But I'm only a human, I crashed when you left me :)

One time, in one day, I will forget you :)

کاش آدمای سمی با رفتنشون جهان رو قشنگ تر کنن :)

200 :)?

200 :)?

نمیدونم
فقط کاش میشد از پشت همین گوشی بغلت کرد ،
و از گرمای وجودت قرض گرفت...
کاش میشد تو تک تک لحظه هایی که به خاطرت
پروانه ها تو قلبم به پرواز در میومدن میشد
از پشت همین گوشی لپاتو بکشم و پیشونیتو ببوسم؛
تو ازم دوری ولی قلبت‌، نزدیک‌ ترینه به قلبم...

اکنون که راه میروم شرمسارم چرا و چگونه به اینجا رسیدم چگونه از بودنم متنفرم و چرا این طور است

⁠⁣دوست داشتن یک‌ نفر، مثل نقل مکان کردن به یه خونه‌ست. اولش عاشق همه‌ی چیزهایی میشی که برات تازگی دارن. بعد به مرور زمان دیوارها فرسوده میشن. چوب‌ها از بعضی قسمت‌ها پوسیده میشن، و می‌فهمی که دیگه عشقت به اون خونه، به خاطر کمالش نیست، بلکه به خاطر عیب و نقص‌هاشه. تمام سوراخ سنبه‌هاش رو یاد می‌گیری. یاد می‌گیری چطور کاری کنی که وقتی هوا سرده، کلید توی قفل گیر نکنه، یا در کمد رو چطور باز کنی که جیرجیر نکنه. اینا رازهای کوچیکی هستن که خونه رو مال آدم می‌کنن. خونه‌ای که دیگه بهش عادت کردی. خونه‌ای که برات یه سرپناه امن هست و دوستش داری

من کسی رو اولویت می‌ذارم که اولویتش باشم.
با کسی مهربونم که آزارش بهم نرسیده و همیشه باهام خوب بوده.
برای کسی ارزش قائلم که تاحالا صدبار خودشو بهم ثابت کرده.
برای کسی پیش قدم می‌شم که مطمئنم جواب منفی بهم نخواهد داد.
با کسی بهم خوش می‌گذره، کسی رو به بیرون دعوت می‌کنم که مطمئنم میاد و به اونم خوش می‌گذره.
دنبال کسی می‌رم که قبلاً وقتی خودمو گم کردم ۵۰۰ بار دنبالم گشته.
به کسی احترام می‌ذارم که تاحالا کوچیک ترین بی احترامی و توهینی بهم نکرده.
رو مخ کسی نمیرم که تاحالا رو مخم نرفته.
نمی‌دونم اسمشو می‌خوای چی بذاری و حقیقتشو بخوای برامم مهم نیست. دیگه هیچ اصراری به آدم خوبی بودن برای همه ندارم.
بهم سیلی زدی؟ قلبت رو تیکه پاره می‌کنم.