﷽
امتثالِ فرمانِ امر و نهی ودوامِ مراقبت سرّ، سالک را بر سه رکن مطلّع می سازد:
اوّلاً ، او ذاتِ خود را می شناسد (یعنی خودش را در آینهٔ حقّ می بیند) .

ثانیاً ، می فهمد که معرفتِ او بر حسبِ مقامِ اوست.

ثالثاً، هر گاه سالک، از این حالت مراقبه وامتثال، چیزی را دید که مقامِ او مقتضیِ آن نیست ، بداند که آن مقام ، از آنِ غیر اوست وبه ناچار این سه رُکن است که به عنوانِ تجلّیاتِ غیوب هستی به سالک داده می شود.

التجلیات محی الدین ابن العربی(ره) ، ص۱۲۱
ترجمه: دکتر محمد حسین دهقانی فیروزآبادی

@Wahidololia

﷽
شجاعت ده جزء است، نُه جزء آن در علی ویک جزء در سایر مردم است. و فضیلت وشرافت ده جزء است ، ونُه جزء آن در علی ویک جزء در سایر مردم است .نسبت علی با من نسبت ساق دست به دست است ، واو به منزهٔ تکمهٔ پیراهن من است ، و او دست من است که با آن حمله می کنم ، وشمشیر من است که با آن با دشمنان می جنگم . دوست علی مؤمن است ، ومخالف او کافر است ، وپیرو او واصل به حق است.

بحرالمعارف ، ج ۳، ص ۳۷۴
عالم ربانی وعارف صمدانی مولی عبدالصمد همدانی (ره)

@Wahidololia

الهی العفو- سیّد مجید بنی فاطمه
✅«اللّهمّ عجّل لولیّک الفرج»

@Wahidololia

﷽
بدان که سالکان را چند منزل است:
اول: اهل بدایات هستند یعنی تازه کارانی که انوار جهنده و پرتوهایی که می درخشد ونهان می گردد برایشان ظاهر می شود، وچنین کسی منظور است از اینکه گفته : ( خلسه هایی لذت بخش از افق نور حق بر او خودنمایی می کند.)
وخلسات جمع خلسه است ومراد از آن در اینجا مجذوب شدن نفس وغافل شدن آن است از بدن ومتعلّقات آن ، که در این حال آن گونه انوار گاهی برایش آشکار می شود وگاه نهان می گردد.

بحرالمعارف ،ج ۳، ص ۶۲۹-۶۲۸
عالم ربانی وعارف صمدانی، مولی عبدالصمد همدانی(ره)

@Wahidololia

﷽

ریاضت عارفان ، وآن دقیق ترین انواع ریاضات است ، زیرا حاصل آن طلب ذات حق وخشنودی اوست با منع کردن نفس از توجه به غیر او ومجبور ساختن آن بر توجه به او، تا این حالت به ملکهٔ ثابت در نفس تبدیل گردد. واین ملکه با برطرف کردن موانع خارجی ، ورام کردن نفس اماره در برابر نفس مطمئنه ، ومصفا کردن درون ، وآماده نمودن نفس برای نقش پذیری از صُوَر عقلی وقبول سریع اشراقات آسمانی ، حاصل می گردد.

بحرالمعارف ، ج ۳، ص ۶۱۹
عالم ربانی وعارف صمدانی، مولی عبدالصمد همدانی (ره)

@Wahidololia

﷽

و به حسب سیر وترقی ، دو مرتبه برای نفس پیش از مقام قلب حاصل می گردد، زیرا نفس پیش از توجه به حق نفس امّاره است ، سپس نفس لوّامه وپس از آن نفس مطمئنه می گردد، وقلب مرتبه ای دارد فراتر از مقام عقل و فروتر از مقام روح که مقام (سرّ) نامیده می شود، واین به هنگام ترقی قلب در تجرد وصفای خود به سوی مقام روح حاصل می گردد. وروح نیز مقامی دارد به نام مقام (خفاء) واین به هنگام ترقی روح به مقام وحدت حاصل می شود. پس برای انسان در مراحل غیب ده مرتبه است ( شش مرحلهٔ غیب باطن ، ودو مرتبهٔ نفس، و مرتبهٔ سرّ ومرتبهٔ خفاء ) واو در هر مرتبه ای یکی از اقسام مذکور (در قبل) را داراست که مراتب اصلی است وآن مراتب نیز هر یک دارای ده مرتبهٔ فرعی است. بنابراین ده مرتبهٔ غیب به صد مرتبه وصد مرتبه به هزار مرتبه بالغ می گردد.

بحرالمعارف ،ج ۳، ص ۶۱۵
عالم ربانی وعارف صمدانی مولی عبدالصمد همدانی (ره)

@Wahidololia

﷽
سیر انسان به سوی حق به وسیلهٔ باطن او صورت
می گیرد اگر چه با کمک اعضای ظاهری باشد، زیرا هیئات بدنی به جایگاه نفس و قلب صعود می کند ، و هیئات نفسی وقلبی نیز به جایگاه ظاهر هبوط می کند به خاطر ارتباطی که میان باطن وظاهر وجود دارد. مراتب غیب های باطن به حسب وجود شش تاست:
غیب حس ظاهری که همان (مرتبهٔ) غیب قوای باطنی است ، غیب نفس، غیب قلب، غیب عقل ، غیب روح، غیب الغیوب که همان غیب ذات احدیت است.

بحرالمعارف ، ج۳، ص۶۱۴
عالم ربانی وعارف صمدانی مولی عبدالصمد همدانی(ره)

@Wahidololia

﷽ یحیی بن معاذ گفته: خداوند چند چیز را در چند چیز نهان داشته است : مکر خود را در بردباریش ،نیرنگ خود را در لطفش ، عدل خود را در کرمش، رها کردن ویاری نرساندن بنده اش را در انواع نعمتش ، خشم خود را در پرده پوشی نیکویش ، وقطع رابطه با بنده اش در مهلت دادنش نهان…

﷽
یحیی بن معاذ گفته: خداوند چند چیز را در چند چیز نهان داشته است :
مکر خود را در بردباریش ،نیرنگ خود را در لطفش ، عدل خود را در کرمش، رها کردن ویاری نرساندن بنده اش را در انواع نعمتش ، خشم خود را در پرده پوشی نیکویش ، وقطع رابطه با بنده اش در مهلت دادنش نهان ساخته است. پس سزاوار است که بنده بر اوقات خوش وحسنات فراوانش اعتماد نورزد . زیرا بسا کسانی را می بینی که در هیئت مریدانند وحال آنکه در علم خدا از مطرودین اند ونمی دانند که خداوند بسا دشمن خود را به لباس دوستانش می آراید ولی سرانجام اورا به بُعد و دوری از خود می رساند، وبسا دوست خود را به لباس دشمنانش در می آورد، اما سرانجام او را به حقایق قرب خود می رساند، زیرا اوست که آغاز می کند وباز می گرداند، یعنی ابتدا صفات دشمنانش را بر دوستانش، وصفات دوستانش را بر دشمنانش آشکار می سازد، سپس آنان را به حقایق معلومی ( که جایگاه واقعی آنها است) باز می گرداند ، واوست که هر چه خواهد می کند ، فضلش را در میان سزاواران عدلش ، وعدلش را در میان سزاواران فضلش آشکار می سازد.

بحرالمعارف ، ج۳ ، ص ۵۹۸
عالم ربانی وعارف صمدانی مولی عبدالصمد همدانی (ره)

@Wahidololia

﷽
شخص سالک درحال ریاضات اگر لذّت از غذایی برد باعث قصور لذّت های باطنی او می شود.

اگر لذت ترک لذّت بدانی
دگر لذّت نفس لذّت نخوانی¹

¹.دیوان غزلیات سعدی، ص۱۰۲۴

رساله در شرح حال سید قطب الدین محمّد نیریزی (ره) ص ۳۸
میرزا ابوالقاسم حسینی شیرازی (راز) رحمة الله علیه

@Wahidololia