— Poetically chaotic

تماما در آشفتگی ای از خودم غوطه ور، ایستاده ام، دست هایم بوی خون می دهند. به یاد ندارم آلت قتاله ای را لمس کرده باشم، اما نگاهم را که به آینه میندازم، چاقویی نصفه نیمه در میانه ی شقیقه ام جا خوش کرده؛ به یاد ندارم؛ چه زمانی چاقو را از جا بلند کردم. فرقی ندارد؛ کماکان دستهایم بوی قتل و خون می دهند..انگشتهایم دسته ی چوبی چاقو را لمس می کنند، صورتم به صورت مضحکی با چاقو دکور شده،

حالا که فکر میکنم، گمان میکنم که افکارم خارش داشتند؛ بیش از اندازه چاقو را عمیق فرو بردم...نه تنها خارششان متوقف نشده؛ بلکه حالا خونریزی هم دارند. صدایشان بلند است..

اهمیتی ندارد، امشب به خواب می روم و فردا چسب زخمی تهیه میکنم. باید کافی باشد.

چیز های آنتیک قرمز به من بدهید. خوشحال میشم. ?

بعد من و امیرعلی کنار این آقا یک قدم اونور تر داشتیم از تئاتر و نمایشنامه خونی و کتاب صحبت می کردیم و من داشتم میگفتم که چقدر نمایشنامه خوندن برخلاف کتاب برام ناجذابه...—

سپتامبر داره می دوه تا به اکتبر برسه.

برگشتم تهران جدی رژیم غذاییم و رژیم قندم رو شروع می کنم.

وایب کافه های اینجا واقعا بسیار زیبا.

دلم برای خیال راحت داشتن تنگ شده این روزها.

من راز شادکامی ابدی رو نمی‌دونم. اما می‌دونم هرگز لحظاتی که در کتاب‌فروشی‌ها سپری کردم غمگین نبودم.

به عنوان کسی که قراره آخر این هفته هوملس بشه زیادی خوشپوش هستم.

«شهود» خیلی کتاب جذابیه، فکر نمیکردم انقدر کاراکترها جذاب باشن.