"Kadının Yüzünü Örtmesi: Katı Bir Zorunluluk mu, Kolaylaştırıcı Bir Rahmet mi?**"

Hicab farz kılındıktan sonra gelen hadisleri ve eserleri inceleyen kimse, mümin kadınların, sahâbî hanımların, tâbiîn kadınlarının ve ilk nesilde yaşayan kadınların sürekli bir örtünme içinde olduklarını görür. Onlar yüzlerini örtüyorlardı; diğer uzuvlarını örtmeleri ise evleviyetle söz konusuydu. Bu durumu ibadet ve din olarak görüyorlardı. Öyle ki, farz olan tesettürü yerine getirdikten sonra bile örtünmenin faziletlerini arıyor, evlerinde dahi örtünerek sevap kazanmayı umuyorlardı. Nitekim İbn Abbas (radıyallahu anhuma)'dan rivayet olunduğuna göre, şöyle demiştir:
"Ümmü Seleme (radıyallahu anha) fazilet umarak evinde dahi cilbabını çıkarmazdı."

Zaman ilerleyip İslam’ın sınırları genişleyince ve Arap olmayan topluluklar İslam’a girince, eski âdetleri de onlarla birlikte İslam toplumuna taşındı. Bu dönemde İslam âlimleri ve fetihleri gerçekleştiren mücahid liderler, yeni Müslüman olan toplumlara tevhidi ve dinin temel esaslarını öğretmekle meşgul oldular. Tebliği kademeli bir şekilde gerçekleştiriyor, temeli atmadan üzerine bir bina inşa etmiyorlardı.

Ancak zamanla medya gücü, emin olmayan ellerin kontrolüne geçti. Fazilet geri plana atılırken, kötülük ve ahlaksızlık teşvik edildi. Bunun neticesinde, Müslüman beldelerinin büyük bir kısmında sefahat ve açılma yaygın hâle geldi. Yeni nesiller bu hâl üzere yetişti ve bu durumu doğal bir yaşam tarzı olarak benimsedi. Daha sonra hadisleri, sahâbe hanımların ve ilk neslin yolunu incelediklerinde, kendi durumları ile onlar arasındaki büyük mesafeyi fark edip bunu ağır buldular.

Bu süreçte, hakikatten geri adım atan bir kısım fıkhî anlayışlar ortaya çıktı. Bunlar, Kur’ân ve Sünnet’in apaçık delillerini, mevcut toplum yapısına uyarlamaya çalıştı. İnsanları İslam’a yaklaştırmak yerine, İslam’ı insanlara yaklaştırma çabasına giriştiler. Belki bir kısmı samimiydi; fakat bu anlayış, dinin özünü değiştirmek noktasında birleşti. Bu akıma mensup olanlar, sürekli olarak kendi görüşlerini destekleyen metinleri aramakla meşgul oldular: Nesheden veya mensuh olan, genel veya özel, mutlak veya mukayyet, sahih veya zayıf, merfu veya mevkuf… Hatta tarih ve siyer kitaplarını bile tarayarak kendi görüşlerine uygun bir delil bulmak için büyük bir çaba sarf ettiler. Bir metin bulduklarında, onun mücmel (kapalı) olmasına sevinirken, muhkem (açık ve kesin) olan delilleri ise görmezden geldiler!

Öyle ki, adeta kadınların avret yerlerini elbise ile örtmek yerine, metinlerle örtmeye çalıştılar ki, nefisler sükûnet bulsun! Hatta bir kimse, Kur’ân’da Sebe Melikesi hakkında geçen “Ve (o kadın) bacaklarını açtı” (Neml, 27/44) ayetini, kadınların bacaklarını açmalarının caiz olduğuna delil olarak getirecek kadar ileri gitti! Ne zaman ki toplum, İslam’dan daha da uzaklaştı, bu akım da delilleri kesip biçmeye daha fazla yöneldi.

Ancak burada, bu tavizkâr fıkhî anlayış ile peygamberlerin insanları hakka yaklaştırma ve tedricî (kademeli) olarak öğretme yöntemi arasında kesin bir ayrım yapılmalıdır. Eğer bir topluluk hakikatten uzaklaşmışsa, onlara öncelikle hakkın esasları anlatılmalı, batılın temel unsurları hakkında uyarılmalı, sonra da detaylı konulara geçilmelidir. Çünkü büyük günahların her biri, kendisine götüren küçük günahlarla desteklenir. Tıpkı küfrün küçük şüphelerle beslenmesi gibi.

Nitekim içkinin haram kılınmasının sebebi, onun sarhoşluk verici ve aklı giderici olmasıdır. Eğer bir toplumda içki yaygınsa, öncelikle içkinin haramlığı üzerinde durulmalı; ancak sigara gibi, aynı cinsten fakat daha küçük olan meselelerde tolerans gösterilmelidir. Ta ki, toplum içkinin haramlığına iyice kanaat getirsin ve ardından onunla bağlantılı olan diğer haramlar konusunda bilinçlensin.

Aynı şekilde, eğer bir toplumda zina yaygınsa, öncelikle zina yasağı vurgulanmalı, onun araçları hakkında ise aşamalı bir yöntem izlenmelidir. Zinanın en yakın sebebi halvette (kadın ve erkeğin baş başa kalması) olduğu için, bu konuda daha sıkı tedbirler alınmalıdır.

Allah Teâlâ’nın, ﴾وتوبوا إلى الله﴿ “Allah’a tevbe edin” buyruğunda ki murad, tevbenin gerçek maksadının takvâ (Allah korkusu) olmasını sağlamaktır. Yani kulun, Allah korkusu ve O’ndan sakınma bilinciyle, O’nun emirlerini yerine getirip yasaklarından kaçınarak hareket etmesi; Allah’tan gelen bir nur ile O’na itaat ederken O’nun mükâfatını umması ve yine Allah’tan gelen bir nur ile O’na isyandan uzak dururken O’nun azabından korkmasıdır. Bütün bunları yaparken hedefi, itaatin kazandırdığı “dünyevi itibarı” elde etmek olmamalıdır. Zira itaatin ve tevbenin, hem zâhiren hem de bâtınen bir itibarı vardır. Fakat kişi dünyalık bir itibar için tevbe etmemelidir; her ne kadar bilir ki itaat ve tevbe ile o itibarı elde edecektir. Dolayısıyla başka bir amaç için tevbe eden kimsenin tevbesi, aslında kusurlu (eksik) bir tevbedir.

وَمَنْ يَعْشُ عَن ذِكْرِ الرَّحْمٰنِ نُقَيِّضْ لَهُ شَيْطَانًا فَهُوَ لَهُ قَرِينٌ

Kim, Rahmân’ın Zikrinden yüz çevirirse, Biz onun başına bir şeytan sararız. Artık o, onun ayrılmaz dostudur.

Zuhruf/36

?

"Allah’ım!

*Senden hayırları işlemeyi, münkerleri terk etmeyi, miskinlere karşı muhabbet duygusunu, beni bağlamanı, bana merhamet etmeni isterim.

Bir kavme fitne murad etmişsen, benim canımı fitneye düşmemiş olarak al.

Allahim! Senden; Senin sevgini, Seni sevenin sevgisini ve Senin sevgine yaklaştiran amelin sevgisini isterim."
(Ahmed bin Hanbel, 5/243; Tirmizi, 5/369; Hâkim, 1/521)*

?

?

İbn Kayyim رحمه الله şöyle demiştir:
Allah'a yemin ederim ki, Allah'ı zikredenler arasında adınızı yazan meleklerin kaleminin gıcırdadığını duysaydınız, sevinçten ölürdünüz ve O'nu zikretmekten geri kalmazdınız.

Tebsira, 2/85 ?

○Ve bazen söz biter;
Rabbişrah lî sadrî.
"Rabbim! Gölnüme ferahlık ver."
    der umutla beklersin....

/Tâhâ/25\

Kalp temizlendikçe incelir, inceldikçe arınır,arındıkça tadar, tattıkça aşar,aştıkça özlem duyar,özlem duydukça çabalar, çabaladıkça üzerine cennet esintileri eser ve ettiği itaattan ferahlık duyar.

Tadan bilir, bilen kepçeyle alır, kepçeyle alan şerefe erer.?

İbni Kayyım Radiyallahu Anh

sonunda yine Yüce ALLAH'a döneceksiniz. Sen seccadeye çıkacaksın, namazı kılacaksın ve O'ndan yardım isteyeceksin, başkası değil.
çünkü ağrıyan kalbini iyileştirecek tek kişi O'dur.

العمل في أيام التشريق أفضل من العمل في غيره، ولا يعكر على ذلك كونها أيام عيد... لأنَّ ذلك لا يمنع العمل فيها، بل قد شُرع فيها أعلى العبادات وهو ذكر الله تعالى، وسرُّ كون العبادة فيها أفضل من غيرها أن العبادة في أوقات الغفلة فاضلة على غيرها، وأيام التشريق أيام غفلة في الغالب فصار للعابد فيها مزيد فضل على العابد في غيرها.

ابن أبي جمرة | فتح الباري ٤٥٩/٢

Teşrîk günlerinde amel diğer günlerde işlenen amelden daha fazîletlidir, teşrîk günlerinin bayram günü oluşu bunu değiştirmez. Çünkü böyle olması (bayram günü olması), bu günlerde amel işlemeye engel değildir. Bilakis bu günlerde, ibâdetin en yücesi olan Allah’ı zikretmek emredilmiştir. Bu günlerde ibâdetin diğer günlerdeki ibâdetten efdal olmasının sırrı ise; gaflet zamanlarında kulun yaptığı ibâdetin daha fazîletli olmasındandır. Teşrîk (bayram) günleri ise çoğu durumda gaflet günleridir (insanların çoğu ibâdetten gâfil durumdadırlar) bu yüzden bu günlerde ibadet eden âbid, diğerlerinde ibâdet edenden daha fazîlet sâhibidir.

İbn Ebî Cemre | Fethu’l Bârî 2/459