Ковенскі пагром. 1926 год.

26 верасня ў касцёле Святой Тройцы літоўцы пабілі палкамі і нажамі некалькі дзясяткаў прысутных на імшы палякаў. Першая група атакавала людзей знутры будынка, другая — звонку на могілках, дзе агрэсары стралялі з рэвальвераў у паветра. Літоўская паліцыя затрымала 9 чалавек. Прэса паведамляла аб 50 параненых, таксама прайшлі плёткі аб трох забітых у касцёле ( не пацвердзіліся ). Польскія паслы ў Літве запатрабавалі тэрмінова распачаць следства.

Лічыцца, што да радыкальных мер падштурхнула інфармацыя аб спяванні польскіх гімнаў і маніфестацыі пад прыкрыццём набажэнства.

Адзін з найбуйнейшых у гісторыі Беларусі пажараў адбыўся ў ноч 3 студзеня 1946 года ў Клубе НКДБ у Мінску. У выніку трагедыі загінула, паводле афіцыйных адзнак, 27 чалавек, паводле неафіцыйных — да некалькіх сотняў.
У канцы снежня 1945 года ў ацалелым пасля вайны будынку Гасцінага двара на Плошчы Свабоды ішла падрыхтоўка да навагодняга свята. Была ўсталявана вялікая ёлка, аздобленая гірляндамі і ватай. Але ў ноч з 31 снежня на 1 студзеня святкаванне не адбылося з прычыны адсутнасці электрычнасці. Святло абяцалі даць толькі 3 студзеня, на гэты дзень і быў назначаны баль-маскарад.

Білеты на баль размяркоўваліся гаркамам камсамола, пераважна іх атрымалі выдатнікі вучобы, актывісты і дзеці чыноўнікаў. Забаўляць публіку павінны былі вядомыя беларускія артысты і аркестр Беларускай ваеннай акругі. У дзень мерапрыемства ўваход адбываўся выключна па запрашальных білетах.

Перад галоўнай залай на трэцім паверсе абарудавалі «пакой казак». Гасцей сустракалі Дзед Мароз, Снягурка, зайцы, вавёркі. Многія ўпрыгожванні зрабілі з лёгкаўзгаральных матэрыялаў, паперы і ваты. Усяго перад пажарам у клубе сабралося больш за 500 чалавек.
Святочнае мерапрыемства праходзіла паводле плану. У галоўны момант свята, калі павінна была ўключыцца гірлянда, загарэлася ёлка. Хутка полымя перакінулася на фігуру Дзеда Мароза, якая была набіта ватай, і на іншыя прадметы інтэр’ера. Праз некалькі хвілін гарэла ўсё памяшканне.

Госці пабеглі да лесвіцы, што вяла на вуліцу, аднак там таксама было полымя. Відавочцы ўзгадвалі, што менавіта ў «пакоі казак», які знаходзіўся перад галоўнай залай, пачаўся пажар. Прабіцца праз яго да выхаду была немагчыма, а лесвіца паміж паверхамі была зачынена на замок. Людзі апынуліся ў пастцы.

Разбіўшы вокны, людзі пачалі скакаць з трэцяга паверха. Некаторыя здолелі прабрацца на гарышча, яны спускаліся адтуль па вадасцёкавай трубе. Але праз пэўны час труба не вытрымала вагі людзей. Яшчэ частка людзей уратавалася, прабіваючыся праз завалены рэчамі «чорны ход».

Але зашмат цёмных пятнаў у гэтай гісторыі. На ўрачыстасць сабраўся колер беларускай нацыі, дзеці людзей, што нанеслі шкоду немцам у часы вайны. Акрамя таго, у падвале гэтага будынку знаходзіўся архіў нямецкіх спецслужбаў. Дзверы былі заблакаваныя, а пажарныя машыны раз'ехаліся на іншыя выклікі, бальшыня з якіх аказалася ложнымі. Грыф "сакрэтна" не зняты і па сёння.
Бальшыня ахвяр пахавана на Вайсковых могілках. Сярод загінулых была падчарыца паэта Валянціна Таўлая.

Адозва да чырвонаармейцаў. 1920 год.

Восенню 1649 года полымя казацка-сялянскай вайны стала ярчэй дзякуючы тураўскім сялянам. Некалькі іх сотняў перайшло ў казацтва, у маёнтку Семагошчычы яны разбурылі двор шляхціца Янкоўскага, паразганялі ўсіх свецкіх войтаў і абралі паміж сябе новых. Затым каля 400 узброеных сялян разам з гараджанамі рабілі наскокі на Лахву і Давыд-Гарадок, але ў зуткім часе пацярпелі паражэнне ў сутычцы са шляхецкім войскам. Яўхім Бяжэйчык, селянін з-пад Лахвы, які трапіў у палон, паведамляў, што было з сялянамі каля 2000 тураўскіх гараджан.
У Тураве ўсе жыхары, якія засталіся ў горадзе пасля адыходу казацка-сялянскага войска, былі перабіты па загаду Радзівіла.

Марка 1957 года.

Сборка 25-тонных самасвалаў МАЗ-525 на БелАЗе. 1950-я гг.