداهایی که درمی‌آرم چون نباید خود واقعیم رو نشون بدم. شاید گاهی حس کنم اینکه مجبورم اینجوری باشم ناراحت‌کننده باشه ولی به این نتیجه رسیدم که احتمالاً قرار نیست آدم‌های زیادی باشن که بتونم بدون فیلتر پیش‌شون زندگی کنم، پس چرا غصه بخورم. پیدا می‌شه ولی خیلی نادره.
‌

بعد از کلاس می‌خوام یه بیچاره‌ای رو گیر بیارم و باهاش بحث فلسفی راه بندازم ولی زیادی پاره‌ام. جوری پاره‌م که تنهایی تو مغزم دارم مطالب رو بالاپایین می‌کنم ولی وقتی ازم می‌پرسن به چی فکر می‌کنی فقط توانش رو دارم مثل آیکو میو کنم.
‌

مدت‌ها خیلی خوشم نمی‌اومد نویسنده‌ها رو ببینم، انگار دوست نداشتم اون چهره‌ی رازآلود پشت داستان‌های محبوبم فاش بشه. وقتی فهمیدم از مصاحبه‌ها و کلاس‌هایی که تو یوتیوب دارن نکات زیادی می‌شه یاد گرفت، خودم رو مجبور کردم نویسنده‌ها رو ببینم. مصاحبه‌ای از هان کانگ که برنده‌ی نوبل ادبیات شده رو دیدم، از لطافت صحبت کردنش جا خوردم. انقدر آروم و نرم صحبت می‌کنه که دلت می‌خواد دنیا ساکت‌تر بشه که بتونی فقط‌وفقط صداش رو بشنوی. دوست دارم کتاب‌هاشم بخونم ببینم چجوریه.
‌

بگذارید اینجا ثبت کنم که نسخه اول و درب‌وداغون داستان کوتاهم رو تموم کردم و همین امروز نسخه‌ی دوم رو شروع کردم.
‌

ببینید چه شاعرانه گفتم از صبح کاری نکردم؟
‌

یه زمانی از ساعت شش عصر که می‌گذشت و هنوز کارهام رو نکرده بودم، با خودم می‌گفتم تمومه، باید از فردا شروع کنم. این «از فردا»ها خیلی ساعات ارزشمندی رو ازم گرفت و شرطی شده بودم. ولی دیگه آخر شبم باشه با خودم می‌گم کار رو شروع می‌کنم و فردا ادامه‌ش می‌دم.
خلاصه که اگه از صبح کار مفید نکردید، این رو نشونه بگیرید که الآن پاشید و انجامش بدید. هیچ‌وقت دیر نیست.
‌

باید پین می‌کردم. لازمه!
‌