غم‌ات مباد که دنیا ز هم جدا نکند
رفیق‌های در آغوش هم گریسته را

رحمتی باور کن اینجا بی‌تو من تنها نخواهم بود
می‌نشینم پیش غم‌ها بی‌گمان سرپا نخواهم بود

از آنجا که دستم را فشردی خاطرم هم گرم شد
بعد از این با خـاطرم قربانی سرما نخواهم بود

با خودت اصلا نگفتی این چرا غمگین نشد پیشم؟
من کنارت بوده‌ام غمگین ولی رسوا نخواهم بود

در کنارت شعر خواندن مثل یک دنیای دیگر بود
هرکجا شعری بخوانم مثل آن شب‌ها نخواهم بود

رحمتی دل کندن از آن کوچه‌ها سخت است مرد
من که هرجایی نبودم بعد این هرجا نخواهم بود

می‌زدی پک، می‌زدی پتکی به تنهایی مخروبم
ای لعنت به تنهایی اگر با بودنت هم‌پا نخواهم بود

با خـودم گـفتم اگـر برگـردم اینجـا بهـتر است
می‌گـفـتـم کـه بهـتر می‌شوم امـا نخواهم بود

گفتی که فردا آخرین روز است امشب خوش بگو
فکر می‌کردم که دیگر بعد آن فردا نخواهم بود

در میان بی‌کسی غرقم، شلوغم بی‌تو حیف
می‌نویسم زشت آخر بی‌تو من زیبا نخواهم بود

می‌نشینم پیش غم‌ها بی‌گمان تنها نخواهم بود
رحمتی باور کن اینجا بی‌تو من سرپا نخواهم بود

"وحید بازرگان"

#غزلیات
#بداهه

تو احتمال باران صبح پاییز منی

یادِ تو افتادم بشون گفتم برادر چی دارین؟

دو ساعتی می‌شه از امامزاده درومدم، ته باغ فیض نشستم به آب خیره شدم، هوا خنکه، هفتمین نخ و از پاکت سوئیسیم در میارم روشن می‌کنم منتظرم رحمتی بیاد دنبالم بریم کافه ماه چای بخوریم.

از من به من فرسنگ ها راه است

تو را چیدم و دست هایم بوی زندگی گرفت

هربار پس از دیدنت مؤمن تر میشوم
من مؤمن به خدایی هستم که تو را چنین زیبا آفرید.