Марка 1957 года.

Сборка 25-тонных самасвалаў МАЗ-525 на БелАЗе. 1950-я гг.

Вяртанне расейцаў у Горадню. 1812 г.
8 снежня расейскі палкоўнік Чачэнскі заняў горад. 9 снежня атрад палкоўніка Давыдава ўрачыста ўвайшоў праз Скідзельскую дарогу (праспект Касманаўтаў). Расейскае войска горача віталі габрэі. Давыдаў загадаў мяшчанам здаць усю зброю, знесці слуп у гонар заняцця Напалеонам Масквы на Параднай (Савецкай) плошчы. Былі спалены казакамі ўсе карыкатуры, нататкі і сачыненні, прысвечаныя паражэнням расейскай арміі. На балконе аптэкі вісела карціна, якая адлюстроўвала французскага і польскага арлоў, што разрываюць расейскага двухгаловага. Давыдаў загадаў аптэкару вырабіць карціну з арламі, улятаючых ад расейскага.

Ксяндзу-напалеонафілу загадалі пісаць оды Аляксандру І.
Абстаноўка ў горадзе была напружанай, забаранялася збірацца натоўпам, хадзілі патрулі. Мясцовыя жыхары не піталі даверу, таму расейцы перадалі гарадское кіраванне габрэйскаму кагалу...
Да лета 1813 года ўзнавілі работу ўсе расейскія органы ўлады, вярнуліся чыноўнікі, святары. Вернуты вернікам Сафійскі сабор, дзе французы захоўвалі жыта, перад гэтым абрабаваўшы начынне і зламаўшы іконастас.

Крыніца: Орловский, Е.Ф. Гродненская губерния в 1812 г. / Е.Ф. Орловский, Гродно, - 1912.

Сядзіба Какорычы. Капыльскі раён.

Існавала каля аднайменнай вёскі ўжо на пачатку XVI стагоддзя. Прывялеем ад 18 лютага 1509 года, сядзіба была канфіскавана ў здрадніка Якуба Івашэнцовіча (далучыўся да мяцежу Глінскага) у карысць вядомай нам Анастасіі Слуцкай[1]. Пасля маёнтак належаў Радзівілам, апошнімі уладальнікамі былі Пашкевічы. У час росквіту Некалі плошча маёнтка разам з садамі складала каля 20 га. Сядзібны дом быў двухпавярховы драўляны, з порцікамі на галоўным і паркавым фасадах. Стаяў у глыбіні сядзібнага двара (захаваліся сляды падмуркаў). У 1919 г. маёнтак Какорычы быў нацыяналізаваны. З 1 сакавіка 1921 г. на яго базе створаны саўгас, асноўным кірункам дзейнасці якога было вызначана садаводства. Спачатку саўгас падпарадкоўваўся Упраўленню народнай маёмасці Слуцкага павета. У 1922 г. складзены анкета і манаграфічнае апісанне саўгаса. Паводле дакумента плошча ўсёй зямлі былога маёнтка складала 700 дзесяцін, пад сядзібай было занята 25 дзесяцін. Жылыя і гаспадарчыя пабудовы датуюцца апошняй трэцяй ХІХ–пачаткам ХХ ст. Мураваны хлеў для жывёлы (найбольш верагодна кароўнік) і хлебны хлеў (гумно) пабудаваны ў 1873 г. Сярод сядзібных пабудоў яны былі самыя старыя. Мураваны склеп пабудаваны ў 1888 г. У пасляваенны час на тэрыторыі сядзібы размяшчаўся піянерскі лагер. У Дзяржаўным спісе гісторыка-культурных каштоўнасцей Рэспублікі Беларусь фрагменты сядзібна-паркавага комплексу маюць 2 катэгорыю[2]. Зараз сядзібны будынак прадаецца.
Падрабязнае апісанне планіроўкі тут.

1. Метрыка ВКЛ, том 1
2. Слава працы