گاهی اوقات می‌رم جلوی آینه و می‌تونم دیوار پشت سرم رو از لابلای تار و پود بدن نخ‌کش شده‌م ببینم. آروم دست می‌زنم به نخ‌های تشکیل‌دهنده بدنم. یکی‌ش رو می‌گیرم و می‌کشم. تمام نخ‌ها دنبال‌ش میان و فرم بدنم به طور کامل می‌ریزه روی زمین. ولی هنوز سر پام. توی آینه نگاه می‌کنم. هیچی نمی‌بینم. دست می‌زنم به جایی که باید صورتم باشه، هیچی لمس نمی‌کنم. تمام این مدت شاید من، من نبودم و فقط توهم و تصوری از ایدهٔ خودم بودم؛ ایدهٔ موهومی که حالا توی آینه خیره به هیچه.

اکثراً از فراموش شدن بعد از مرگ می‌ترسیم، دریغ از اینکه اکثراً قبل از مرگ فراموش شدیم و می‌شیم. هر از گاهی محو شدنم در خاطر انسان‌هایی که برای آخرین بار بهم فکر می‌کنن رو حس می‌کنم. انسان‌ها دونه‌دونه خاموش می‌شن تا لحظه‌ای که دیگه هیچکی رو نمی‌بینم که هنوز تصویری از من توی ذهنش روشن باشه. توی تاریکی و تنهایی مطلق، آروم فرو می‌رم توی زمین.

واقعاً انسان و جهان توی وضعیت غم‌انگیزیه؛ انقدر غم‌انگیز که دیگه فقط می‌شه خندید. انسان شاید تنها موجودی نباشه که می‌تونه بخنده، ولی تنها موجودیه که در اوج غم و سردرگمی و درموندگی هم خنده‌ش می‌گیره. شاید خندیدن توی تکامل برای همین بهمون اضافه شده؛ که وقتی دیگه نمی‌دونیم چیکار کنیم و چی بگیم، بخندیم، تا مغزمون فکر نکنه هیچ جواب و واکنشی نسبت به واقعیت جهان و زندگی نداریم. می‌خندیم تا نشون بدیم هنوز چیزی با عقل جور در میاد. یا باید خندید، یا باید خودکشی کرد. انسان راه دیگه‌ای جز همین دو راه برای اینکه نشون بده هنوز چیزهایی با عقل جور در میاد، نداره.

متأسفانه هرچی نگاه می‌کنم، چیز خنده‌داری پیدا نمی‌کنم دیگه.

حتی غمگین هم نیستم. فقط بلدم خیلی خوب ادای غمگین‌ها رو در بیارم؛ شاید تنها هنری که دارم همین باشه... می‌بینید؟ حتی همین هم چسناله و غم‌انگیز بود، در حالی که حقیقت نداره و هنرهای دیگه‌ای هم دارم. مثل چی؟ نمی‌دونم. ولی دارم، فکر کنم.

می‌رم بخوابم. لطفاً تصمیم عجولانه‌ای نگیرید تا بیام.

دوستان کسی می‌دونه این کیر تو شرت من چیکار می‌کنه؟

یه نفر توی ناشناس پیام محبت‌آمیز داده و بعدش بدون اینکه بذاره جوابش رو بدم بلاکم کرده. خوشحالم از اینکه می‌بینم افرادی با روانی ناپایدارتر از روان من هم وجود دارن.

میو مال شما بچه مچه‌هاست که هر روز تو بغل همدیگه‌اید و سکس انجام می‌دید. من باید صدای کفتار در بیارم با این وضعیتم.