شما رو نمیدونم ولی حال دل من اصلا اوضاع جالبی نداره .

چه تراژدی قابل حدسی پاییزی که به روایت غم یک جمعه تموم میشه.

وقتی با اونی که میخواستم نشد، اصن میخوام نشه .

‏دلم تنگ شده برا تایم هایی که بیدار میشدم و ازت نوتیف داشتم .

آمده بودیم که بمانیم ولی درد شدیم بغض شدیم اشک شدیم.

‏رابطه‌ی سالم با آدم حسابی اینجوریه که طرف باعث میشه بقیه به پارتنرش حسودی کنن نه اینکه پارتنرش به بقیه حسودی کنه.

همه چیزهای زیبا با "م" شروع میشن، مثل مامان، موسیقی،من ،تو ،پول .

من قبلا مشکلاتمو با خواب حل میکردم حالا خوابیدنم خودش شده یه مشکل .

نقطه‌ی امنم حالا شده ضعف‌؛
من موندمو یه حافظه‌ی پر زخم.

میشه بیای دستامو بگیری از این آدما دور بشیم؟