حرفم نمیاد.
ترجیح میدم آهنگ بفرستم و گاهاً لذت ببرید از شنیدنشون. مغزم پر حرف و دلم پر درده. فعلا با گوش منو بخونید تا بعد براتون روده درازی کنم.

@grayfreak بستی نازم تولدت مبارک:)

به نظرم هنر نویسنده‌ی خوب هم می‌تونه همین باشه که یه کاری باهات کنه که فکر کنی این شخصیت ها رو واقعا می‌شناسی و حس واقعی نسبت بهشون داشته باشی.

می‌دانم چرا هیچ‌گاه یاد من نیستی.
من زخمی بر روحت به یادگار نگذاشتم که با هر تلنگری یادم بیفتی.
انسان به زخم‌ها بیشتر می‌اندیشد تا مرهم‌ها.

تنها چیزی که تو زندگیت لازم داری، اعتماد کردن به خودته.

درکنار تمام خوبی‌ها، یکی از بدی‌هایی که ارتباط داشتن با افراد بالاتر و بزرگتر خودت داره، اینه که سطح دغدغه‌هاتون یکی نیست. یعنی این خوبه که شما به واسطه اونا خودت رو بکشی بالا و لولت رو بالا ببری اما یه جاهایی هم واقعا نیاز به درک شدن داری و این چیزی نیست که اونها بتونن بهت القا کنن. تو تازه رفتی رو پله دوم اما اونا پله‌ی هشتم رو هم رد کردن. مثل این می‌مونه که تو داری از سختی جمع و تفریق مینالی اما اون نه تنها ضرب رو هم رد کرده، بلکه الان داره انتگرال می‌گیره. حالا هرچقدر هم بقیه مسیر رو واست اسپویل کنه و بگه بعدش اینطور می‌شه، تو چون تجربه نداری و درکی ازش نداری، نمی‌تونی بفهمی اون چی می‌گه و این وسط احساس می‌کنی که داری تایمش رو هم هدر می‌دی و بار اضافه‌ای. بعد بخاطر اینکه هم‌سطح شی مجبوری به شرایطی که خودت داخلشی اهمیت ندی و اسکیپش کنی تا به چیزای بزرگتر برسی اما چون واست یک معمای حل نشده‌است، حتی وقتی از زمانش بگذره هم تو هنوز ازش عبور نکردی و شبیه کسایی می‌شی که فقط سن شناسنامه‌اشون زیاد شده نه مغزیشون. چون تو حلش نکردی، بلکه فقط نادیده‌اش گرفتی.

زمانی که داری تو اضطراب غرق میشی نمی‌فهمی چقدر داره بهت آسیب می‌زنه. وقتی برای چند روز اضطراب نداری می‌فهمی چقدر زندگی می‌تونه بهتر باشه ولی اضطراب تا الان نمی‌ذاشته.