#فلسطین

غربت ، بربريت او هېلې

د خپلې کورنۍ څخه یوازینۍ پاتې شوي خور:

د خپلې کورنۍ د ټولو غړو د جسدونو سر ته ناسته ده او هغوئ ته په فریاد او واویلا کوي او وایې:
وفات شویو عزیزانو د مور شیدې مو شه زما په شان د ژوند له اذیته خو مو ځانونه په ارامه کړل زه خو ژوند ووژلم-
هو دوئ به سهار یو ډله أییز قبر ته یووړل شي او هلته به ورسره په څنګ کې د همدې خورکۍ ارمانونه هم خښ کړل شي?

#الاقصي_میډیا

مسته معرکه روانه ده

??????

#الآن
? جديد

#طوفان_الأقصى

بسم الله الرحمن الرحيم

#قاعدة_الجهاد
#مؤسسة_السحاب تقدم:

✨| لا للتهجير - بعض الأفكار من خارج الصندوق |✨
بقلم: محسن الرومي

☑️جميع الروابط:

HQ (12.04 MB)

ht

دا هرڅه د جهادي عمل په وجې نه، بلکې د ترک جهاد (د جهاد د پرېښودلو) په وجه وشول، او بیا چې کله شوروي اتحاد مات شو، نو بیا د دغه منطقو او هېوادنو مسلمانانو د افغانستان شمالي سیمو ته هجرت وکړ، هلته يې جهادي معسکرات او مراکز خلاص کړل، او په داخل د تاجکستان کې يې عملاً جهاد روان کړ، او مجاهدینو ډېرې سیمې هم د خپلې ولکې لاندې راوستلې، خو دا چې په هغه وخت کې په افغانستان کې د جهادي تنظیمونو ترمنځه د قدرت او چوکۍ د حصول بدترینه فتنه شروع وه، او دغه د منځنۍ آسیا مجاهدین په هغه منطقو کې پاتې کېدل چې هغه د قومندان مسعود تر کنټرول او ولکې لاندې وې، نو هغه او نورو ډیرو ځايي قوماندانانو او جنګ سالارانو ورته ډېر مشکلات پېدا کړل، هماغه و چې د اسلامي نهضت مشر "عبد الله نوري" واپس لاړ، او د تاجکستان د اجیر حکومت سره يې مذاکرات وکړل، او په سیاسي چوکاټ يې د هغه هېواد د اساسي قانون (آئین) له مخې يې په پر امنه مبارزه پېل کړه، چې نتیجتاً او ظاهراً هغه قربانۍ چې دغه تاجک مجاهدینو د خپل جهاد په دوره کې ورکړې وې، ضائع شوې، او د تاجکستان عمیل نظام باقي پاتې شو، چې نن هم د اسلامي امت په ځانګړې توګه د اسلامي امارت لپاره یو دردِ سر دی، او نن هم د دغه خاورو د حقیقي ازادۍ فرضیت امت ته متوجې دی، ګنې هغه يې ښه موقع وه، د مجاهدینو تعداد ښه ډېر وو، وسائل ښه پریمانه وو، د تاجکستان په شان کمزوري نظامونه ورباندې څو څو ځلې پرځول کېدلای شوای، او نه افغانستان ته د روس لخوا کومه لویه ستونځه متوجې کېدای شوای، ځکه روسان نوي نوي وتلي وو، او په افغانستان کې کوم مرکزي مسؤل حکومت هم نه و، خو وخت او فرصت د شخصي او مؤقتي ګټو، منافعو او مصالحو له وجې ضائع شو.
اوس بیا یو ښه فرصت الله سبحانه وتعالی مونږ ته راکړی، پکار ده چې د لنډمهاله مؤقتي سیاسي مصالحو له امله دا فرصت ضائع نه کړای شي.
زه دا نه وایم او نه د دې په حق کې یم چې په يو وخت دی ټولې جهادي جبهې (که د تاجکستان وي که د ازبکستان وي او که د شرقي ترکستان وغیره وي) خلاصې شي، او د افغانستان څخه دې حمایه کېږي، او د روسانو او نورو نړېوالو قوتونو د دښمنۍ توجې دې ځان ته راواړوي، ځکه دا د سیاست او بصیرت هم خلاف ده، او په يو وخت دومره لویه دښمني ځان ته متوجې کول او دښمنان ډېرول د نبي کريم علیه السلام د جهادي سیرت، سیاست او پالیسۍ سره هم په ټکر کې ده، ځکه د ضعف د وخت یو شان سیاست وي، او د قوت د وخت بل شان سیاست وي، نبي علیه السلام چې مدینې منورې ته هجرت وکړ، نو د تقلیل الاعداء پالیسي يې اختیار کړه، او د اکثرو قبائلو سره يې معاهدات وکړل، او "الاهم فالاهم" ته متوجې شو، او د جنګ او دښمنۍ ټوله توجه يې قریشو ته واړوله، ځکه نورو قبائلو هم دا محسوسوله چې دوی د قریشو په وجه مهاجر شوي، دښمني يې هم اصلاً د هغوی سره ده، او دا مهمه نقطه هم وه، ځکه قریشو ته شکست ورکول یا د قریشو کبر او غرور ماتول، هغوی کمزوري کول او شکست ورکول په ټولو عربي نړۍ کې د اسلام د خپرولو او په هغې باندې د اسلامي نظام د قائمولو بنیاد ګرځېد، ځکه عربي نړۍ او عربي قبايلو کې اصلي رکاوټ او خنډ د اسلام دعوت او قوت ته قریش و، د هغوی شکست ټولو قبايلو ته د اسلام د منلو لاره پرانيستله، چې بيا همدغه شان پېښ هم شول چې قریشو شکست وخوړ، نو بیا پاتې قبايلو دومره مقاومت ونکړ، نو هم بايد "الاهم فالاهم" ته توجه وشي، جهاد دې نه موقوف کېږي، او باید یو کامياب پلان او مشروعه پاليسي ورته جوړه کړای شي.

نور بيا…

خیر په جهاد جاري ساتلو کې دی، په جهاد موقوف کولو کې نه دی، سلفو کې داسې نه دي شوي چې فتحه به راغله نو ټول به نظام جوړونې یا تقویه کولو ته کېناستل، او نور جهاد به يې موقوف کړ، بلکې د سلفو په وخت کې به چې کله هم فتحه راغله، نو څه ماهرین (مسلکي وګړي) به يې نظام چلولو ته منتخب کړل، نور دغه عظیم عبادت (جهاد) به يې نه موقوف کاوو، جهاد به جاري و، جهاد د اسلامي امت لپاره داسې دی لکه په بدن کې روح یا وینه، جهاد موقوف کول امت د شنډ والي لور ته بیايي، جهاد نور جهادیان پېدا کوي، شهادت نور شهیدان پېدا کوي، استشهاد نور استشهادیان پېدا کوي.
زما په فکر باندې په هندستان، پاکستان، بنګله دیش (یانې ټول برصغیر) او افغانستان کې په دغه یوه پېړۍ کې تر ټولو شهرت یافته او د احسان او تزکیې لپاره لویه مرجع د حضرت حکیم الامت مجدد الملت مولانا محمد اشرف علي تهانوي رحمه الله د تهانه بهاون خانقاه وه، چې زمونږ او ستاسو د دیوبند د مسلک او مشرف اکثر مفسرین، محدثین او فقها‌ء ورته د تزکیې او احسان په مبارکه سلسله کې منسوب دي، او د دغه مبارک منبع د ارشاداتو او فیوضاتو څخه ښه ډېر مستفید او برخمن شوي دي، که هغې په شان څو نورې خانقاوې وجود ته راشي، خو چې د جهاد مبارک عمل نه وي جاري، جهادیان استشهادیان او د صبر او ابتلاء په میدان کې هغه شان ټینګ او باعزم خلګ نشي پېدا کولای، کوم چې د جهادي عمل د جاري ساتلو په بنیاد پیدا کېږي، اګرچه د تزکیې او ارشاد د سلسلو خپله اشد ضرورت دی، او خپله انفرادي او اجتماعي فوائد لري، او د نظام او ټولنې په فساد او اصلاح کې اساسي رول ادا کوي.
خو دا هم حقیقت دی چې د هرې فریضې د ادا کولو او نه ادا کولو خپل انفرادي او اجتماعي نتائج او پايلې وي، دا په افغانستان کې چې الحمدلله دومره لویه جهادي او استشهادي ذخیره وجود ته راغلې، یا د پاکستان په قبايلي او جهادي منطقو وزیرستان وغیره کې چې دومره جهادي ذخیره وجود شتون لري، دا په افغانستان او دغه منطقو کې د جهاد جاري ساتلو برکت و، خدای مکړه که دغه روان مقدس جهاد موقوف کړای شي، نو د وخت په تېرېدو سره دغه ‌‌موجوده ذخیره هم ضائع کېږي، او دغه روانه مبارکه سلسله د شنډوالي طرف ته ځي، چې قرباني کېږي، نو امت کې به د قربانۍ والا خلګ زېږېږي، وجود ته به راځي، او په امت کې د قربانیو د سلسلو ودرولو سره په امت ابتلاء ګانې نشي ختمېدای، د دنیا ژوند د ابتلاء او امتحان لپاره دی، الله جل جلاله فرمايي: الَّذِىْ خَلَقَ الْمَوْتَ وَالْحَيٰوةَ لِيَبْلُوَكُمْ اَيُّكُمْ اَحْسَنُ عَمَلًا (سورة الملك)
ژباړه: کله چې هم د جهاد مبارک عمل د ابتلاء د خوف له وجې موقوف کړای شوی (درول شوی)، نو په امت ابتلاء دومره اوږده شوې چې بیا يې تر پېړيو پېړيو پورې د هغه نقصاناتو او تاوانونو جبیره نده پوره شوې، کله چې روسانو د منځنۍ آسیا مسلمان ریاستونه تاجکستان، ازبکستان وغیره اشغال کړل، نو د دغه سیمې مسلمانانو د واحد امت د عقیدې او تصور په بنیاد افغانستان ته هجرت وکړ، لیکن د هغه وخت حاکمانو اجازه ورنه کړه چې د افغانستان خاوره د منځنۍ آسیا د جهاد لپاره د روسانو په خلاف استعمال شي، نو روسانو ښه په اسانۍ باندې هم منځنۍ آسیا قبضه کړه، او هم يې افغانستان ته د خپل نفوذ او د اشغال لاس را اوږد کړ، دا تر اوسه چې زمونږ او ستاسو د دغې سیمې مسلمانان د مشکلاتو سره مخ شوي تردې چې د منځنۍ آسیا د اسلامي رياستونو خو دیني هویت او اقدار تقریباً بيخي ختم شوي، اګرچې څه زمانه کې په اسلامي نړۍ کې د دغې منطقې یو ځانګړی علمي او فقهي مقام و.

ومو لیدل، چې د داؤد خان خلاف د قیام کوونکو جهادي رهبرانو کوربه هم پاکستان و، بیا د کیمونسټانو او شورويانو د دورې د مجاهدینو او مهاجرینو کوربه هم پاکستان و، لیکن له هغې وروسته بیا د مجاهدینو د حکومت په دوره کې د هماغه کمیونسټانو لکه سلیمان لائق وغيره کوربه هم پاکستان و، او کوښښ يې کاوو چې که چېرته په افغانستان کې ارامي او سوکالي راشي، نو دا میلمانه به یې د تخریب او بې ثباتۍ لپاره استعمالوو، خو د هغوی استعمال ته ضرورت ځکه پاتې نه شو چې د جهادي احزابو لوی شمېر، په هغوی کې د پاکستان د تورې جاسوسي شبکې آئي ایس آئي قوي نفوذ، د مجاهدینو تر مينځه بدترينې کورنۍ جګړې او پاټک سالاري د افغانستان د بربادۍ سبب شو، خو چې کله مجدد العصر امیر المؤمنین ملا محمد عمر مجاهد رحمه الله د الله په توکل یو سپېڅلی پاڅون وکړ، نو د هغه ټوپکیانو، پاټک سالارانو او ګل بدینیانو کوربه بیا پاکستان و، او چې کله امریکا او ناټو راغله، نو هم هغه پاټکیان او فاسقان لکه ګل آغا شیرزی، کرزی وغیره بیا د پاکستان څخه راغلل، حکومت يې جوړ کړ، او پاکستان د امریکایانو او ناټو سره په لوړه کچه کرایه باندې هر اړخيزه همکاري او مرسته د اسلامي امارت خلاف شروع کړه، او د طالبانو د اسلامي امارت د متحدينو او مبايعینو (یانې القاعده او نورو جهادي تحریکاتو) خلاف يې هر اړخيز عملیات او اپریشنې شروع کړې، د وزیرستان څخه واخله تر کراچۍ پورې یوه بده ورځ يې په مجاهدینو جوړه کړه، خو ورسره د طالبانو هم کوربه و، ځکه پاکستان په هیڅ صورت باثباته افغانستان نه غواړي، نه په اسلامي شکل کې او نه هم په غیر اسلامي شکل کې، نو دا خوف او وېره هم ورسره وه چې هسې نه استحکام رانشي، نو د اسلامي امارت د مشرانو او مجاهدینو خو ضرورت و، اضطراري حالات وو، د اسلامي امارت مشران د مشکلاتو باوجود بغیر د کوم باور او اعتبار په پاکستان کې پاتې کېدل، چې کله به هم پاکستان د چا په باره کې وغوښتل، ورک به يې کړ، خو چې کله الله تعالی فضل وکړ او د شل کلن مقدس جهاد، صبر او ابتلاء څخه وروسته اسلامي امارت دوباره قائم شو، نو پاکستان فوراً بیا د عدم استحکام او عدم ثبات لپاره خپل اقدامات شروع کړل، که د تحریک طالبان پاکستان مبارک جهاد نوی روان نو اوس به بیا ډېر مقاومتیان او نور مخالفین په پاکستان کې ښکاره توګه میلمانه وو او له هماغه ځایه به تنظيم او اکمالېدل، اګرچې اوس هم ډېر داعشي مزاجه افغاني مشائخ په پاکستان کې لويې لويې ادارې چلوي، د پاکستاني حکومت مکمل حمایت او ملاتړ يې ترشا دی، يواځې د ګذار لپاره د وخت په انتظار دي، او همدغه شان لوی شمېر حزبیان او په یقیني توګه څه تعداد مقاومتیان هم د پاکستان په پلازمېنې اسلام آباد کې په ښه سهولت سره استوګن دي، او د وخت انتظار کوي.
پاکستان یو غیر طبیعي وفاق او جوړښت دی، څلور پنځه ملتونه يې د یوې دوکې او چل په اساس راجمع کړي وو، چې "پاکستان کا مطلب کیا؟ لا اله الا الله" د هغې نعرې حقیقت هم په تېرو شپږ اویا کلنو کې ښه واضح شو، چې پاکستان یو آزاد هېواد نه دی، او نه يې پوځ آزاد دی، بلکې دا يو اجير د کرایې غلام پوځ دی، او د اسلامي نظام غوښتنه ناقابل معافي جرم ګڼي‌.
او الحمد لله په پښتنو کې (چې د پاکستان دویم نمبر اکثریتي طبقه او د پاکستان پنځوس سلنه نفوس تشکيلوي) د دین او اسلامي نظام او ارزښتونو سره مینه په قوي توګه موجوده ده، او هم د افغانستان سره طبعي او دیني مینه او محبت لري، نو چې کله دغه دوه اړخه هم وي، او د ډیورنډ د کرغېړنې او فرضي کرښې موضوع هم وي، نو پاکستان (پوځ او اسټبلېشمنټ) به کله هم په افغانستان کې لاس وهنه او مداخله پرې نږدي، او نه به د افغانستان په استحکام او ثبات کې مخلص شي.
د تحریک طالبان پاکستان مقدس جهاد کمزوری کول په شرعي لحاظ سره هم جرم او ستر وبال دی، او همداراز د افغانستان له راتلونکي سره هم وفا څه چې يو قسم غدر دی، او نه هم دور اندېش او مدبر سیاست دی، دا جهاد چې يوې ماتېدونکې مرحلې ته رسېدلی، په خپل لاس کمزوری کول او مشکوک کول، ډېره ناعاقبت اندېشي ده.
د پاکستان جهاد په حقيقت کې د اسلامي نړۍ د ازادۍ جهاد دی، که د پاکستان غلام او طاغوتي نظام شکست وخوري نو د منځنۍ آسیا څخه واخله تر لوی اسلامي هند پورې، دغه ټوله سیمه به د اسلامي نظام او مجاهدينو لاس ته وغورځېږي، او بیا د نورې اسلامي نړۍ ازادي مشکله نه ده، اصل رکاوټ او خنډ پکې د پاکستان غلام پوځ او طاغوتي نظام دی.