یه معلم شیمی داشتیم، میگفت تا اکسیژن دریافت میکنین و کربن دی اکسید پس میدین باید درس بخونین امسال.

چقد عجیبه، یهو همه‌ی اون روزها یادم میفته و جز اینکه اینجا ازش حرف بزنم هیچکاری نمیتونم بکنم.

فکرشو بکنین مریض بشی و نتونی حرف بزنی حتی ولی نگران این باشی که شکل‌های غشای داخلی میتوکندری رو درست حفظ کردی یا نه.

حقیقتاً به انقدر سکوت اینجا عادت ندارم. عادت به اینکه هستی اینجا چیزی نگه ندارم-
جداً این چنل و آدمی که پشت این چنله رو اینطور می‌شه خطاب کرد: «بودنش، مرهمی‌ست بر پیکره‌ی زخمِ نبودن‌ها.»
در این لحظه در نقطه‌ای کوچک و تاریک‌ ایستاده‌ام و قلبم می‌تپد برای نور و حضور افرادِ سبزی که لحظات در کنار آنها به لبخندی میسر می‌شد!

دوست نداشتم زمان فرستادن این پیامم برسه، ولی خب زمان خیلی زود می‌گذره. =)))
برای کنکور یه مدتی می‌رم، نمی‌دونم این یک سال قراره چطوری بگذره ولی خب برام آرزوی شانس داشته باشین، مطمئناً کمکم می‌کنه.
اگر دوست داشتید لفت بدید، اگرم خواستید که بمونید.
برمی‌گردم، شاید دیر ولی حتماً برمی‌گردم.
مراقب خودتون باشین. پیوی و ناشناس من برای هر موضوعی در اختیار شماست و بالاخره پیامتون رو می‌بینم.?