Քանի՜ անքուն գիշեր
լուսացրել եմ քեզ հիշելով

քո հետ ժամանակը ոնցոր կանգ առած լիներ

չմաքրես ինձ այն բոլոր հիշողություններից, որ միասին ստեղծել ենք

մոռացվել ես, էլ հետ չգաս

ժամանակը հետ տամ
ու քեզ պինդ փաթաթվեմ

օրերս առանց քեզ,
տողերս առանց մեզ

նենց գրկես, որ զգաս
սրտիս ամեն մի զարկը

ինձ մեկա, որ քեզ մեկա
դու ինձ պետք ես ու վերջ

լուսնի տակ ենք՝
ես ու դու

որ դու չկաս ստեղ, չկամ էլ ես