قوی‌بودن همیشه ایستادن نیست، گاهی به تماشای جهان نشستن است. گاهی پیداکردن خودت در بخار چای، در یک‌روز برفی زمستانی‌ست. گاهی قوی‌بودن تنها نگریستن است. کاری که زمان‌های زیادی‌ست بشر از خود دریغ کرده است. شاید جهان چیزی جز نشستن و رها‌کردن نبود.

گاهی فکر می‌کنم آن‌قدر برای زندگی جنگیده‌ام که وقتی برای زندگی کردن نداشته‌ام.

هرآنچه که دوست داری را بدست بیاور وگرنه مجبوری آنچه را که بدست می‌آوری دوست داشته باشی...

او تنها کسی بود که اگر هزار بدی داشتم و یک خوبی، هزار بدی‌ام را نمی‌دید، اما همان یک خوبی‌ام را می‌دید و به تمام دنیا نشان می‌داد. عشق مگر همین نبود؟

به اندازه یک قرن آرزو داری، اما حوصله یک لحظه بیشتر زیستن را نداری‌..

گاها آرزو می‌کنم که انسان عادی‌تری بودم.

میشل مونتنی می‌گفت: غم های کوچیک پرحرفند، غم های بزرگ لال؛ میترسم که لال شده باشم.

رفتار آدم هاست که دستشان را رو می کند، نه خودِ‌چیزهایی که می گویند.