تو از آدم موردعلاقه‌م تبدیل شدی به کسی که وقتی یادش میوفتم دلم میخواد هرچه سریع‌تر خودم رو به نزدیک‌ترین سطل زباله برسونم و کلی بالا بیارم. و تحمل این موضوع و کنار اومدن با کل وجودیت‌ش اصلا آسون نبوده و نیست. اصلا. اگه اهمیتی داره. که بعید میدونم. حالا هرچی.

در نهایت فقط تو میمونی و زندگی کوچولوی احمقانه‌ت، پس؛ ادامه بده، ازش لذت ببر و اون کسی باش که دلت میخواد باشی.

امروز ظهر زیر کولر مشغول آماده‌کردن نون کرم‌دار بودم، حین کار هامون تماشا میکردم و فکرکنم یکم بیشتر عاشق صدای خسرو شکیبایی شدم— شاید صدقه‌سری ایشون بود که نتیجه‌ی نهایی نون‌ها اونقدر خارق‌العاده از آب دراومد!!

“هدف تا ابد زندگی کردن نیست. هدف؛ خلق کردن— به‌جا گذاشتن چیزیه که تا ابدیت زنده بمونه.”

womanhood is the process of understanding your mother.

یک‌هفته‌ی اخیر انقدر برام با ارزش، قشنگ و جالب ‌بود که میتونم ده‌ها صفحه راجع به جزئیاتش سیاه کنم و بس نباشه، ولی داشتم با خودم فکر میکردم که در کنار همه‌ش؛ احتمالا روز اول که یه آقای نسبتاً مسن با یه لحن خوب بهم گفت: “چه پیراهن زیبایی؛ جداً نتونستم جلوی خودم رو بگیرم و باید بهت میگفتم؛ you look very beautiful واقعا.” و شب‌آخر— همین چند دقیقه پیش؛ که وسط صحبت صورتمو برگردوندم سمت خانوم گیلانی راننده‌تاکسی و یه‌دفعه‌ای چشماش گرد شد، پرید وسط حرفم و با لهجه‌ی عزیز رشتی گفت: “وا! تو چقدر خوشگلی!!!” موردعلاقه‌ی موردعلاقه‌م باشن! :-) همیشه‌ی همیشه شیفته‌ی غریبه‌های رهگذر میمونم.

“خوبم!!!” (بنفش شدن پوست به‌خاطر تحمل احساس نیاز مفرط به خفه‌کردن خود در بالش و از ته دل جیغ کشیدن)

امروز یک مرد ایتالیایی بهم لبخند زد؛ پس زندگی زیباست!