ګناه کوم انسان یمه خو بېرته پَښیمان شم
جانان خو کېدای نه شم، کاشکې سیوری د جانان شم

یو دوه رکاته لمونځ هم راته غر پر اوږو ښکاري
را ویښ په نیمه شپه چې د بلبلو په اذان شم

بس دا به زما سخ وي که یې دوې خبرې واورم
مېږی یمه د لارې چې ور پېښ په سلیمان شم

ښکالو د یوه ګل ده را روانه لار یې څارم
تر پښو د ازغو لاندې غوړېدلی بَیابان شم

د پورې غره پر سر څوک په ټپه کې داسې وایي
دا نن خو راته ګورې نه سبا به دې ارمان شم

شېبې د حال په ژبه وې چې سخته بې قدري ده
نایابه مرغلره یمه خرڅه په غېران شم

د یوې روپۍ غزل وایم خو تاته که منظور شي
شک نه شته دی په دې کې چې د سرو زرو کاروان شم

پیرمحمد کاروان

د ړنګه شوې مې دزړه دنګه ماڼۍ درپسې
خوندمې دی تللی دتمامې زندګۍ درپسې

ستادروستي ملاقات روسته بیا مې ونه لېدې
په انتظار دې  ولېدم  هره ګړۍ درپسې

د بېلتانه اثر دې پاتې لا  تازه  هغه  سې
دي مې مړې شوي دزړه ټولې ډیوګۍ درپسې

سهار ماښام دې په دوعا کې یادوم زړګکه
په دوعا لپې مې نیولي دي ځولۍ درپسې

خاورې مې واوښتې په ځوانوارمانوچې لاړې
لیلام مې شولې دژوندون ټولې خوښۍدرپسې

دی اسلامي نظام را  غلی خو ته رانه غللې
شهیده ومې کړې وړې وړې  سلګۍ درپسې

قسیم بدري دې دبېلتون د درد توان کله لري
کړو  راچپه دبېلتانه سپېرې سیلۍ درپسې
قسیم بدري

کړې مو سیالي تر هر ډګره له نړۍ سره
زور مو ازمویلی ښه په نره له نړۍ سره

موږ د سیاست او جنګ جواب په لاس ورکړی دی
داسې مو حل کړې ده خبره له نړۍ سره

موږ د دین او خاورې په سر ځان او کور ته ژوند اور کړ
تللي یو پر دې تر ډیر خطره له نړۍ سره

مونږه تل ساتلي دي شخصي او اسلامي حقوق
غَور پر تګ لاره کړو له سره له نړۍ سره

ژمن مو چې حقونو او قانون ته نړیوال وي بیا
داسې تعامُل غواړو بهتره له نړۍ سره

موږ افغانان یو سر وو دا ټوله نړۍ بل سر وه
راغلو تر سنګر بیا تر دفتره له نړۍ سره

ویاړمه مخبت چې یې د لارې لاروی ومه
چا چې په ایمان وهه ډغره له نړۍ سره

مخبت وردګ

چې شبنم ستا د دیدن ورباندې ؤشي
د زړۀ للمه مې ګلونه د ګلاب کا

جنتي ژؤند یې پۀ اور راته بدل کړ
څۀ نادودې دا زړګی خانه خراب کا

ما د مینې پۀ تاؤدۀ بازار کې بایلود
زړۀ ګرم نۀ دی چې درزا او اضطراب کا

پۀ مسکاؤو پۀ لمبو کې لمبېدل کا
دا د کوم بزم اثر دی ځان کباب کا

زۀ یې لپه کې یم سوال غوندې نیولی
اجابت ته انتظار مې انتخاب کا

د بېلتون لۀ رغند غشي دې رب ساته
جوړ د زړۀ پۀ سر کې داغ لکه اعراب کا

د روح نۀ مني یاغي سر کشه نفس
اماره بالسؤ د بدو اکتساب کا

مخاخ چې دې منصور درمانه! ستايي
ذوالوجهین دي چې غیبت دې پۀ غیاب کا

منصور درمان

غزل

زه چې وام دا به مې خپل يار وګڼي
هغه مې خنډ د خپلې لار وګڼي

اوس هم په ښو خلکو کې ښه يادېږم
بس ګناهګار مې ګناهګار وګڼي

د ځان د پلور په نيت بازار ته را شم
خو دکاندار مې خريدار وګڼي

چې د حالاتو سره رنګ واړوم
ليدونکي ټول مې اداکار وګڼي

خدايزده همدا به يې تابوت شي سبا
نن چې د کوم تخت ځان حقدار وګڼي

چې ريښه وچه‌ شي او څانګې کږې
لرې ياران مې ثمربار وګڼي

زه لکه لاش اوبو پر سر اخيستی
خو غرق مې ځان ته مددګار وګڼي

د نورقانع چوپتیا اکثره خلک
د ستړي ژوند غلي اسرار وګڼي

محمدنور قانع

دغه جماعت او دا امـــام خدایه محفوظ لرې
دا محمدي شرعــــي نظام خدایه محفوظ لرې

دی چی مسمی په امارتِ اسلامي باندې
دغه مسمی او دغه نام خدایه محفوظ لرې

واړه نړیوال یې مقابل کی دي سرټیټي اوس
دغه لوی عزت او احترام خدایه محفوظ لرې

دا نظام دی ټوله د خوښۍ له پیغامونو ډک
ته یې د وحدت په نوم پیغام خدایه محفوظ لرې

دلته تــــفــرقــــې او تعصب لپاره لار نشته
شوی د باطل مخته قیام خدایه محفوظ لرې

ورو ورو به نړۍ ټول شعائر د اسلام و مني
هر شعار د دین او د اسلام خدایه محفوظ لرې

زموږ زعیم رهبر خدایه په خپل حفظ کې وساتې
سر باندې د ځمکې یې هر ګام خدایه محفوظ لرې

خوښ یمه ذهین فراهي یم چې په خوښیو کې
ته مـــــو د خوښیو ازدحام خدایه محفوظ لرې

ذهین فراهي

زړۀ له سينې زور کوي او شور کوي یو چاپسې
مخکې ځي او ما په بې رحمۍ کشوي شاپسې

ځای په ځای تاوېږمه نور ستړی یم غورځېږمه
داسې یم او هاسې نور یې ته ګرځه معنا پسې

نيمه دروازه مې خلاصه کړې نيمه پورې ده
سترګې مې پسې دي او که زړۀ دی که ارواپسې

تبې لاندې کړی يم د درد پوښتنه مکوه
خدای سره دوا مې ده نور نه ګرځم دواپسې

نه خو مې جانان مني او نه مې هم خپل زړۀ مني
کور کې مې جنجال دی او خبرې دي په ماپسې

ټول جهان جانان جانان څوک وایي؟ چې جانان نشته
شته دي خو منعم ډېر ستړی شوی دی وفا پسې

محمدخالد منعم

ثالث عمر

خدایزده چي کم پیران پیر دې هديره کي پروت دی
کوم قلندر او کوم ملنګ دې مقبره کي پروت دی
دتقدس له فیض یي واخیستي خُردې دعظمت
کوم مبارک سړی دافغان په جزېره کي پروت دی

دپيشګویي راز یي وو نغښتی دحکمت جامو کي
اعجاز دګُفت یي اوس دصِدق سېپاره کي پروت دی

فخرِ عرب فخرِ عجم ولي کامل مبارک
د اعجمي میهن دسیوري کناره کي پروت دی

دا بُت شکن وو مُقَلِد د ږابراهیم دتقلید
افغانستانه دا اعزاز دي شجره کي پروت دی

دزړه انګړ کي مي دی میشت دیو چا غم محترم
لکه زړګی چي دکوګل په دایره کي پروت دی

حکمت زبیره یو سړی مي بیخي نه هیریږي
زما دنیمګړي تخیل په ننداره کي پروت دی

حکمت زبیر

غزل

اچولي دي یو مونږ په اضطراب کې
سړی څه ووایي ستا په انتخاب کې؟!

زه به ګورم چې ته کوم برداشت ترې اخلې
در لېږلې مي دي اوښکې په کتاب کې

فرصت شته مګر همغه شور لا نشته
چې باید وي په ممبر او په محراب کې

ما اختیار د هیلو در کړ، او تا مړې کړې
در شریک یمه زه هم په دې ثواب کې

په کار نه دي په خپل نیت باندې شکونه
نیکي وکړه بیا یې واچوه در یاب کې

پاته شوی محمودي څوک په خپل آب کې؟
په غربت کې او د تمې په عذاب کې

محمودي انصار

د څو لسیزو وروسته ازآدي او اختر دواړه
یو ځای نن سره لمانځو خوشالي او اختر دواړه

خبر یې او کۀ نه یې ځواني مرګ شهیده یاره
وطن ته مو راغلې خپلواکي او اختر دواړه

کاش تۀ هم نن ژوندی وی دا دوران دې وی لیدلی
ډېر خوند کوي کاږۀ واږۀ پټکي او اختر دواړه

چناره او ګودره دواړه څومره بختور یئ
را درومي ستاسې کلي ته زلمي او اختر دواړه

احسانه عجیب کیف لري کۀ څوک ورباندې پوه وي
د خوږ دلبر پۀ څنګ کې زنده ګي او اختر دواړه

ابوبکر احسان