ऑफिसर ला सर्व संदर्भ लागला... ते दोघे त्यांनी केलेल्या नीच कर्माची शिक्षा आयुष्यभर भोगणार होते... फाशीच्या शिक्षे पेक्षा कितीतरी जास्त कठोर शिक्षा होती ती...
त्या दोन वेड्यांना हात पाय बांधून घेऊन गाडी मेंटल हॉस्पिटलच्या दिशेने निघून गेली...
जिन्याच्या वरून शालिनी त्यांना घेऊन गेलेल्या दिशेकडे बघत होती... गाडीचा आवाज जसजसा कमी होत गेला.."आता मी मुक्त आहे..." एक आवाज घरात घूमला... त्या आवाजाबरोबर ती देखील अनंतात विरघळत गेली... तिच्या मागे त्या भिंतीवरील डाग देखील पूर्णतः मिटला गेला होता...

दुसऱ्या दिवशी सकाळीच जोशी काका आणि आश्लेषा त्या घरात पुन्हा आले... पण आता वातावरणात असलेला प्रसन्न पणा जोशी काकांना सर्व काही सांगून गेला होता...
आश्लेषा हळूहळू जिन्यात गेली.. भिंतीवर असलेला डाग पूर्ण पने गायब होता.. तिने पूर्ण बंगल्यात एक चक्कर टाकली एक शांत, नितळ प्रकाश संपूर्ण घरभर पसरलेला असल्याचे तिला जाणवले. तीने अनुभवलेल्या भयावह रात्रीं चा मागमूसही आता मागे उरला नव्हता. शालिनी ला अखेर मुक्ती मिळाली होती.. आश्लेषा चे घर आता पुन्हा एकदा शांत आणि सुरक्षित झाले होते...

तीने मनोमन देवाचे आणि शालिनी चे आभार मानले...
जोशी काकांच्या हस्ते एक छोटीशी वास्तू शांतीची पूजा करून आश्लेषा ने जोशी काका काकूंच्या आशीर्वादाने नवीन आयुष्याला सुरुवात केली...

*©®लेखक: रुद्रदमन . ✍️*

*( कथा वाचल्यावर कशी वाटली याचा अभिप्राय नक्की द्या.. आवडल्यास नावासहित शेयर करु शकता)

त्या रात्री अजून काहीच होणार नव्हते... पहाट होत आली होती.. जोशी काका उठले.. त्यांनी आश्लेषा ला घेऊन घर गाठले... अंघोळ आवरून दोघे जण लगेच पोलीस स्टेशन ला हजर झाले... तिथल्या ऑफिसर ला विश्वासात घेऊन सर्व घटना सांगितली आणि त्यावर कार्यवाही करण्याची विनंती केली... ऑफिसर श्रद्धाळू होते... ते तातडीने खरे खोटे बघण्यासाठी काही स्टाफ घेवून आश्लेषा च्या घरी पोहोचले... शालिनी ने सांगितल्या प्रमाणे घराच्या मागेच एक चार पाच वर्ष जुने आंब्याचे झाड होते... तिथे खोदकाम करण्यात आले.. थोड्याच वेळात सर्वांचे डोळे आश्चर्याने विस्फारले... तिथे एक मानवी सांगाडा होता..
तो सांगाडा फॉरेन्सिक च्या लोकांनी तपासला... तो एका पंचवीस वर्षीय स्त्री चा असल्याचा निष्कर्ष निघाला... एकंदरीत आश्लेषा आणि जोशी काकांनी सांगितलेले सर्व काही खरे होते याची खात्री ऑफिसर ला पटली होती...
पुढील चक्रे वेगाने फिरलीत.. आश्लेषा ने ज्या एजंट कडून घर विकत घेतले होते, त्याच्या साहाय्याने पोलीस त्या घराच्या मालका पर्यंत पोहोचले... परदेशी गेल्याचा नावाखाली ते दोघे नवरा बायको मुंबई मध्येच सुखी आयुष्य जगत होते... त्यांना तिसऱ्याच दिवशी तातडीने अटक करण्यात आली होती...
आरोपी पकडले गेले ही बातमी जोशी काकांना कळली होती... पण आपल्या देशाच्या न्यायव्यवस्थेत असलेल्या त्रुटींमुळे ते जोडपे अलगद सुटेल याची खात्री त्यांना होती.. कोणालाही काहीही न सांगता त्यांनी मनातल्या मनात एक योजना आखली... त्यानुसार जोशी काका घाई घाईने पोलीस स्टेशन ला गेले... त्या ऑफिसर ला भेटून आरोपींना स्पॉट पाहणी साठी सायंकाळीच आणण्याची विनंती केली..
ऑफिसर ने जोशी काकांची विनंती मान्य केली.. पुढच्या दिवशी सायंकाळी स्पॉट वर जाणार असल्याचे सांगितले...
जोशी काका प्रसन्न चेहऱ्याने पोलीस स्टेशन बाहेर पडले होते... त्यांनी जे योजले होते त्या प्रमाणेच घडणार होते... त्या दिवशी रात्री ते आश्लेषा ला घेऊन पुन्हा बंगल्यावर गेले.. त्यांनी परत एकदा शालिनी ला आवाहन केले... या वेळी शालिनी मध्ये खूपच बदल झाला होता.. आश्लेषा शी संवाद साधताना तिच्या मधील क्रोध जवळ पास संपुष्टात आला होता..
"शालिनी ज्यांनी तुझी निर्घृण हत्या केली ते दोघे जण उद्या सायंकाळी इथे आणण्यात येणार आहेत... तू हवा तर तुझ्या हाताने तुझा सुड पूर्ण करू शकतेस." जोशी काकांनी प्रथमच तिच्या शी संवाद साधला..
ते सर्व ऐकून शालिनी च्या चेहऱ्यावर एक प्रसन्न भाव तरळून गेला होता.. तिचा खून केलेले आता पोलीसांच्या अटकेत आहे हे ऐकून तिच्या आत्म्याला मनस्वी आनंद झाला होता.. तिने जोशी काका आणि आश्लेषा चे आभार मानले.. "आश्लेषा, काका उद्या नंतर मी इथे नसेल.. मला मुक्ती देण्यासाठी तुम्ही जे सहकार्य केले त्या बद्दल मी तुमची कायम ऋणी राहील.. उद्या रात्री नंतर या घरात असलेले माझे सावट पूर्ण पने विरघळून जाईल.. तुम्ही कोणीच उद्या इथे हजर राहू नका... हा माझा तुम्हाला दोघानाही शेवटचा नमस्कार." असे बोलत ती परत एकदा त्या डागा मध्ये शोषली गेली...
आश्लेषा आणि काका नी अश्रूंनी भरलेल्या डोळ्यांनी तिला निरोप दिला..
दुसऱ्या दिवशी सायंकाळी.. त्या बंगल्याच्या पूर्ण प्रकरणावर पडदा पडनार होता.. जोशी काका नी त्या दिवशी दुपारीच बंगल्याच्या चाव्या पोलीस स्टेशन ला पोहोच केल्या होत्या.. इतर कामात अडकल्या मुळे ऑफिसर ने सायंकाळी स्वतः न जाता दोन शिपायांना त्या नवरा बायको ला घेऊन बंगल्यावर पाठवले होते...

काम उरकून ऑफिसर रात्री 11 वाजेच्या दरम्यान पोलीस स्टेशन वर आले... दोन्ही आरोपींना घेऊन गेलेले शिपाई अजून परतले नव्हते... हे बघून ते स्वतः काही जण सोबत घेवून बंगल्यावर पोहोचले... गेट सताड उघडे होते... बंगल्याचा दरवाजा देखील उघडा होता.. सर्वत्र शांतता पसरलेली होती... दोन जण बंगल्याच्या आत पाठवून ते स्वतः एकाला घेवून मागच्या खड्ड्याच्या दिशेने गेले... खड्ड्या जवळ त्यांचे दोन्ही शिपाई मूर्च्छित होऊन पडलेले होते.. बरोबर असलेल्या एकाला त्यांनी गाडीतून पाणी आणून त्यांच्या चेहेर्यावर मारायला सागितले.. तेव्हढ्या त घरामधून आत गेलेले दोन जण त्यांना आवाज देत त्यांच्या कडे धावत येताना दिसले... त्याच्या तोंडातून शब्द फुटत नव्हते... ऑफिसर त्यांच्या बरोबर बंगल्यात शिरले... त्या दोघांनी जिन्याच्या दिशेने बोट केले...
ऑफिसर ने त्या दिशेला बघितले.. ते दोघे नवरा बायको रक्त भांबाळ अवस्थे मध्ये एकमेकाला नखांनी ओरबाडत होते... दोघांचे ही पूर्ण शरीर नखांच्या खुणा नी भरलेले होते... डोळ्यात एक वेडे पना ची झलक होती...त्यांची दोघांचीही तूच तिला मारले अशी असंबध बडबड सुरु होती...

"घाबरु नकोस ती तुला काहीही करू शकणार नाही.. तिला तुझ्या शी संवाद साधायचा आहे... येऊ दे तिला पुढे... तू निर्धाराने उभी रहा.. हे घर आता तुझे आहे.. हे जग तुझे आहे... तिचे आता इथे काहीच नाही... तिला तिच्या जगात जावे लागेल.." गुरुजींचा करडा आवाज आश्लेषा च्या कानात घुमला... तिला त्या आवाजाने धीर आला...
तिला स्पष्ट दिसले की ती स्त्री तिच्या अतिशय जवळ आहे.. खूपच जवळ...
तिच्या जवळ असण्याच्या जाणिवेने तिच्या अंगावर काटा उभा राहिला, शरीर गोठल्या सारखे वाटले होते.. तिने मनात अजून हिम्मत एकवटून त्या स्त्री च्या आकृती कडे बघितले... तिच्या चेहऱ्यावर दुःख, क्रोध आणि वेदनेचे भाव एकत्र दिसत होते...
"घाबरु नकोस तिला विचार तिला काय हवे आहे? आणि ती इथे का आहे? तिला स्पष्ट सांग की ही तिची जागा नाही, हे तिचे जग नाही.. तिला इथून जावे लागेल.. तिला इथून मुक्त व्हायचे असेल तर आपण तिची मदत करू शकतो.." गुरुजी आवाजातील गंभीरता वाढवत म्हणाले..
"कोण आहेस तू आणि काय हवे आहे तुला?गुरुजींनी सांगितल्या प्रमाणे आश्लेषा ने तिला धीराने विचारले...
खोली भर एकच वावटळ उठली...
त्या पाठोपाठ आत्म्याचा आवाज खोलीत घुमला.. तो आवाज इतका खोल आणि प्रचंड होता की तो खोलीच्या भिंतीतून, लाकडांमधून प्रतिध्वनीत होत होता.
"मी शालिनी... या घराच्या मालकाची बायको," ती म्हणाली.. तिचा प्रत्येक शब्द आश्लेषाच्या कानात घुमत होता.
शालिनीची आत्मा आता आश्लेषा पासून अगदी दोन हितीच्या अंतरावर होती. तिचा चेहरा क्रोधाने विकृत झालेला होता, डोळ्यांमध्ये तीव्र वेदना आणि अन्यायाची भावना स्पष्ट दिसत होती. ती भयप्रद सावली आश्लेषा वर चाल करेल की काय असेच क्षणभर वाटले..
आश्लेषा ने मात्र आता कोणत्याही परिस्थितीत मागे न हटण्याचा निर्धार केला होता..
"सांग तू इथे का आहेस, तू इथे थांबू नाही शकत, हे जग आता तुझे नाही.. तुला जावे लागेल इथून.." आश्लेषा निर्धाराने तिच्या नजरेत नजर घालत थरथरत बोलली...

त्या आत्म्याच्या चेहऱ्यावर दु:ख आणि संतापाचे मिश्रण होते.. "माझा नवरा माझ्या सावत्र बहिणीवर प्रेम करत होता. तिने माझ्या नवऱ्याचे मन जिंकून त्याचे पूर्ण वर्चस्व मिळवले. त्या दुष्ट स्त्रीने माझ्या नवऱ्याला माझ्याविरुद्ध भडकवले. त्या दिवशी, माझा नवरा आणि ती माझ्या जीवावर उठले. त्यांनी मला या घरातल्या वरच्या बेडरूममध्ये निर्दयीपणे बांधून ठेवले होते. ते काही तरी अनन्या साठी बाहेर गेले असताना मी कशी तरी सुटले... हे घर सोडून पळून जाण्यासाठी मी जिना उतरतच होते की ते दोघे घरात आले... मला त्या वेळी तिथे बघून माझ्या नवऱ्याने बंदूक काढली आणि माझ्या कडे करून बार उडवला... बंदुकीची गोळी थेट माझे डोके भेदून मागे भिंती मध्ये रुतली... तो बघ माझ्या रक्ताचा त्या भिंतीवर पडलेला सडा अजुन पण तसाच आहे..." क्रोधाने बोलत त्या अकृतीने जिण्या कडे बोट केले...
आश्लेषा ने जिन्याच्या भिंतीकडे बघितले... तो डाग आता रक्ता सारखा लाल लाल दिसत होता...
सर्व ऐकून आश्लेषा च्या मनात भीतीचे थरारक वादळ उठले. पण शालिनी चे दुःख तिला जाणवले.. जिवंतपणी झालेला अन्याय तिच्या आत्म्याच्या प्रत्येक कणात भरला होता... काय बोलावे हेच तिला समजत नव्हते..
शालिनी चा चेहरा क्रोधा नेच नव्हे, तर असीम वेदनेने विकृत झाला होता. ती जोरात ओरडली, "माझे रक्त व्यर्थ गेले. मी जिवंत असताना माझ्या पतीचे मन जिंकू शकले नाही, कोणाचे प्रेम मिळवू शकले नाही. मी त्यांचे प्रेम मिळवण्या ऐवजी त्यांच्या कपटी जाळ्यात अडकले, आणि त्यात माझा जीव गेला,
मला न्याय हवा आहे... न्याय हवा आहे. माझ्या बरोबर ज्यांनी अन्याय केला त्यांना शिक्षा झालेली बघायची आहे मला.."

तेव्हा आश्लेषा ला शालिनी ची पीडा कळली. तीने शालिनी ला विचारले,"अग पण या सगळ्या गोष्टींना होऊन किती तरी काळ लोटला आहे.. तुझे मारेकरी मी साधी ओळखत पण नाही मग त्यांना मी शिक्षा कशी मिळवून देऊ शकते." आश्लेषा च्या डोळ्यांतून अश्रू वाहू लागले. तीला शालिनी ला न्याय मिळवून द्यायचा होता. पण कसा हे तिला समजत नव्हते...

"मला सुद्धा मुक्ती हवी आहे.. कित्येक वर्षांपासून मी रोज रोज तेच मरण अनुभवते आहे.. पण त्यांना शिक्षा मिळाल्याशिवाय माझी यातून सुटका होणार नाही... उद्या सकाळी पोलिसांना बोलावून घे आणि या बंगल्याच्या मागच्या बाजूला एक छोटे आंब्याचे झाड आहे.. त्याच्या खाली खोदण्यास सांग... त्या नराधमाने मला तिथेच पुरले होते..." एव्हढे बोलून शालिनी ची आत्मा हळूहळू पुन्हा त्या डागा मध्ये ओढली गेली...
तिचा शेवटचे वाक्य होते,"आश्लेषा मला मुक्ती हवी आहे.. माझी या जाचा मधून सुटका कर."

##चिर निद्रा
© अपर्णा देशपांडे
मध्यरात्री अचानक माधवीला दचकून जाग आली . घड्याळात अडीच वाजले होते . तिने डोळ्यावर पाणी मारले , आणि ऍप्रन चढवला . आपल्या रेस्ट रुम मधून बाहेर येऊन सिस्टर च्या टेबल वरील रजिस्टर मध्ये वेळेची नोंद केली , आणि वॉर्ड क्र .3 कडे गेली . डॉ . विश्वास नुकतेच राउंड घेऊन गेले होते . आज हॉस्पिटलमध्ये जरा शांत वाटत होतं .
कुणी इमर्जन्सी पेशंट दाखल झालेला नव्हता . अन्यथा डुलकी घेणे काय , खुर्चीत बसणे पण शक्य नसते . स्टोअर रूम मध्ये स्टॉक बघायला म्हणून ती आत गेली , आणि मागून कुणीतरी येतंय असा भास झाल्याने झट्कन वळून बघितलं . मागे तर कुणीच नव्हतं , पण तिला भास झाला होता नक्की ! स्टोअर मध्ये आत अजून एक छोटी खोली होती , जिथे नामदेव ची ड्युटी असते . आज मात्र स्टोअर रिकामं होतं .तिला आश्चर्य वाटलं . तिने नामदेव , इंगळे , यांना हाका मारल्या . उत्तरादाखल आतून खोल खोल यावा तसा आवाज आला . कुठून आला आवाज म्हणून ती पुढे गेली . इतक्यात लाईट्स ऑफ होऊन अचानक काळोख झाला , आणि धाडकन आवाज होऊन स्टोअर चं दार लागल्या गेलं . आता मात्र माधवी चा थरकाप झाला . आपल्याला झालेला भास खोटा नव्हता ह्याची जाणीव झाली . तिच्या कपाळावर घाम जमा झाला . पटकन एका टेबलाचा आधार घेऊन ती आधी खाली बसली . धडधडत्या हृदयाला शांत होऊ दिलं . तिने कान एकवटून कानोसा घेतला , पण तिथे कुणी असल्याची कोणतीच चाहुल नव्हती . गुढग्यावर सरकत सरकत पुढे गेल्यावर तिथे खाली जाणाऱ्या पायऱ्या दिसल्या .

" मॅडम , तुम्ही स्टॉक चेक करायला येता न , तेव्हढ्या पूरतच ठेवा . इकडच्या दरवाज्यापाशी नका जात जाऊ " तिला आठवलं ..नामदेव म्हणाला होता एकदा . काय आहे तिकडे ? असं का म्हणाला नामदेव ? म्हणत
तिच्याही नकळत तिने ते दार ढकललं . आत खाली जाणाऱ्या पायऱ्या होत्या बहुतेक . तिने आपला मोबाईल चा लाईट ऑन केला , आणि पायऱ्या उतरायला सुरुवात केली . खालून कुठूनसा मंद उजेड येत होता . शेवटच्या पायरीवर ती आली , आणि मोबाईल लाईट आपोआप बंद झाला . वातावरण अतिशय गूढ...कमालिव्हि शांतता ....एक विचित्र दर्प सगळीकडे भरलेला ...अशा अवस्थेतही ती न घाबरता पुढे सरकत होती . ह्या प्रकरणाचा छडा लावायचाच ह्या निर्धाराने .
चाचपडत गेल्यावर तिच्या हाताला काहीतरी ओलसर लागलं . मोबाईल ऑन करावा की नाही हा विचार ती करत असतानाच खुसफुसल्या सारखा आवाज झाला .
तीने पडद्यामागे स्वतःला लपवलं .
कुणीतरी नक्कीच होतं तिथे . तिने कान एकवटले ..

"कुणी बघितलं तर नाही न ?" एक आवाज.
" नाही , हा रस्ता कुणाला माहिती नाहीये ." हा दुसरा आवाज ओळखीचा वाटला .
"किती मुडदे आणलेस ?"
" दोन मुडदे आणि एक जिवंत आहे . लवकर करावं लागेल ." हा आवाज ऐकून
ती अंदाज लावत होती . हा आवाज ...डॉ.विश्वास ?...नो !! डॉ.विश्वास हे असं काम ??? इतक्या थंडीतही तिला घाम फुटला .
आता आपण बाहेर यावे की पोलिसांना फोन करावा ..ह्या विचारात असतांनाच अचानक लाईट लागले . सगळं लख्ख दिसू लागलं ...
मोठं ऑपरेशन थिएटर... तीन टेबलावर तीन देह ..डॉ .विश्वास , आणि सोबत इंगळे , स्टोअर किपर !
ती पुढे सरकली ..आत्ताच काय ते करणं आवश्यक होतं ...मग वेळ निघून जाईल...एक जबरदस्त
झटापट... गळा आवळल्याचा आवाज ..जीव गुदमरला ....
मग सगळं शांत शांत.

आणखी दोन मृतदेह तिथे निपचित पडले होते . चिर निद्रा घेत .
आता पुन्हा कधीच कोणाच्या देहाची चिरफाड तिथे होणार नव्हती !
ती शांत आणि निर्विकार पणे पुन्हा पायऱ्या चढत होती . आपले उलटे झालेले पाय नीट सरळ करून , डॉ. च्या वेशात !
©अपर्णा देशपांडे

स्त्रियांचा कल्ला ऐकून सागरने लगेच करकचून ब्रेक लावत ऑटो रस्त्याच्या एका कडेला थांबावला. ऑटो थांबताच त्या दोघी तावातावात ऑटोतून उतरल्या.

स्त्रिया (वीस रुपये समोर करत):- "हे घ्या तुमचं भाडं आणि निघा इथून. लाज कशी नाही वाटत हो तुमच्या सारख्या पुरुषांना. आता आम्ही दोघी वाटल्यास पायी जाऊ कौलखेडला पण तुमच्या सारख्या नालायक माणसाच्या ऑटोत बसणार नाही. त्या दोघींनाही सोबत पायी घेऊन जाऊ कौलखेडला".

सागर :- "काय???????? त्या दोघींना....????? अन सोबत घेऊन जासान.......????? अर्रर्रर्रर्रर्र जीव प्यारा हाय न व तुम्हाले तुमचा ¿? ¿?????

स्त्रिया (अचंभीत होऊन):- "म्हणजे...म्हणायचं काय तुम्हाला?... त्या दोघींच्या हातात पिस्तूल गिस्तूल पाहिलंत की काय तुम्ही?....... की त्या दोघींचे पाय उलटे होते ते ? जे पाहून तुम्ही पळत सुटलात.....!!!!!""

सागर (थरथरत):- "एकदम बरोबर बोलला ताई तुम्ही.... मी इंजिनचा दांडा ओढण्यासाठी जवा खाली वाकलो तवा पायतो तर काय ! त्या दोघींचे बी पाय उलटे होते. म्हणून मी जीव मुठीत धरून ऑटो पळवला."

स्त्रिया (जोरजोरात खळखळून हसत):- "दादा तुम्ही ना आम्हाला आधी शातीर अपराधी असावेत असं वाटलं होतं. पण आता कळलंय की तुम्ही ना पूर्ण मूर्ख आहात ते"

असं म्हणतं त्या दोघी त्या सुनसान रस्त्यावर एकमेकांना टाळी देत जोरजोरात हसत होत्या. त्यांचं ते हसणं पाहून मात्र सागर गोंधळला होता व घाबरलाही.

सागर :- "ताई मी समजलो नाही...मी...अन... मूर्ख? कशापाई?"

स्त्रिया :- "अहो दादा... तुम्ही काय म्हणालात त्या दोन बायांचे पाय उलटे होते ते. ....बरोबर.?

सागर :- "हाव बरोबर...!"

स्त्रिया (आणखी जोरजोरात हसत):- "... मग सागर दादा! अहो आमचेच पाय कुठे सरळ आहेत हो!

आपल्या राक्षसी हास्याने रात्रीची शांतता चिरणाऱ्या त्या दोघींच्या पायाकडे जेव्हा सागर ने पाहिलं तेव्हा त्यांचे पाय खरोखर उलटे होते. याआधी की सागर मान वर करून त्या दोघींच्या चेहऱ्याकडे पाहणार त्या दोघींचे मस्तकं गगनाला भिडलेले होते. उंच धीप्पाड त्या हडळी आता सागरच्या अंगावर पाय घालणार इतक्यात सागरने गळ्यातलं श्री शिर्डीच्या साई बाबांचं लॉकेट शर्टच्या बाहेर काढलं अन एका फुंकर मध्ये मेणबत्ती विझावी अश्या त्या क्षणार्धात अदृश्य झाल्या.

पण त्या स्त्रियांचा धसका घेतल्याने सागर सहा महिने घराबाहेर पडला नाही.

... श्रीकांत अंबेरे

ऑटोवाल्याची "दंतकथा (?)"

सन 2000 ते 2005 या काळातली ही घटना असावी. आम्ही कॉलेजला असतांना बऱ्याच लोकांकडून ऐकली होती.

कुणी म्हणायचं ही घटना अकोल्याची आहे. काहींनी हा किस्सा नागपूरचा असल्याचं म्हंटल होतं. तर काही आजही ही घटना अमरावतीला घडली होती असं सांगतात. पण ही नेमकी कुठे घडली यापेक्षा कशी घडली यातच आम्हाला जास्त रस होता.

तसेच ही एक सत्य घटना होती की दंतकथा याबद्दल सुद्धा पक्की अशी माहिती नाही.
परंतू प्रत्येकाच्या तोंडून ऐकलेल्या या घटनाक्रमात बऱ्याच अंशी साम्य होते हे मात्र नक्की.

त्यामुळेच एका सामान्य ऑटोवाल्यासोबत घडलेला हा प्रकार आजही मला असामान्य वाटतो.

.....,.........>>>>>>>>>>

ती डिसेंबर महिन्यातली बोचरी थंडीची रात्र होती. त्यात अमावस्याही होती. पण सागर ना भित्रा होता ना आळशी. रात्री 2 वाजताही आपल्याला सवारी मिळू शकते या आशेने तो सामान्य गतीने रिकामी ऑटो चालवत घरी परतत होता.

रेल्वे स्टेशन गेल्यावर पुढे काही अंतरावर सागरला एका चौकाच्या कडेला अंधारात दोन स्त्रिया उभ्या दिसल्या. त्यांना पाहून सागर ऑटो थांबवणारच होता. पण त्याआधीच त्या स्त्रियांनी अंधारतून बाहेर येत सागरला हात दाखवला. सागरनेही हळूच अगदी अदबीने ब्रेक लावत त्यांच्याजवळ ऑटो थांबवला.

सागर :- "हा बोला....ताई...!"

स्त्रिया :- "दादा! आम्हाला कौलखेडला जायचं होतं".

त्या दोन बायांचा पेहराव आणि त्यांची शुद्ध भाषा यावरनं त्या चांगल्या घरच्या असतील असं सागरला वाटलं.

सागर :- "बरं बसा..की मग"

स्त्रिया "पण सवारी काय घ्याल भाऊ ?.. आम्ही दहा दहा रुपये देऊ. सांगा? चालेल ना?"

सागर :-"हाव बसा ना. कायले काळजी करता. देतो ना सोडून तुमाले. काय तुमी बी दहा - वीस ले पायताय एवड्या रात्री. तसा बी मी रिकामाच जात होतो घरला. आपलं बी घर तिकडेच हाय. या बसा".

सागरचं बोलणं ऐकून त्या दोघी झटकन सागरच्या ऑटोत बसल्या. सागरनेही ताकद लावून दांडा ओढला आणि ऑटो स्टार्ट केली. पुढे काही आपल्याला सवारी मिळणार नाही या विचाराने सागर आता ऑटो सुसाट पळवत होता.

धावत्या ऑटोत थंड हवा घुसताच सागरला जास्तच थंडी वाजायला लागली. मागे बसलेल्या स्त्रियांना सुद्धा थंडी वाजत असेल या विचाराने सागरने ऑटोला खालच्या गियरवर आणत ऑटोचा वेग आवरता घेतला.

स्त्रिया (ऑटोचा वेग कमी होताच):- "भाऊ ऑटो चालू द्या तुमच्या स्पीडणं. आमची काही हरकत नाही. तसंही आपल्या ठिकाणी लवकर पोहोचलेलं बरं"

सागर (पुन्हा वरचा गियर टाकत):- "असं का.. बरं हे घ्या मग..."

असं म्हणत सागरने पुन्हा वेग वाढवला. पुढे काही वेळानंतर मुख्य बस स्थानकाबाहेर पुन्हा दोन स्त्रिया उभ्या असलेल्या सागरने पाहिल्या. यंदा मात्र त्यांना पाहून सागर ऑटो थांबवीण्याच्या मूड मध्ये नव्हता. मात्र त्यांनीही रस्त्यावर समोर येत हात दाखवून सागरला थांबण्यास बाध्य केले.

सागर :- "अर्र.... र......काय करून राहिल्या ताई. हे कोणती पद्दत असते का. ऑटोसमोर भस्कन आल्या ना तुम्ही. तुमाले उडवलं असतं म्हणजे...!"

एवढं बोलून सुद्धा बाया स्तब्ध उभ्या होत्या. यावर त्या काहीही बोलल्या नाही. त्यांचे उतरलेले चेहरे पाहून सागरने विषय बदलत स्वतःच विचारले:

सागर :- "बरं कुठं जायचं तुमाले ?"

स्त्रिया (हळू व मंद आवाजात):- "कुठलोक चाल्ले तुमी"

सागर :- "कौलखेड...कौलखेड लोक."

स्त्रिया :- "बरं आम्हाले बी तिथेच सोडा.."

असं म्हणत त्या दोघी ऑटोमध्ये बसण्यासाठी आता सरसावणारच होत्या इतक्यात सागरने क्षणाचाही विलंब न करता खाडकन इंजिनचा दांडा ओढला व ऑटो सुसाट पळवली.

मागे ऑटोत बसलेल्या स्त्रियांना सागरचं असं वागणं अजिबात आवडलं नाही. त्या लगेच सागरवर खेकसल्या.

स्त्रिया :- "अरे दादा हे काय केलंत तुम्ही. कुणाची अशी चेष्टा करणं बरोबर नाही. तुम्ही ग्राहकांसोबत त्यातल्या त्यात स्त्रियांसोबत असेच वागता का?. त्या दोघींना जर ऑटो मध्ये बसूच द्यायचं नव्हतं तर मग ऑटो का थांबवली."

मागे बसलेल्या संतप्त स्त्रियांचे शब्द सागर च्या कानावर पडत होते खरे पण तो त्यांना उत्तर देण्याच्या मनस्तिथीत नव्हता. कारण भीतीने त्याचा थरकाप उडालेला होता. ऐन थंडीत घामाने त्याचा चेहरा ओलाचिंब झालेला होता.

स्त्रिया :- "काय निगरगट्ट आहात हो तुम्ही. आमच्या समोर त्या दोन स्त्रियांचा एवढा अपमान केला वरून गप्प बसलात खुशाल. आता आम्हालाही कुठे सुनसान ठिकाणी सोडणार आहात की काय? काही बोलणार नसाल तर ऑटो इथेच थांबवा."

सागर :- "अहो ताई. कसं सांगू मी तुम्हाले . कसं समजावू. कौलखेड आलंच हाय की जवळ. आलं की लगेच थांबवतो मी ऑटो."

स्त्रिया (चिडून):- "ते काही नाही. तुम्ही खरं कारण सांगत नसाल तर आधी ऑटो थांबवा. आम्हांला इथेच उतारायचं आहे. तुमच्यावर आम्हाला भरवसा नाही. ऑटो थांबवा लगेच. नाहीतर आम्ही ओरडून ओरडून धिंगाणा घालू."