#ДзеткамБеларусікам

Мультфільм на беларускай мове
"Дзікая Курачка Лісцінка"

https://youtu.be/mt6Ild9r30E?feature=shared

YouTube

Дзікая курачка Лісцінка

Дапамагчы выхаду новых мультфільмаў можна тут: https://gavarun.by/p/support Маладая курачка Лісцінка вымушаная жыць на ферме і несці яйкі. Аднак яна марыць аб свабодзе, аб жыцці сярод іншых свойскіх жывёл. Неймавернымі высілкамі Лісцінцы ўдаецца трапіць на…

#МіфыЛегендыБеларусі

Працяг

Але Мышанка вырвалася з ягоных абдымкаў і пачала ўцякаць куды вочы глядзяць. Пераслед рыцара скончыўся тым, што дзяўчына патрапіла ў раку і патанула ў цёмнай вадзе.

Дзяўчына ператварылася ў русалку, а мясцовы люд, даведаўшыся пра здарэнне, назваў у гонар яе раку. Рыцар, усвядоміўшы свой грэх, вырашыў загладзіць яго і заснаваў у тым месцы паселішча, якое назваў Мыш.

Русалка звычайна з'яўляецца ноччу ў святле месяца. Я некалькі начэй прасядзеў на розных берагах ракі каля Новай Мышы, але так і не сустрэў Мышанку. Я ўжо планаваў з'яжджаць, але Стэфан параіў наведаць мне мясцовую знахарку Сцепаніду.

Аказалася, русалка паказваецца не ўсім. Сцепаніда сустракаецца з ёй кожны год, бо ў тым месцы, дзе Мышанка выходзіць на бераг, тут жа растуць і расквітаюць чарадзейныя мінушкі, якія выдатна выганяюць сурокі.

Я не змог пабачыць Мышанку на ўласныя вочы, але ў мяне застаўся падарунак ад Сцепаніды — бутэлечка з чарадзейным зеллем…”

З натакаў нячысціказнаўца Яна К. Лашкевіча

#МіфыЛегендыБеларусі

“Натхнёны сваімі прыгодамі на возеры Свіцязь, я вырашыў паспрабаваць свой поспех і на рацэ Мышанка. Калі Адам Бернард не выдумаў сваю русалку, то магчыма і іншы мой зямляк Ян Чачот таксама.

Згодна з тэкстам балады, рачная панна з'яўляецца на беразе менавіта вясной перад Юр'евым днём. Я напісаў ліст мясцоваму ксяндзу Стэфану Калянкевічу і атрымаў запрашэнне пагасціць у мястэчка Новая Мыш.

Па легендзе, у гэтых месцах раней жыў чалавек з прозвішчам Мышка. У яго была неапісальнай прыгажосці дачка. Аднойчы яна адправілася ў лес непадалёк збіраць арэхі. У лесе адбылася нечаканая сустрэча з рыцарам са шляхетнага роду, які там паляваў. Угледзеўшы простую дзеўчыну дваранін пачаў да яе прыставаць і дамагацца.

Працяг ніжэй

??? БЕЛАРУСЬ ПЕРАМОЖНАЯ

Не меншым подзвігам беларускага народа з'яўляецца аднаўленне спаленай, разбуранай, параненай вайной краіны!
Яшчэ непадалёк грымелі баі, а ў першых вызваленых раёнах нашай краіны пачало наладжвацца новае жыццё.

Некаторыя гарады выраслі наноў. Так было і з Мінскам. Мала хто ведае, што разбураную на 80% сталіцу хацелі перанесці за 10 кіламетраў ад гістарычнага месца. Здавалася, аднавіць горад немагчыма. На аэрафотаздымках, зробленых 3 ліпеня 1944 года, уцалелыя будынкі можна пералічыць па пальцах: Дом урада, кафедральны сабор, Акадэмія навук...

Да вайны ў сталіцы пражывала каля 270 тысяч чалавек. На момант вызвалення ў ёй засталося 45—50 тысяч жыхароў (па іншых звестках — да 80 тысяч). Мінчане — ад малога да вялікага — выйшлі на гарадскія вуліцы і пачалі расчышчаць іх ад завалаў, руін і смецця.

Першымі, хто прыйшоў на дапамогу мінчанам, былі ваенныя будаўнікі. У музеі захоўваецца ўнікальны альбом з фотаздымкамі, графікамі і схемамі па выніках зробленай працы, які на 7 лістапада 1944 года старшыні Савета Народных Камісараў БССР Панцеляймону Панамарэнку падарылі ваенныя дарожнікі. Усяго за чатыры месяцы яны аднавілі сем мастоў праз найбуйнейшыя рэкі краіны, у тым ліку мост праз Свіслач у Мінску.

Дзякуючы працоўнаму гераізму нашага народа, а таксама прадстаўнікоў іншых нацыянальнасцяў СССР, ужо ў 1945 годзе была адноўлена пятая частка прамысловасці рэспублікі. А ў наступныя пяць гадоў аб'ём прамысловай вытворчасці перасягнуў даваенны на 15%.

У сельскай гаспадарцы ўсё было значна цяжэй. Даваеннага ўзроўню яна дасягнула толькі ў сярэдзіне 1950-х гадоў.
Нягледзячы на тое, што за гады вайны Беларусь страціла кожнага трэцяга свайго жыхара, а многія працаздольныя мужчыны былі яшчэ на фронце, наша краіна павінна была выконваць план на пастаўку збожжа і іншай сельскагаспадарчай прадукцыі. Абавязковым падаткам абкладаліся аднаасобныя гаспадаркі, якія да 1949 года захаваліся ў Заходняй Беларусі. Затым было прынята рашэнне аб масавай калектывізацыі. 

Калі ў гарадах, перш за ўсё ў сталіцы, жыллё ўзводзілася сіламі прафесійных будаўнікоў, то жыллёвы фонд у вёсках аднаўляўся ў асноўным самім насельніцтвам — метадам талакі. Праз два гады пасля акупацыі больш за 60 тысяч сем'яў працягвала жыць у зямлянках.

Вайна зрабіла сіротамі 138 тысяч беларускіх дзяцей. Клопат аб іх узяла на сябе дзяржава. Праблему вырашылі дзіцячыя дамы. У 1950 годзе іх налічвалася 300 па рэспубліцы. 

Хуткімі тэмпамі аднаўлялася сетка вышэйшых, а таксама сярэдніх навучальных устаноў. У 1950 годзе функцыянавала ўжо 29 устаноў (перад вайной іх налічвалася 24). Наладжвалася праца і ў навуковай сферы.

Уклад беларускага народа ў перамогу над Германіяй адкрыў для нашай краіны выхад на міжнародную арэну. 27 красавіка 1945 года Міжнародная канферэнцыя ў Сан-Францыска адзінагалосна прыняла рашэнне аб уключэнні Украінскай і Беларускай ССР у лік першапачатковых членаў Арганізацыі Аб'яднаных Нацый. А ўжо 26 чэрвеня ўпаўнаважаныя 50 краін-заснавальніц, у тым ліку старшыня беларускай дэлегацыі Кузьма Кісялёў, падпісалі Статут ААН