این قسمت از کتاب برای من مورد توجه قرار گرفت چون در حق فلسفه ی رواقی هم یکم کم لطفی زیاده، درحالیکه بد نیست، اصلا چیز بدی نیست. رواقیون رو معمولا آدمهایی بدون احساس می دونند، «یکی از اساسی‌ترین محورهای رواقی‌گری که توسط اپیکتتوس مطرح می‌شود فرق گذاشتن بین آنچه در کنترل ماست و آنچه در کنترل ما نیست است. به عقیدهٔ رواقیون عمدهٔ خوبی‌ها در زندگی مانند احساسات، اعمال و افکار، در حوزهٔ کنترل ما قرار دارند و سایر چیزها معیار زندگی خوب نیستند و به عبارتی «بی‌تفاوت» اند.» این یک قسمت از مقاله ایه که در مورد رواقیون نوشته شده، اون قسمت بی تفاوتی به چیزهای دیگه، حقیقتا میتونه بقیه رو دچار سو تفاهم کنه.

رواقیون نمیگن من بطور کلی Numb و بی احساس میشم و منفعل خواهم ماند چون خیلی چیزها در اختیار من نیست. رواقیون معمولا بخاطر منفعل و تنبل بودن قضاوت میشن. اما وقتی توی دل این فلسفه میری می فهمید که لپ کلام Stoicism اینه که اگر اتفاقی افتاد که در کنترل و دست تو نبود؛ رها کن، بهش خشم نگیر، عصبی نشو...کاری از دستت برنمیاد پس اجازه دادن به جریانات منفی احساسی هم کار درستی نیست، چه بسا حتی باعث بشه هندل کردن اون اتفاق ناگوار برامون سخت و عذاب آور تر بشه.

اگر تصادفی اتفاق افتاد، اگر بیمار شدیم، اگر جبر زندگی مارو به سمتی برد که هیــچ کنترلی روش نداریم، پس اخم کردن در باره اش چه سود.

این صرفا نوعی فلسفه «تبسم کن- تجسم کن» آن گونه که رواقیگری غالبا چنین وصف شده نیست. بلکه تلاشی است برای هماهنگ کردن زندگی آدمی با ضرورت های بی رحم طبیعت، وقتی آدم به فردی بزرگسال تبدیل می شود بهترین کار این است که با موی جوگندمی، بیماری و مرگ کنار می آید.

— جان های بیمار، ذهن های سرحال

از کتاب هایی که توی خودشون نقل قول های مختلف از کتاب های دیگه و نویسنده های دیگه دارن خیلی خوشم میاد و لذت می برم. یا حتی زمانی که یکی از کاراکتر ها شروع میکنه به تعریف کردن شهر مورد علاقش، فرهنگ مورد علاقش، تاریخ کشوری که متولدش هست یا موسیقی که دوست داره...خوندن این کتاب ها جدا از محتوای اصلی، بهت چیز های دیگه هم یاد میده. تو با اون کاراکتر داری مکالمه ایجاد میکنی، اون کاراکتر با تو صحبت میکنه و در مورد علایق اش میگه. تو همراهش به شهر ِ خانوادگیش سفر می کنی و توی رستوران فنسی که نشسته دسر می خوری.

من به طور خاص این قسمت های کتاب رو هایلایت می کنم و اگه اطلاعات جدیدی داشته باشه، درموردش اطلاعات جمع میکنم. بنظرم خوندن کتاب های چند کتابی همیشه یکی از مهیج ترین نوع مطالعه ست.

— Poetically chaotic

تماما در آشفتگی ای از خودم غوطه ور، ایستاده ام، دست هایم بوی خون می دهند. به یاد ندارم آلت قتاله ای را لمس کرده باشم، اما نگاهم را که به آینه میندازم، چاقویی نصفه نیمه در میانه ی شقیقه ام جا خوش کرده؛ به یاد ندارم؛ چه زمانی چاقو را از جا بلند کردم. فرقی ندارد؛ کماکان دستهایم بوی قتل و خون می دهند..انگشتهایم دسته ی چوبی چاقو را لمس می کنند، صورتم به صورت مضحکی با چاقو دکور شده،

حالا که فکر میکنم، گمان میکنم که افکارم خارش داشتند؛ بیش از اندازه چاقو را عمیق فرو بردم...نه تنها خارششان متوقف نشده؛ بلکه حالا خونریزی هم دارند. صدایشان بلند است..

اهمیتی ندارد، امشب به خواب می روم و فردا چسب زخمی تهیه میکنم. باید کافی باشد.

چیز های آنتیک قرمز به من بدهید. خوشحال میشم. ?

بعد من و امیرعلی کنار این آقا یک قدم اونور تر داشتیم از تئاتر و نمایشنامه خونی و کتاب صحبت می کردیم و من داشتم میگفتم که چقدر نمایشنامه خوندن برخلاف کتاب برام ناجذابه...—

سپتامبر داره می دوه تا به اکتبر برسه.

برگشتم تهران جدی رژیم غذاییم و رژیم قندم رو شروع می کنم.

وایب کافه های اینجا واقعا بسیار زیبا.

دلم برای خیال راحت داشتن تنگ شده این روزها.