Ауылдағы күрелмеген қар еріп су басса, оны табиғи апат, тосын жағдай деу ақымақтық.

Ол тілсіз жау емес. Тілі бар жаудан келген кесапат.

Халяль внимание керек маған

Сен бөртегүл сияқтысың. 12 айдың біреуінде ғана бүр атып, адамдарға қуаныш сыйлайтын. Сенің әр күлтеңнен махаббаттың иісі аңқып, ғашық жанның құшағында сұлулана түседі. Алыстан қанық түсіңмен менмұндалап, самал желмен ырғатыла, көздің жауын алып өзіңе шақырасың. Сені алыстан көрген әр пенде жаныңа жақындап, талыңнан құшағына сыйғанынша толтырып әкетуді мақсат тұтады. Және сол мақсатқа жетеді де. Құмары қанып, иісі мұрнының әр жасушасына енген соң лақтыра салатыны сенің осы ғұмырдан көрген ең ұлы әділетсіздігің. Сен сүйген ғұмыр осы. Сені сүйетін қоғамның әрекеті сол.

Е пофиг. Бас аман болсын

Эмоцияларымды өлтіріп, үнемі күліп жүретін, қуанып жүретін адам болғым келді. Бірақ мен адаммын! Менде адамға тән барлық қасиет бар. Жылай алатын жанар, мұңая алатын жүрек бар

Соңғы рет қашан жылағаным да есімде жоқ

Uzaktan seviyorum seni…

“Сіз неге тәкаппарсыз”,-деген сұрақ ең ауыры болған. Өзімді “шыққан жерім сондай, сөйлеу мәнерім осы”,-деп ақтап алуға тырысқаныммен де айналадағы адамдармен қарым-қатынасыма назар салудан байқадым осыны. Негізі рас әңгіме. Соққанда қаңғырлап тұрған бос кеудені ұрғылап менменситін кездер аз емес екен. Тіпті көшеде кетіп бара жатқанда біреуге арақ ішкені үшін ғана амандаспай, оның жанындағысына амандасуым адамшылдық емес қой мысалы. Құдайдың алдында хан да бір, қарада бір. Біз алдымызға қойып сынайтындай кімбіз?

“Жамандағаным емес” деп басталатын әңгімеде ешкім мақтаулы болмайды.

Өзімнің кринж екенімді мойындаймын.