"Can we pretend to leave and then
We'll meet again
When both our cars collide
What's the worst that I can say?
Things are better if I stay
So long and goodnight."

اون اسکلتِ حیوانیِ عجیبی که پیدا کردی، یادته؟ دو روزِ تمام بود که رفته بودی و همه فکر می‌کردن مردی، تا سر و کله‌ات از غار تنهایی‌ات بیرون، پیدا شد. تمام تن‌ات خاکی بود و عینکت رو شکسته بودی اما چنان لبخندی می‌زدی که به خنده افتادم. تو برگشته بودی و انگار بزرگترين کشف تاریخ رو تو دستات نگه داشته باشی، بهم لبخند زدی. یکی از عمیق‌ترین لبخند‌هایی بود که اون مکان می‌تونست به چشم ببینه. بعد یه جمجمه‌‌ی خاکی‌تر از خودت بالا گرفتی و با افتخار شروع کردی به توضیح آناتومیِ موجودِ دوسرِ بی پیکر‌ات. چنان ذوق‌زده درباره سن استخوانی و جنسیت و ماهیتِ احتمالی‌اش میگفتی انگار کسی اهمیت میده. راستش رو بخوای، اهمیت می‌دادیم. تو شهری که مرگ تمام چیزی بود که شب و روز شناخته بودیم، به ذوق تو اهمیت می‌دادیم. گفتی یه روز که کشف کردی اون کوفتی دقیقا چیه، میدیش به من. نمی‌دونم فهمیدی یا نه، زنده نموندی تا ازت بپرسم. اونا استخون‌هات رو برای خودشون برداشتن و توی درخت‌ها پنهان‌ات کردن. ولی تو گم نشدی. ذوق تو زنده موند، علاقه‌ات به علم و اطلاعات، علاقه‌ات به آگاهی، هنوز این اطراف پرسه می‌زنه. قسم می‌خورم به ازای جونم ازش محافظت کنم و وقتی برگشتم خونه، به اسم تو بدمش به دانشمند‌هایی که باید بهشون ملحق می‌شدی‌.
- https://t.me/iliaph

"And when you go away
I still see you
The sunlight on your face in my rearview
This always happens to me this way
Recurring visions of such sweet days."

"He keeps havin' feverish dreams
That he can never, ever leave
He wakes, head aches, funny taste to his tea
I'll love him like nobody else can
No, nobody has to understand."