یعنی سلطان سوتی های کلامی و املایی و غذایی و حرکتی و هرچی خودمم.
یه پیام میفرستم شصت بار باید ادیتش کنم بخاطر غلط املایی?

و حالا دوتا راه دارم :
یا صبوری کنم و بزارم بیاد پاچه شو بگیره و بره.
یا منم خیز بردارم خودمو کشون کشون ببرم جلو و نزارم برسه بهم.

اولی راحت تر و امکان پذیر تره.
دومی درست‌ تر و سخت تر.

وقتایی که مود دی اکتیو کردن کل سوشال ام رو دارم یعنی سگ سیاه افسردگی آماده پاچه گرفتنه،
همچنین وقتی بعد کار یراست میام خونه و خونه میمونم، منی که تو مود عادیم یروز هم خونه بند نمیشم و یکساعت هم حداقل حداقل که شده باید برم بیرون یکاری بکنم یا یکی رو ببینم.
این دیگه یعنی سگ سیاه افسردگی داره خیز میگیره که بپره روم.

به ارغوان داشتم میگفتم یعنی میرسه روزی که انقدر پخش و پلا نباشیم و بلاخره چهارتایی تو یه جغرافیای مشترک باشیم؟
چندین ساله میخوایمش و نمیشه و ترسم از اینه که هیچوقت نشه.

هرجای دنیا، با هرحالی من وقتی با شما سه تا باشم دنیا خیلی خیلی قابل تحمل تر و دوست داشتنی تر میشه برام.

انقدر این جمع چهار نفره مونو دوست دارم، انقدر این جمع برام کامل و کافیه که هیچوقت دلم نمیخواد نه کسی ازش کم شه، نه اضافه.
حتی داشتم به مصی میگفتم دلم نمیخواد پارتنر ها و شوهرهای فرضی احتمالی‌مونو واردش کنم، انگار این نظم آرومشو بهم میزنن، حتی اگه خوش بگذره با اون آدم ولی باز اضافیه.

من چندوقتی هست هرجا میرم دلم میخواد زودتر برگردم به روتین ام، اما وای این چندروز حتی یک لحظه هم دلم نخواست برگردم که هیچی، با گریه و شیون و زاری برگشتم.

بچه ها میشه من پیام هارو بی جواب بزارم و یه شب دیگه حرف بزنیم؟
واقعا مود حرف زدن ندارم?
فعلا مود گریه دارم?

افسردگی تابستونی عزیزم شروع شده و کل توانم رو گذاشتم سر کنترل کردنش:)

هنوزم ندارم?

? یادم بود و بابتش عذاب وجدان هم داشتم، ولی واقعا تو شرایطی نبودم که مود حرف زدن رو داشته باشم.