دلی در اضطرابِ لحظه های تلخِ تنهایی شکست
شعری در قحط سالی واژه
ناتمام بر زبانِ شاعری شوریده خشکید
شاخه ای در هجومِ پاییز و خزان
زخم هایش را گریست
رویایی در ناگهانِ آینه
میانِ بُهت و حیرانی فرو ریخت
کسی هرگز نفهمید
جز من و دل
که از قضا دیرآشنایِ بغض و دردیم

فراسوی خیال_ رهگذر

کجای قصه ای که هر چه ورق میزنم
به تو نرسیده
خسته تر از خسته ام

فراسوی خیال_ رهگذر

بخت ِ دور از دسترس
صبح پاییزی ات بخیر

رویای دیرینم
رویای ِ دور از دسترس
صبح است و پاییز
صبح است و دست های خالی اش
صبح است و آغوشی که تهی از توست
گرچه بغض راه می بندد بر من و دل
اما
هرکجایِ دنیایی به وقتِ اینجا
صبحِ پاییزی ات بخیر

فراسوی خیال_ رهگذر

هَنی بو خیالت دِه خاوِم میا

#وحید_موسوی

کاش تبعید کنند مرا به کویش
جرم
جرم؟
چه جرمی سنگین تر از دوست داشتنش؟

فراسوی خیال_ رهگذر

کاروانسرا نیست
دل است فقط یکی را دوست دارد
و آن یکی تا ابد خواهد ماند حتی اگر نخواهد

فراسوی خیال_ رهگذر

و نمی برد از یاد
آخرین نگاه
اولین سلام
را
قلب هرگز
حتی اگر دنیا رنگِ فراموشی بگیرد

فراسوی خیال_ رهگذر

و نمی دانم چرا میلم نه به گفتن
نه شنیدن
بلکه به سکوت است
و اندیشیدن به تو
تویی که می دانم فاصله ات به من
بیشتر از ماه به اعماقِ زمین است

فراسوی خیال_ رهگذر

بهشت ِ من
آنجاست که
تنگ در آغوش میگیرم خیالت را

فراسوی خیال_ رهگذر