حرفایی که دوست دارم بزنم با حرف هایی که میزنم زمین تا آسمون متفاوته.
مثلا دوست دارم بعضیارو بزنم بترکونم ولی مجبورم باهاشون بگم و بخندم تا روزم بگذره.

تراپیستم یه حرف قشنگ زد امروز،
گفت: «هر وقت حس کردی داری از مسیر اصلیت خارج میشی یا یکسری عوامل و اشخاص دارن باعث میشن تو آینده‌ی مسیرت و نتیجه‌ش مردد بشی، یه دوربین در بیار! یه دوربین فرضی بذار جلوت که فقط همون مسیر جلو روت و آینده‌ای که داری رو نمایش بده. دیگه عواملی که میگن نمیشه، نمی‌تونی یا ترس به دلت میندازن رو نمی‌بینی؛ فقط به راهی که باید توجه می‌کنی و براش انرژی میذاری».