از در بیمارستان که میای بیرون و نور بهت می‌خوره 🌱🌱🌱

در بابِ این پیام بذارید یه اعترافی بکنم:
قضیه از قراره که من با وجود اینکه ۱ سال و خورده ای از اینترنیم میگذره، خودم رو خیلی متفاوت با استیجرها نمیبینم. حالا شاید در مواقعی تجربه ام یا آزمون و خطاهای انجام داده ام بیشتر از استیجر ها باشه اما استیجرهای زیادی داریم که خیلی درس خون و با سوادن، کاراشونو خوب انجام میدن و مهارت های عملی رو هم یاد گرفتن و ممکنه حتی در زمینه هایی بهتر از من یا بقیه ی اینترنا عمل کنن. از طرفی، این قضیه ی احترام گذاشتن به آدمها صرفا بر اساسِ لولشون (چند سال زودتر یا دیرتر وارد دانشگاه شدن مثلا) هیچ وقت برام منطقی نبوده و همیشه فکر میکنم باید به آدما بر اساسِ میزان محترم بودنشون بر اساس شخصیتشون (و البته شخصیتِ خودمون) احترام گذاشت و چه بسا اتند و رزیدنت هایی داریم نامحترم و استیجرهایی وجود دارن بسیار محترم.
جنبه ی دیگه ی این قضیه هم اینه که من همیشه سعی میکردم اگه استیجری کمک میخواد، کمکش کنم، اگر چیزی بلدم، یادشون بدم، جواب سوالاشونو بدم، جلوی اتند یا رزیدنت کاورشون کنم و در مواقعِ دعوا و اینا هواشونو داشته باشم. مدت زمانِ قابل توجهی هم که صرفِ آموزشِ معاینات فیزیکی به استیجرا کردم و این کار هم برام هیچ منفعتی نداشت جز اینکه حالمو خوب میکرد.
همه ی اینارو گفتم که یه پیش زمینه ای بدم در این راستا که من خودمو خیلی از استیجرا جدا نمیدونم اما یه روزایی پیش میاد که بودنِ استیجرا سرِ ویزیت باعث میشه کارا کندتر پیش بره، یا استادا بد اخلاق تر بشن و بیشتر ایراد بگیرن، یا حتی رزیدنتا اینترنارو دعوا کنن که چرا استیجرا فلان کارو کردن و خب قاعدتا یه جایی این کارا رو آدم تاثیر میذاره و منم یه موقع هایی پیش خودم گفتم کاش استیجر نداشتم، کاش امروز استیجرا نیان یا ممکنه روزای شلوغ قبل مورنینگ پیش خودم فکر کرده باشم چرا استیجرامون متوجه نیستن که پرونده رو باید بهم بدن که بتونم نوت بذارم و از این جور چیزا. هر چند که یادم نمیاد مستقیم بهشون چیزی گفته باشم یا رفتاری انجام داده باشم اما یه موقع هایی از این مکالماتِ بین خودمون یا فکرای توی سرم عذاب وجدان میگیرم...
خلاصه خواستم بگم اگر استیجرین، کاملا حق دارین که براتون راندای مفید گذاشته بشه، به پرونده ی بیمارا تمام و کمال دسترسی داشته باشین، بتونین راحت برین از بیمارا شرح حال بگیرین و معاینه کنین و اصلا هر چقدر که بیشتر این کارارو انجام میدین، دمتون گرم برای تلاش کردناتون، این چیزایی که امروز میکاریدو بعدا تو اینترنی و ‌... درو میکنید. دوما اگر کسی، چه اینترن، چه رزیدنت و اتند، بهتون چیزی میگه که به نحوی باعث میشه شما فکر میکنین اضافه این تو بخش یا ارزشی نداره کاراتون، جدی نگیرید و باور نکنید و ببخشیدشون.

من به شخصه خیلی تلاش میکنم به استاجرها حس ارزشمندی بدم و نسبت به لول‌های بالاتر از خودم هم احترام و ادب رو فراموش نکنم. چون خودم دیدم که چه‌قدر بعضی برخوردهای به ظاهر رایج، میتونه در ناخودآگاه فرد آثار طولانی مدت داشته باشه. مثلا همین امروز اینو توی دفتر خاطراتم نوشتم: واقعا بعضی رفتارها جوری روی آدم‌ها اثر میذاره که هزار رفتار مخالفش بعدا، نمیتونه اثر اونو ببره. .مثلا بعضی رفتارهایی که توی استاجری دیدم. و با اینکه توی اینترنی تقریبا تا حالا اکثر آدم‌ها رو محترم یافتم؛ ولی اثر بعضی حرف‌ها و صحبت‌های روزهای استاجری هنوز  نرفته‌. و درحالی که خیلی از رفتارِ بعضی پرستارهای دیشب خوشحالم، دارم فکر میکنم کی بود اونی که اولین بار این فکر بد بودن پرستارهای فلان بیمارستان رو در من ایجاد کرد. و گرچه الانم با چنگ‌و‌دندون عزت‌نفسم رو از گزند و آسیب حفظ میکنم، ولی جای بعضی زخم‌های قدیمی هنوزم تازه است.

بعد از دیدن این پست دکتر قربانی، به این فکر افتادم که منم اینجا بنویسم.
چندتا توصیه #عمومی به شمایی که اول راهید،یا شایدم وسط راهید ولی هنوز خودتونو پیدا نکردید.

🔹یادتون باشه، دانشگاه صرفا به معنای خرید مدرک نیست، شما پول و زمان نمیدید که مدرک بگیرید، اینجا فرصتی دارید برای رشد شخصی و اجتماعی تون. با برنامه‌ریزی دقیق و تلاش از فرصت‌هایی که براتون پیش میاد استفاده کنید.

🔹خودتونو به رشته خودتون محدود نکنید؛ بین رشته های دیگه بگردید،دوست پیدا کنید و ارتباطاتتون رو گسترش بدید.شبکه ای که دارید، سرمایه شماست.اگر ایران،موندنی هستید،توی فکر ساختن یک سنگر محکم باشید برای موندن.ارزش یه شبکه حمایتی قوی رو وقتی که بهش نیاز داشته باشید میفهمید.

🔸بخونید،فکر کنید،بخونید،گوش بدید،بخونید و باز بخونید تا اونجایی که بدونید چی بخونید و چطور بخونید و اونموقع است که ازینهمه Input میتونید Output بگیرید.

🔻به قول استاد مکری، نه تنها دوستتون،بلکه دوستِ دوستِ دوست شما هم روی شما تاثیر میگذاره،دوستاتونو به دقت انتخاب کنید.ولی هرکسی رو هم به راحتی از دایره ارتباطاتتون خارج نکنید.

🔹توی متمم دو نوع مهارت رو نام میبرن، سخت و نرم. مهارت سخت شما همون رشته دانشگاهی شماست، ولی مهارت نرم چیزایی هستن که به مهارت سختتون کمک میکنن که برجسته شن.مهارت نرم رو درکنار مهارت سخت و بعد از مهارت سخت دریابید.
تقریبا و با میانگین خوبی میشه حدس زد، نمرات پایان چندسال تحصیلتون چیزی مشابه نمرات ترم اولتون باشه.سعی کنید از همون ابتدا درس بخونید،درست درس بخونید،چطور بخونید و یادبگیرید که چطور یادبگیرید.
دقیقا یادمه چندین سال فکر میکردم راه خاصی برای یادگیری وجود نداره، اما چرا راه های زیادی هست، احتمالا از خیلی هاش خبر ندارید ،درموردش بخونید اما غرق نشید.

🔻هوش فاکتور مهمیه؟ اگر از بین کوچه و خیابون رندوم افرادی رو انتخاب کنی آره، موفقیتشون ارتباط خیییلی زیادی با هوششون داره؛اما اینجایی که شما ایستادید دیگه رقابتتون با کسایی هست که تقریبا از نظر IQ به همدیگه نزدیک هستید(منهای داده های پرت که توی هرجامعه آماری وجود داره) پس توی این جامعه باید به فاکتور های دیگه ای تکیه بدید که بتونه شما رو از بقیه متمایز کنه من جمله "تلاش" توی این جامعه آماری شما دیگه هوشتون مهم نیست و تلاشتون هست که نتیجه رو تعیین میکنه.

🔻تقریبا هرچیزی که نیاز دارید رو میتونید با قیمت مناسب یا رایگان (قانونی یا غیرقانونی) بدست بیارید از موسیقی گرفته تا کورس های آموزشی تا فیلم و سریال و غیره؛ برای انجام ندادن هاتون بهونه ای دیگه بتراشید تا مسائل مالی.
گذشته از مسئله بالا، باز درنظر داشته باشید هرچیزی که رایگان هست، شاید هزینه مالی نداشته باشه اما بالاخره باید با چیزی هزینه اش رو پرداخت کنی یا وقتت، یا Dataیا توجه و تمرکزت یا.....
برای چشم و گوش و وقت خودتون ارزش قائل باشید و هرچیزی رو صرفا به دلیل قابل دسترس بودن استفاده نکنید.منابعی که دارید رو مدیریت کنید، اقیانوسی به وسعت 1سانتی متر نشید.

🔻متاسفانه صرف داشتن هوش و تلاش باز ممکنه موفق نباشید،عیبی هم نداره. چون موفقیت علاوه بر هزار تا فاکتور یه فاکتور شانس هم درش دخیله که خیلی غیرقابل کنترل تر از اونه که بتونید پیشبینی اش کنید.

🔹این چند سال رو مصرف کنید، نذارید به راحتی بگذره، حرومش نکنید، ازش لذت ببرید.حواستون به سلامتی تون باشه، خیلی زودتر از اونچیزی که فکر میکنید فرسوده و افسرده میشید.پس اشتباه منو نکنید و حتما ورزش کنید.

بله اوضاع خرابه، کشتی درحال غرق شدنه؛شما ولی هنوز غرق نشدید، الان وقت دارید خودتونو نجات بدید یا غرق شید.اگر غرق شده بودید احتمالا تا اینجا رو هم حوصلتون نمیشد بخونید.
@Extremistans

بعضی از سوالات جالبی که این مدت ازم پرسیدند :
بچه‌م بینی‌ش گرفته ولی تا اسپری و قطره سالین میاریم جلوش گریه میکنه نمیذاره بریزیم. دیگه چی میشه داد برای گرفتگی بینی؟
تو ناشتایی برای آزمایش، آب هم نباید خورد؟
اگر آزمایش دادیم ویتامین د مون کافی بود بازم لازمه بخوریم؟ دز ویتامین د در تمامی سنین؟ کبد چرب داریم، ویتامین د میتونم بخورم؟
گارداسیل چهارظرفیتی زدم الان میتونم نه ظرفیتی بزنم؟
سرما خوردم. از کی میتونم واکسن بزنم؟
قرص هورمونی بهم دادن. دقیقا کی باید شروع کنم به خوردنش؟(در حالی که کلا طرف AUB داره و سیکل هاش مشخص نیست)
سنگ کلیه دارم. دکتر قرص کلسیم داده.(همزمان استروئید مصرف میکنه) بخورم؟
آمپول ب کمپلکس و دگزامتازون رو باید بذارم توی یخچال؟
فلان قرص رو میتونم از وسط نصف کنم؟
شربت دیفن هیدرامین رو که شش ماه پیش درش رو باز کردم رو میشه الان خورد؟
سدیم والپروات فشار رو نمیبره بالا؟ سدیم داره آخه.
طرف فشار خون داره و تو آزمایشات هایپوناترمی داشته و معتقده همه‌ش به خاطر غذای کم‌نمک خوردنه.
مادری با کنسر و تحت درمان کموتراپی، فرزندش سرخک گرفته و ازت میپرسه چه‌قدر طول میکشه اگر مبتلا شده باشه علائم اش رو نشون بده؟ چیکار کنه نگیره؟
حامله است. ضدآفتاب بزنه؟ چه مارکی؟
واکسن آنفلوآنزا که علی ماشالله سوالات مختلف راجع بهش...
خلاصه اینکه نود درصد اطلاعاتی که توی کتاب‌ها و برای امتحان‌ها میخونیم، دغدغه مردم نیستن. و ما هم برای رفع مشکلات و سوالات مردم آموزش نمی‌بینیم.

و یه کم که دقت کنی می‌بینی، اصلا زندگی یعنی همین:)

کشیک یعنی تو نمی‌دونی این چایی که الان برای خودت ریختی رو، می‌تونی تا تهش بخوری یا نه؟

چند روز پیش بهش از دغدغه‌هام گفتم. بهش گفتم آدم‌ها با یک کلمه که دورنما و کلیت زندگی‌شون رو تشکیل میده زندگی میکنن. آدما جون‌شون رو برای اون یک هدف میدن. یکی دنبال کمک به آدم‌هاست، یکی میخواد در فلان زمینه علمی پیشرفت کنه، یکی دوست داره به فضا سفر کنه، یکی میخواد خانواده‌ش با پولی که درمیاره، زندگی عالی‌ای داشته باشن. شکل و جزئیات این چشم‌اندازها توی مسیر زندگی قطعا تغییر می‌کنه. گاهی ممکنه عوض بشه. گاهی مسیر زندگی ممکنه آدم رو از اون چشم‌انداز دورتر کنه، گاهی یک انتخاب آدم‌ رو سال‌ها از هدفی که دم دستش بوده دورتر کنه، ولی بالاخره میبینی که خط زندگی هرکسی به سمت یکی از این اهداف میل میکنه‌... و بعد ادامه دادم که فکر میکنم اون نقطه‌ای که میخوام به سمتش حرکت کنم رو شناختم بالاخره. ولی مختصات دقیق اون نقطه رو نمیدونم، حتی مطمئن نیستم همونه یا نه. راه رسیدن بهش رو نمیدونم و هیچ ایده‌ای برای نزدیک‌تر شدن بهش ندارم. حس میکنم یک چیزی رو همزمان هم پیدا کردم و هم گم کردم.
بهم نگاه کرد و گفت: اون هدف من یادته؟ اون خاطره‌ای که هزاربار تا حالا برات تعریف کردم؟ وقتی هدفم رو برای آدمای دیگه گفتم مسخره‌م کردن و گفتن هرگز بهش نمیرسی؟ حتی خودمم باورم نمیشد برسم. ولی رسیدم. حتی به بالاتر از اونم رسیدم. فکر میکنی یک شبه بود؟ نه ده سال طول کشید! فکر میکنی آسون بود؟ نه، میدونی که دچار چه مشکلات و گرفتاری‌هایی شدم. و الان شاید بعد از بیست سال اون چیزی هست که داری میبینی. تو فکر میکنی چندسال طول میکشه بهش برسی؟ یه کم فکر کردم گفتم شاید همین‌قدر. شایدم بیشتر. بعد انگار آروم شدم. بیست سال نه کمه نه زیاد. بستگی داره برای چه کاری استفاده‌ش کنی... حداقل الان میدونم اگر چیزی که میخوام رو الان ندارم، یا به نظرم دور از دسترس میاد؛ میتونم برای سال‌ها بعد تصورش کنم. فقط کافیه یادم نره چی میخوام! فقط کافیه چشم اندازم رو همیشه به خودم یادآوری کنم. فقط کافیه همیشه به یادش باشم. اونجوری شاید کمی زود، شاید کمی دیر، شاید بعد از دور زدن های بسیار، شاید با یک خط مستقیم کوتاه، بهش برسم. شایدم هیچوقت نرسم ولی اینکه عمرم به سمت اون چیز سپری بشه، خودش ارزشمنده...
#دوازده_مهر_صفرسه
#هرگز_فراموشش_نکن
#شاید_اون_به_سمت_تو_اومد

چند روز پیش خانواده ازم میپرسیدن که میخوام در ادامه مسیر پزشکی چیکار کنم و گفتم نمیدونم. بعد انگار که مثلا گفته باشم یه تومور مغزی تو سرمه، برآشفته شدند که یعنی چی؟پس میخوای چیکار کنی؟
و بهشون گفتم شما اصلا راهی به جز تخصص خوندن توی ذهنتون برای بعد از این، هست؟ اصلا میدونین چیکار میشه کرد اگر تخصص نخوند؟(خودم هم نمیدونم)
بعد گفتم مثل اون فلانی هست که داره الان خونه میسازه و هرچه‌قدر هم بهش میگیم بابا بیا این مدلی بساز، این خونه‌های جدید رو ببین، دیگه کسی خونه بدون آسانسور نمیسازه آخه! دیگه کسی آشپزخونه رو چهارتا دیوار نمیکنه در بذاره.(مثال میزنم صرفا) بعد طرف گوش میده؟ اصلا دیده؟ اصلا میدونه چنین چیزی هست؟ اصلا جرات داره از اون مدل خونه‌ای که سال‌ها توش زندگی کرده و از اون طرحی که توی ذهنش حک شده جدا بشه؟ ریسک کنه؟ اصلا میفهمه این مدل چه‌قدر بیشتر به نفعشه؟ نه! نمیفهمه! حقم داره!
من و شما هم مثل اون آدمیم. فکر میکنیم پزشکی یا تخصص یا ... تنها راهیه که جلوی منه! اصلا راه‌های دیگه رو میبینیم؟ اصلا به نظرتون راه دیگه‌ای وجود داره؟
من دوست دارم اگر تخصص هم میخونم، "انتخاب" کرده باشم تخصص بخونم. نه که چون "نتونستم" مهاجرت کنم یا "میترسیدم" بیکار بمونم یا "بلد نبودم" پژوهش کنم یا "پول نداشتم" زیبایی کار کنم یا راه دیگه‌ای کلا "نمیشناختم" یا "حیفه" این همه سال درس خوندم و ... برم تخصص بخونم.
حداقل تو این سن، دوست دارم بدون اینکه ترس‌های غیرواقعی، محدودم کنن؛ تصمیم بگیرم!