د ړنګه شوې مې دزړه دنګه ماڼۍ درپسې
خوندمې دی تللی دتمامې زندګۍ درپسې

ستادروستي ملاقات روسته بیا مې ونه لېدې
په انتظار دې  ولېدم  هره ګړۍ درپسې

د بېلتانه اثر دې پاتې لا  تازه  هغه  سې
دي مې مړې شوي دزړه ټولې ډیوګۍ درپسې

سهار ماښام دې په دوعا کې یادوم زړګکه
په دوعا لپې مې نیولي دي ځولۍ درپسې

خاورې مې واوښتې په ځوانوارمانوچې لاړې
لیلام مې شولې دژوندون ټولې خوښۍدرپسې

دی اسلامي نظام را  غلی خو ته رانه غللې
شهیده ومې کړې وړې وړې  سلګۍ درپسې

قسیم بدري دې دبېلتون د درد توان کله لري
کړو  راچپه دبېلتانه سپېرې سیلۍ درپسې
قسیم بدري

کړې مو سیالي تر هر ډګره له نړۍ سره
زور مو ازمویلی ښه په نره له نړۍ سره

موږ د سیاست او جنګ جواب په لاس ورکړی دی
داسې مو حل کړې ده خبره له نړۍ سره

موږ د دین او خاورې په سر ځان او کور ته ژوند اور کړ
تللي یو پر دې تر ډیر خطره له نړۍ سره

مونږه تل ساتلي دي شخصي او اسلامي حقوق
غَور پر تګ لاره کړو له سره له نړۍ سره

ژمن مو چې حقونو او قانون ته نړیوال وي بیا
داسې تعامُل غواړو بهتره له نړۍ سره

موږ افغانان یو سر وو دا ټوله نړۍ بل سر وه
راغلو تر سنګر بیا تر دفتره له نړۍ سره

ویاړمه مخبت چې یې د لارې لاروی ومه
چا چې په ایمان وهه ډغره له نړۍ سره

مخبت وردګ

چې شبنم ستا د دیدن ورباندې ؤشي
د زړۀ للمه مې ګلونه د ګلاب کا

جنتي ژؤند یې پۀ اور راته بدل کړ
څۀ نادودې دا زړګی خانه خراب کا

ما د مینې پۀ تاؤدۀ بازار کې بایلود
زړۀ ګرم نۀ دی چې درزا او اضطراب کا

پۀ مسکاؤو پۀ لمبو کې لمبېدل کا
دا د کوم بزم اثر دی ځان کباب کا

زۀ یې لپه کې یم سوال غوندې نیولی
اجابت ته انتظار مې انتخاب کا

د بېلتون لۀ رغند غشي دې رب ساته
جوړ د زړۀ پۀ سر کې داغ لکه اعراب کا

د روح نۀ مني یاغي سر کشه نفس
اماره بالسؤ د بدو اکتساب کا

مخاخ چې دې منصور درمانه! ستايي
ذوالوجهین دي چې غیبت دې پۀ غیاب کا

منصور درمان

غزل

زه چې وام دا به مې خپل يار وګڼي
هغه مې خنډ د خپلې لار وګڼي

اوس هم په ښو خلکو کې ښه يادېږم
بس ګناهګار مې ګناهګار وګڼي

د ځان د پلور په نيت بازار ته را شم
خو دکاندار مې خريدار وګڼي

چې د حالاتو سره رنګ واړوم
ليدونکي ټول مې اداکار وګڼي

خدايزده همدا به يې تابوت شي سبا
نن چې د کوم تخت ځان حقدار وګڼي

چې ريښه وچه‌ شي او څانګې کږې
لرې ياران مې ثمربار وګڼي

زه لکه لاش اوبو پر سر اخيستی
خو غرق مې ځان ته مددګار وګڼي

د نورقانع چوپتیا اکثره خلک
د ستړي ژوند غلي اسرار وګڼي

محمدنور قانع

دغه جماعت او دا امـــام خدایه محفوظ لرې
دا محمدي شرعــــي نظام خدایه محفوظ لرې

دی چی مسمی په امارتِ اسلامي باندې
دغه مسمی او دغه نام خدایه محفوظ لرې

واړه نړیوال یې مقابل کی دي سرټیټي اوس
دغه لوی عزت او احترام خدایه محفوظ لرې

دا نظام دی ټوله د خوښۍ له پیغامونو ډک
ته یې د وحدت په نوم پیغام خدایه محفوظ لرې

دلته تــــفــرقــــې او تعصب لپاره لار نشته
شوی د باطل مخته قیام خدایه محفوظ لرې

ورو ورو به نړۍ ټول شعائر د اسلام و مني
هر شعار د دین او د اسلام خدایه محفوظ لرې

زموږ زعیم رهبر خدایه په خپل حفظ کې وساتې
سر باندې د ځمکې یې هر ګام خدایه محفوظ لرې

خوښ یمه ذهین فراهي یم چې په خوښیو کې
ته مـــــو د خوښیو ازدحام خدایه محفوظ لرې

ذهین فراهي

زړۀ له سينې زور کوي او شور کوي یو چاپسې
مخکې ځي او ما په بې رحمۍ کشوي شاپسې

ځای په ځای تاوېږمه نور ستړی یم غورځېږمه
داسې یم او هاسې نور یې ته ګرځه معنا پسې

نيمه دروازه مې خلاصه کړې نيمه پورې ده
سترګې مې پسې دي او که زړۀ دی که ارواپسې

تبې لاندې کړی يم د درد پوښتنه مکوه
خدای سره دوا مې ده نور نه ګرځم دواپسې

نه خو مې جانان مني او نه مې هم خپل زړۀ مني
کور کې مې جنجال دی او خبرې دي په ماپسې

ټول جهان جانان جانان څوک وایي؟ چې جانان نشته
شته دي خو منعم ډېر ستړی شوی دی وفا پسې

محمدخالد منعم

د څو لسیزو وروسته ازآدي او اختر دواړه
یو ځای نن سره لمانځو خوشالي او اختر دواړه

خبر یې او کۀ نه یې ځواني مرګ شهیده یاره
وطن ته مو راغلې خپلواکي او اختر دواړه

کاش تۀ هم نن ژوندی وی دا دوران دې وی لیدلی
ډېر خوند کوي کاږۀ واږۀ پټکي او اختر دواړه

چناره او ګودره دواړه څومره بختور یئ
را درومي ستاسې کلي ته زلمي او اختر دواړه

احسانه عجیب کیف لري کۀ څوک ورباندې پوه وي
د خوږ دلبر پۀ څنګ کې زنده ګي او اختر دواړه

ابوبکر احسان

په خیر راغلې په موږ ګران اختره ستړی مه شې
زموږ د زخمي زړونو درمان اختره ستړی مه شې

ستا د خوښیو قاتلان اشغالګر ټول ورک سوي
لاړل په منډه له میدان اختره ستړی مه شې

ډېر یتیمان دي وچې شونډې لکه مړاوي ګلان
شه پرې را توی لکه باران اختره ستړی مه شې

چي په روژه کې یې پیرې او شبګیرې کړې دي
هېر نه کړې هغه اتـلان اختره ستړی مه شې

ته ټول ولس ته مبارک شې زمــا حبیب له لوري
ښاد دې وي ګران افغانستان اختره ستړی مه شې

مفتي حبیب

نعت شریف

څه خوږې وې، لکه شات، لکه شکرې ستا خبرې
اورېدې به بختورو، بختورې ستا خبرې

لکه لمر د ژمې لګي خوږ په کنګل اندامونو
داسې پرېوزي د زړه ټپ ته څه ژورې ستا خبرې

د پېړو په فاصله دې لا خوږلت په زړه کې ساتم
رانږدې وي رانږدې وي څومره لرې ستا خبرې

هر آفت له ټولو خواو ته په خلاصه سینه پروت یم
راتاو کړې مې له ځان وي لکه زغرې ستا خبرې

هغه ستا د زمانې منافقان شته دی لا اوس هم
چې یې لګي په زړه هغسې ډبرې ستا خبرې

یو زاهد دې په پله تللی چېرته بل وطن کې ورک دی
د هجرت په کور کې کاندې مهاجرې ستا خبرې

زاهد ساپی

طرحیه غزل

نه پوهیږم چې دا څرنګه جمال دی
ستا په مخ کې چې دا نور دی که هلال دی

نه ماتیږي زما او ستا د دیدن تنده
ما کتلی په ورغوي کې خپل فال دی

هم مړ کیږمه هم بیرته ژوندی کیږم
دا زما د روز مره زندګۍ حال دی

ځوان خو څه دلته د پیغلې په مزار هم
غوړیدلی د واده د ورځې شال دی

بې له تانه مې ژوند دومره دی سخت شوی
هره ساعت مې دولس میاشتې دی یو کال دی

خوار زړګي مې بیا هم درد ته تکیه کړې
بیا پرې خؤر د بیلتانه نری شمال دی

خلک وایي چې مخبت به بختور وي
خو خبر زما له حاله ذوالجلال دی

مخبت وردګ