The Magnus Archives 🕷👁

فضای صحنه و تمام اجزای دکور نمایش کاملا سفیدن و عمل خیانت توی محیطی پاک و سفید و درحالی که ژان واقعا به همسرش اهمیت می‌ده اتفاق می‌افته.
اسکرین‌هایی که گوشه‌ی صحنه نصب شدن، نمای راهرو و اتاق‌های خونه‌ی ژان و میت رو نشون می‌دن که پشت صحنه‌ی اصلی قرار دارن و هر آیتم و شی‌ای که از داخل این دوربین‌ها دیده می‌شه، در صحنه‌ی اصلی دیده نامرئیه‌. منطقیه. ژان نمی‌تونه ببینتشون.
یه تابلوی سفید با نقطه‌های برجسته‌ی بریل، از شکل و شمایل ژان روی دیوار نصب شده؛ که در صحنه‌های اولیه نمایش توسط معشوقه‌ی میت روی دیوار کج می‌شه و تا آخر نمایش _وقتی که ژان تصمیم به قتل همسرش می‌گیره_ به دست خود ژان، دوباره صاف نمی‌شه.
از پیام‌های واضح نمایش (که بارها بهش اشاره می‌شه) حمایت صحیح از افراد معلول و ساده‌لوح نپنداشتن‌شون هست؛ نکته‌ی واضح دیگه‌ای که در هیدن هست، خشمیه که نسبت به افراد بی‌تفاوت، در این اثر وجود داره. طبق شعار پوسترهای اصلی، شاید کسی که واقعا نابیناست اعضای دیگه باشن که اتفاقی که برای ژان می‌افته رو می‌بینن و واکنشی نشون نمی‌دن.
چیزی که درمورد این نمایش، از لحظه‌ی اول نظر من رو جلب کرد، صداپردازی و نورپردازی خلاقانه‌ش بود که باعث می‌شد اگر نقصی هم در هماهنگی بازی‌ها هست؛ بشه ازش چشم‌پوشی کرد و حواس مخاطب رو به بهترین نحو به قسمت‌های اساسی داستان هدایت می‌کرد، احساسات مدنظر رو کاملا درست القا می‌کرد و به طور کلی نقطه‌ی قوت کل نمایش بود.
ولی ضعف اصلی که باعث می‌شد نشه از این صحنه‌ی بی‌نظیر کمال لذت رو برد، متاسفانه بازی‌ها بود که در خیلی مواقع به شدت اگزجره و اضافی بود.
اکت‌هایی که علی‌رغم سینک بودن دقیقشون با صداها و موزیک صحنه، کاملا بی‌معنی به نظر می‌رسیدن و درمواردی حتی مخاطب رو گیج می‌کردن، با شخصیت کاراکتر هم‌خوانی نداشتن و حتی با فکت‌های عنوان شده طی نمایش تناقض داشتن و... باعث می‌شدن از ته دل حرص بخورید که چرا اثری که انقدر پتانسیل داره و تونسته با المان‌های دیگه‌ش شگفت‌زده‌تون کنه باید این‌طور باعث کرینج‌تون بشه؟؟
کاملا مشخص بود خانم رضی برای بازی یک نقش معلول در این نمایش، تایم زیادی گذاشتن و بعضی از موارد رو هم (مثل repetition behaviorهایی که در افراد طیف اوتیسم و بعضی از افراد منتالی ایمپیرد دیده می‌شه) کاملا درست درآورده بودن و اجرا می‌کردن ولی به طور کلی بازی‌شون برای این نقش اصلا قانع‌کننده نبود و اگزجره کار کردنشون در برخی موارد حتی به پیام اصلی نمایش (انگ‌زدایی از معلولیت و حمایت صحیح) لطمه می‌زد!!
به طور کلی می‌تونم بگم دم بچه‌های پشت صحنه‌شون گرم‌تر و نهایتا با این که از تماشای این اثر پشیمون نیستم و قاعدتا از المان‌هاییش لذت بردم؛ همون مقدار هم جاهاییش حرص خوردم و به دیگران پیشنهادش نمی‌کنم.
اگر شما هم هیدن رو تماشا کردید، خوش‌حال می‌شم باهم درموردش حرف بزنیم ❤

بچه‌ها هرکدومتون عکسای دیگه از نقاشیاتون خواستید بگیدا
من واقعا عکاس افتضاحیم. انقدر افتضاح که دقیقا نمی‌افته چی کشیدم😭

خیلی وقته تمرین نکردم؛ پس: فوروارد کنید با توجه به حس و حال کانالتون یه چیزی براتون بکشم Sincerely Aisa the weirdo پ.ن

خیلی وقته تمرین نکردم؛ پس:
فوروارد کنید با توجه به حس و حال کانالتون یه چیزی براتون بکشم
Sincerely
Aisa the weirdo

پ.ن

همچنین، چندین نفر از پرسونل رو متقاعد کرده خودشون رو بکشن (for no f reason) و طبق گفته‌ی خودش، اگر بهش زمان کافی داده بشه می‌تونه هرکسی رو متقاعد به هرکاری بکنه.

زمانی که روی صورت کسی یا چیزی نباشه، یه مایع سیاه‌رنگ ناشناخته از چشم‌ها و دهنش ترشح می‌شه که به سرعت هر متریالی رو تجزیه می‌کنه (شیشه رو خیلی آروم‌تر) و به طور کلی قرار گرفتن در فاصله‌ی ده متریش، می‌تونه باعث ایجاد علائم ناخوشایندی برای افراد بشه. (مثل سردرد شدید، افکار خودکشی، تهوع،...)

Special Containment procedures:

این ماسک توی یه جعبه‌ی شیشه‌ای با ضخامت ۱۰ سانت، داخل یه اتاق محافظت شده با لایه‌های استیل و سرب قرار داره که پرسونل زیر سطح ۴ اجازه‌ی ورود و خروج بهش رو ندارن. ۲ نفر گارد باید دائما جلوی محفظه نگهبانی بدن و یک روان‌شناس زبردست در سایت حاضر باشه. همه‌ی افراد مرتبط با پروسه‌ی نگهداری باید دائما عوض بشن تا تاثیرات سایکولوژیک و بیولوژیک اس سی پی اذیتشون نکنه؛
هر از چندگاهی نمادها و نوشته‌هایی با خون روی دیوار داخلی محفظه دیده می‌شه که گاها به صورت مستقیم و مشخص برای بعضی مسئول‌های سایت تهدیدآمیزن
ولی خب، هی، چه می‌شه کرد؟
#SCP

این داستان انقدر ویرده که الان حتی مطمئن نیستم لازم هست TW بزنم یا نه 😂 داستان ماهی روزی روزگاری در زمان‌های دور، یه دختر خیلی خوشگل و دوست‌داشتنی‌ای زندگی می‌کرد به اسم ماهی. ماهی چند تا برادر داشت که عاشقش بودن و همه‌ی اهل ده هم از گل نازک‌تر به ماهی نمی‌گفتن.…

این داستان انقدر ویرده که الان حتی مطمئن نیستم لازم هست TW بزنم یا نه 😂

داستان ماهی

روزی روزگاری در زمان‌های دور، یه دختر خیلی خوشگل و دوست‌داشتنی‌ای زندگی می‌کرد به اسم ماهی.
ماهی چند تا برادر داشت که عاشقش بودن و همه‌ی اهل ده هم از گل نازک‌تر به ماهی نمی‌گفتن.
یه روز که ماهی می‌ره پی گردش و بازی، حواسش از دور و اطرافش پرت می‌شه و بیرون ده گم می‌شه.
اون‌جا، بیرون ده، یه دیو بزرگ و زشت خونه داشته که از قضا، ماهی رو می‌بینه و یه دل نه صد دل عاشقش می‌شه.
دیو عاشق ماهی رو می‌دزده!
بعد می‌برتش به خونه‌ش توی غار و ماهی می‌شه زن دیو.
برادرای ماهی خیلی دنبالش می‌گردن ولی پیداش نمی‌کنن.
سال‌ها می‌گذره و ماهی صاحب چند تا بچه از دیو می‌شه؛
بچه‌هایی که نصفشون آدم بوده و نصفشون دیو‌.
بالاخره بعد از مدت‌ها، برادرای ماهی پیداش می‌کنن و یه روز که دیو خوابیده بوده، از غار برش می‌گردونن خونه‌.

دیو بیدار می‌شه و می‌بینه ای داد بی‌داد ماهی نیست که نیست.
کلی گریه و زاری می‌کنه، شیون و ناله می‌کنه و می‌ره در خونه‌ی ماهی اینا می‌گه ماهی توروخدا برگرد!
همون‌طور که قطعا حدس می‌زنید، ماهی هم توجهی به دیو نمی‌کنه.
نهایتا در یک تلاش مذبوحانه، دیو بچه‌هاشونو میاره دم خونه‌ی ماهی و برادراش‌.
می‌گه واسه این بچه‌ها هم که شده برگرد
دیو می‌گه:
"ماهی! ماهی! بچه الهی!
خمیر ترششش؛ بچه‌ها اوهو اوهو اوهو :("
(ماهی ماهی بچه‌ها گناه دارن، من نمی‌تونم براشون غذا درست کنم گریه می‌کنن)

ولی دل ماهی همچنان راضی نمی‌شه برگرده پیش دیو.
نهایتا دیو عصبانی می‌شه و بچه‌ها رو از وسط نصف می‌کنه.
نصفشون که شکل آدمیزاد بوده رو می‌نداره جلوی خونه‌ی ماهی و نصف دیگه‌شون رو می‌بره غار‌.

The End

دیروز داشتیم با مامانم در مورد داستان‌های فولکلور ایرانی صحبت می‌کردیم که دیدیم چقدر خیلیاشون چیزای سمی و عجیبین‌ و چقدر ما خیلی مسائل رو بخاطر این که خب_می‌دونیم_فرمت_فولکلور_ایرانی_چه_شکلیه و اخت بودن با فرهنگ ایرانی می‌پذیریم و داستان رو اون‌قدر که ویرد هست ویرد نمی‌بینیم وگرنه اگر برای یه غیرایرانی تعریفش کنی کرک و پرش می‌ریزه.
البته؛ فولکلور هرجای دنیا پر از داستانای درب و داغون و دارک و "نامناسب برای رنج سنی کودک و نوجوان" هست و حتی داستانای معروفی هم که می‌شناسیم اکثرشون طی زمان یا به دست دیزنی پاستوریزه شدن ولی این اتفاق برای داستانای ایرانی نیفتاده و خب‌... همون شکلی ویرد موندن.

همچنین، نمی‌دونم چرا این وسط داستانایی که مامان‌بزرگ مامان من براش تعریف می‌کرده دیگه از همه کریپی‌تر و عجیب غریب‌تر بودن‌.

یعنی به نحوی که تنها دلیلی که می‌تونم تو ذهنم برای تعریف کردن چنین داستان‌هایی متصور بشم اینه که شاید بزرگوار می‌خواسته شاش_بند مامانم و بقیه نوه‌هاش رو درمان کنه وگرنه توجیه دیگه‌ای نداره‌.
برای این که بفهمید از چی صحبت می‌کنم بذارید یکی از داستان‌هایی که خودم هم متاسفانه در کودکی افتخار شنیدنش رو داشتم (و هرچی به بقیه می‌گفتم هیچ‌کس اسمشم نشنیده بود چون خب بهرحال ننه‌ی ننه بزرگ همه سایکوپث نیست) براتون تعریف کنم:

OK, I know you guys might wanna kill me after this message BUT: ببینید با این که خود آهنگو دوست دارم ولی مخاطب لیریک توی too sweet خیلی قابل‌درک‌تر و Relatable تراز کسیه که داره می‌خونه! و شاید این تحلیل براساس ایشوهای خودم باشه ولی hozier انگار تو آهنگ…