من هم خیلی دوست داشتم در مورد هنر و فلسفه و ادبیات و علوم مختلف و این چیزها بنویسم و محتوای فاخر جمع‌اوری و منتشر کنم، اما تنها چیزی که می‌خوام سکسه و مثل بقیه نمی‌تونم پشت چیزهای قشنگ قایم بشم برای رسیدن به این مهم.

مواقعی که در مورد سکس می‌نویسم، می‌دونم خیلی از دخترها خیس می‌شن و تلاش می‌کنن راهی پیدا کنن که بهم پیشنهاد سکس بدن، ولی تمام راه‌های ارتباطی رو بستم. چرا؟ چون کسم خله. از طرفی هرزه بودن خوب نیست. آدم باید برای چند نفر خاص باشه فقط نه برای همه. چند نفر رو دارم که بهم سکس می‌دن، کافی نیست؟ آیا باید همه رو بکنم در طول زندگی‌م؟ بله. آیدی‌م رو می‌ذارم، درخواست‌هاتون رو ارسال کنید.

شوخی می‌کنم من دخترهای زشت رو بیشتر دوست دارم. دخترهای زشت برای هم‌صحبتی و معاشرت عالی هستن. دخترهای خوشگل معمولاً عقل ندارن ولی برای سکس عالی هستن. برای سکس همه عالی هستن. کاش یه نفر الان در حالی که اون آهنگ روسی در حال پخشه کیرم رو با تمام وجود می‌خورد. عذر می‌خوام از صراحتم، ولی واقعاً نیاز دارم یک نفر کیرم رو بخوره. آیا صحبت کردن در مورد نیازهای اولیه، کار زشتیه؟

گاهی اوقات می‌رم جلوی آینه و می‌تونم دیوار پشت سرم رو از لابلای تار و پود بدن نخ‌کش شده‌م ببینم. آروم دست می‌زنم به نخ‌های تشکیل‌دهنده بدنم. یکی‌ش رو می‌گیرم و می‌کشم. تمام نخ‌ها دنبال‌ش میان و فرم بدنم به طور کامل می‌ریزه روی زمین. ولی هنوز سر پام. توی آینه نگاه می‌کنم. هیچی نمی‌بینم. دست می‌زنم به جایی که باید صورتم باشه، هیچی لمس نمی‌کنم. تمام این مدت شاید من، من نبودم و فقط توهم و تصوری از ایدهٔ خودم بودم؛ ایدهٔ موهومی که حالا توی آینه خیره به هیچه.

اکثراً از فراموش شدن بعد از مرگ می‌ترسیم، دریغ از اینکه اکثراً قبل از مرگ فراموش شدیم و می‌شیم. هر از گاهی محو شدنم در خاطر انسان‌هایی که برای آخرین بار بهم فکر می‌کنن رو حس می‌کنم. انسان‌ها دونه‌دونه خاموش می‌شن تا لحظه‌ای که دیگه هیچکی رو نمی‌بینم که هنوز تصویری از من توی ذهنش روشن باشه. توی تاریکی و تنهایی مطلق، آروم فرو می‌رم توی زمین.

واقعاً انسان و جهان توی وضعیت غم‌انگیزیه؛ انقدر غم‌انگیز که دیگه فقط می‌شه خندید. انسان شاید تنها موجودی نباشه که می‌تونه بخنده، ولی تنها موجودیه که در اوج غم و سردرگمی و درموندگی هم خنده‌ش می‌گیره. شاید خندیدن توی تکامل برای همین بهمون اضافه شده؛ که وقتی دیگه نمی‌دونیم چیکار کنیم و چی بگیم، بخندیم، تا مغزمون فکر نکنه هیچ جواب و واکنشی نسبت به واقعیت جهان و زندگی نداریم. می‌خندیم تا نشون بدیم هنوز چیزی با عقل جور در میاد. یا باید خندید، یا باید خودکشی کرد. انسان راه دیگه‌ای جز همین دو راه برای اینکه نشون بده هنوز چیزهایی با عقل جور در میاد، نداره.

متأسفانه هرچی نگاه می‌کنم، چیز خنده‌داری پیدا نمی‌کنم دیگه.

حتی غمگین هم نیستم. فقط بلدم خیلی خوب ادای غمگین‌ها رو در بیارم؛ شاید تنها هنری که دارم همین باشه... می‌بینید؟ حتی همین هم چسناله و غم‌انگیز بود، در حالی که حقیقت نداره و هنرهای دیگه‌ای هم دارم. مثل چی؟ نمی‌دونم. ولی دارم، فکر کنم.

می‌رم بخوابم. لطفاً تصمیم عجولانه‌ای نگیرید تا بیام.