اگه نمی‌گفتم «بذار حالا که دارم آماده می‌شم یکم برقصم» و زودتر آماد می‌شدم تا برم بیرون، زیر این بارون موش آب کشیده می‌شدم. اما رقصیدن نجاتم داد و حالا پشت میزم نشستم تا درحالیکه بیرون بارون سنگین آخر تابستونی میاد، بل‌جار بخونم. اما چه فایده؟ کاش آریتی بودم و زیر این برگ‌های چتری تو باغچه جا می‌شدم تا همونجا کتاب بخونم.

خب، مشخص شد چرا رفتم زیر میزم نشستم و برای یه کتاب گریه کردم؛ چون شیش روز دیگه پریود می‌شم. هنوز هم برنامه آتیش زدنه، اما این بار خودم رو جای کتابام.

کتاب his dark materials رو بالاخره یه جا پیدا کردم و حالا باید اون دوتا کتاب قبلیم رو خط بزنم از تو لیست. چون یا این یکی یا اون دوتا و فکر می‌کنین اون دوتا چی بودن؟ اسم یکیشون کاج داشت. متوجه غم تایپ کردنم می‌شین؟ اون یکیشون هم که بوطیقای داستایفسکی بود. اگه…

چشمم روشن! به نامه‌هام ری‌اکشن ندین عکس‌های رندوم هم نمی‌ذارم.

ماه شب نیمه‌ی من،
عمه سوزانا گمان می‌کند می‌تواند موجب ذره‌ای آزردگی‌خاطر در من شود، خنده‌دار است، زیرا نمی‌داند من نیمه‌شب‌ها با اختیار خود، اشک خود را درمی‌آورم و رنج می‌کشم.
اگر امشب آخرین شب دنیا بود، دستت را می‌گرفتم می‌بردم روی بلندترین تپه‌ی این اطراف که تا صبح... چرا من دستت را بگیرم و ببرم؟ چرا هیچ‌وقت نمی‌گویی تو دستم را می‌گیری تا برویم به سویی و کاری انجام دهیم، نمی‌دانم، مثلا دستم را می‌گرفتی تا فقط آن را ببوسی یا دستم را می‌گرفتی تا فقط روی صورتت بگذاری که نوازشت کنم؟ دستم را بگیری و تا کنار برکه‌ی نیلگون نیلوفرهای عاشق همراهی‌ام کنی، که مرا آن‌جا بگذاری تا مطالعه‌ی روزانه‌ام را انجام دهم و نقاشی اردک‌ها رو بین صفحات بکشم و سپس دستم را بگیری و تا خانه برسانی حتی با این وجود که میزبانت چشم‌های هولناک عمه سوزانا خواهند بود.
می‌گویند اگر به پایین نگاه کنی هیچگاه ستاره‌ای نخواهی دید، اما من دیده بودم. می‌بینم. من همیشه ستاره‌ها را می‌بینم. شاید زمانش رسیده که بیایند دنبالم تا بستری‌ام کنند. شاید این هم بیماری من است و شاید هم فقط به عینک بهتری نیاز دارم.

فردا روز آلبر کاموئه. این رو از الآن می‌دونم و لازم نیست کسی بهم بگه، چون این آهنگ ماه‌هاست دایره‌ی امنمه.

دلم نمی‌خواد آنا رو ببندم و بخوابم. دلم می‌خواد تا صبح بیدار بمونم و تمومش کنم. کار هم‌اتاقیم با لپتاپش تموم شد و من هم با ناراحتی و غصه کتاب رو بستم. اگه سرم درد نمی‌کرد می‌رفتم زیر نور کم آشپزخونه می‌نشستم تا بتونم بیشتر بخونم چون دوباره باتری چراغ پیشی صورتی خراب شده و نور ندارم. لعنت به سردرد و لعنت به نیاز خواب در شب!

یه کتاب خریدم که نقشه‌ها و طراحی‌های داوینچی رو توش چاپ کرده و درموردشون توضیحات مختصری داده. یکی از بچه‌ها دیشب می‌گفت واقعا برام جالبه که شما دو نفر انقدر داوینچی رو دوست دارین و شیفته‌ش هستین که یکیتون بره برای اون یکی کتابی رو بخره که نه نقاشی‌هاش، بلکه طراحی‌هاش رو داشته باشه که حتی معروف هم نیستن.
اما نمی‌تونم بهشون توضیح بدم که حتی دلیل شیفتگیم نسبت به داوینچی هم به همین خاطره که انقدر زمینی نبود و به چشماش اکتفا نمی‌کرد. خیلی باهوش‌تر و جلوتر بود و انگاری با طبیعت ارتباط برقرار کرده بود و من هنوز هم که هنوزه تو یوتیوب سرچ می‌کنم «منظور داوینچی از فلان نقاشی چه بود؟» و ساعت‌ها به تابلوهاش خیره می‌شم تا تمام جزئیاتش رو حفظ کنم.

اصلا آدم‌هایی که انقدر با طبیعت ارتباط گرفتن و یکی شدن، خیلی برام جالبن. واقعا زندگی مدرن رو دوست ندارم. دلم می‌خواد برم یه گوشه به درویشی بپردازم و اسرار ازل رو پیدا کنم. دوست ندارم انقدر فقط به چیزی که چشم می‌بینه اکتفا کنم.