سلام.
من خسته‌ام.
از اینترنت بی کیفیت و گرون، از غذاهای بی طعم و تکراری، از نوشتن و تعریف کردن، از حال و احوال های سرسری، از وقت تلف کردن، از احساس هرگز کافی نبودن.
از این‌که هربار چیزی که می‌خوام پیچونده میشه و یچیز دیگه بجاش بهم میدن، از اینکه حتی یک بار هم اونی که من میخواستم نشد، از بلد نبودن، نشدن، نتونستن، احمق بودن خودم و دیگران خستم. از مسئولیت هایی که روی دوشمه و توی هیچکدومشون هم خوب نیستم خستم.
از هر لحظه یک مدلی بودن و "از همه نسیم و طوفان تحت تاثیر" بودن خستم.
از اینکه هنوز جوش میزنم، از این‌که دنیارو صفر و صدی می‌بینم، از این‌که بقیه و مخصوصا خودم رو این‌قدر ناامید می‌کنم، از ذهن متشوش و دائما شلوغ خستم.
نه تنها از بیدار شدن، بلکه خوابیدن یا حتی غذا خوردن که فعالیت مورد علاقم بود هم خستم.
از موشکافی کردن و همه چیز رو دیدن، از اینکه همیشه فقط من هستم که چیزها رو اینطوری می‌بینم، از دائما باختن حتی وقتی نمیدونستی مسابقه‌ای در کار بوده، از هرگز برنده نشدن، از اینکه هیچوقت نمیتونم اونقدری که می‌خوام با اراده باشم،
از هیچوقت یاد نگرفتن و بزرگ نشدن، باز هم از حماقت خودم خستم.
از اهمال کاری خستم، از پیاده روی دیگه خوشم نمیاد. از موزیک های تکراری، انسان های غیر قابل دسترس، پارانویا و همه چیز و همه چیز خستم.

داشتم فکر می‌کردم ۲۰۲۴ چطور بود،به این نتیجه رسیدم که حتی یادم نمیاد چطوری گذشت
من الان تو کدوم تایم لاینم اینجا کجاست شما کی هستین

من بعد اینکه تقریبا جنگ جهانی سوم رو اغاز کردم(تو مغزم)

من برا درس خوندن ساخته نشدم من برای راه رفتن تو خیابونا و ناز کردن گربه ها ساخته شدم

Academic comeback قسمت من نیست