Bugün Yahya Sinvar'ın 23 yıl yattığı israil hapishanesinde yazdığı 'Diken ve Karanfil' kitabına göz attım. Sayfalar beni içine çekti ve kitabın sonuna gelirken şu cümleler beni çok duygulandırdı.

“İşte vakti geldi anneciğim, düşmanların mevzilerine saldırdığımı, onları koyun gibi öldürdüğümü ve şehit olduğumu gördüm. Ardından, kendimi nimetlerle dolu cennetlerde, Rasulullah’ın (s.a.v) huzurunda buldum. O bana ‘Hoş geldin, hoş geldin!’ diye sesleniyordu.”

Allahu Ekber…

الآن جاء الموعد يا أمّاه، فلقد رأيتُ نفسي أقتحم عليهم مواقعهم، أقتلهم كالنعاج ثم أستشهد. ورأيتني بين يدي رسول الله صلى الله عليه وسلم في جنات النعيم، وهو يهتف بي مرحى بك، مرحى بك!

Hayat, hiç hak etmediğim kadar çok acı ve zorluk sundu önüme. Kimi zaman bu yüklerin altında ezildiğimi sandım, kimi zaman da çıkış yolu bulamayıp kendimi kaybolmuş hissettim. Ama anladım ki, yüklerimi taşımakla savaşmak yerine, onları bırakarak hafiflemeyi öğrendim. Hak etmediğim kötülükleri bana yaşatanlara bile hakkımı helal ettim; çünkü affetmek, onlara değil bana iyi geldi.
Her kırgınlığın ardında bir iyilik bulmayı öğrendim. Şimdi geriye dönüp baktığımda, beni ben yapan her kırılma, her yara, aslında büyümemin bir parçasıymış. Hayatın verdiği her darbeyle biraz daha şekillendim, biraz daha kendime yaklaştım.

I Said Özdemir