I looked up to the sky and said "oh God, wish you were my lover. Kill me with every piece of your unconditional love".

مامانم گفت مثل بچه کوچولو‌ها شیشه رو می‌کشی پایین و بیرون رو نگاه می‌کنی.
باعث شد فکر کنم که، بچه‌های کوچیک به چی فکر میکنن؟ مثلا فکر می‌کنن رفتن سوپرمارکت کدوم نوع بستنی رو انتخاب کنن؟ قیفی یا عروسکی؟
نوزادها چی؟ نوزادها وقتی زل می‌زنن توی صورتت به چی فکر می‌کنن؟ به این نگاه می‌کنن که این آدم چقدر روحش پلید و درنده است و ذات اجداد میمونیش رو با خودش حمل میکنه؟ برای همینه که خاطرات انسان‌ها از سه سالگی به بعد شکل می‌گیره و قابل یادآوریه؟
حقیقت اینه که من به یک دلیل به بیرون از پنجره زل می‌زنم. مردم.
اینکه به مردمی نگاه کنم که شخصیت اصلی زندگی خودشون هستند برام جالبه. همین شخصیت‌های اصلی، سیاه لشکر زندگی من به حساب می‌آیند. خیلی‌هاشون دارن با تلفن حرف می‌زنن، از روزمرگی‌شون برای همسرشون می‌گن، عصبانی هستن، توی فکر و خیالبافی غرق شدن.
همه‌ی اینها جالبه‌.

It hurts but has to be carried on my shoulders.

می‌بینی عزیزم؟ عواقب people pleaser بودنته. یونیورس دیگه به چه حالتی باید بخوابونه تو گوشت که آدم شی؟