Ситуация: бер сәгатьлек юлга дип, поездга кереп утырдык. Халык күп, мин бала белән. Ике урын булды дип, ян урындыкларга утырдык, ләкин ул урыннарны сәпит яки бала арбасы кергән очракта бирергә кирәк! Ок!
Бер ир (гарәп) йөгереп керде дә: бу урыннар безнеке, бала арбасын куярга кирәк диде. Ок, урын бирдем. Без басып калдык, бала арбасы белән хатыны керде, арбаны каршыларына куеп, хатын белән ир урындыкларга утырды. Мин кыздым! Чөнки бала басып барганда, үгез кадәр ирнең утыруы, мине кыздыра.
Әйттем: мин синең балаңа урын бирдем, давай син дә минекенә бир мәйтәм.
- Бар башка җирдән эзлә, бу коляска урыны, ди бит бу hаман.
-Мин әйтәм, юк, икәүләп басып барабыз.
- Юк, ди бу hаман. Их, шул вакыт гарәпчә белсәм...
-Мин әйтәм ок: син мөселман ире утырып бар, мин мөселман хатын басып барырмын... (бу вакытта Эльза җитди көрәшкә, озын сәгатьлек бәхәскә әзер иде)
Момент уянды теге ир дигәнең!
Шулай итеп, балалар, ирнең хатыны утырып бара, без гарәп ире бн аякта?
Ләкин минем барыбер ачуым кабарган!
Без зур илләрнең кардәшләренә карата ваемсыз булуына аптырыйбыз, бу вакытта безнең кардәшләр кечкенә генә матур гамәлләргә әзер түгел?