من از آب جاری می‌آیم
از برگ‌هایی که می‌لرزند
با لمس زخمه‌های باد
که پُر شتاب می‌وزد
من از عصر‌گاهی می‌آیم که نمی‌خواهد خواب‌اش ببرد و با چشمان پُر ولع
ستاره‌ها را سر‌سختانه می‌نگرد
شب جاری‌ست در رگ‌های کبود
در تمامی تن در نوک انگشتان
و می‌تپد با هوسی ناکام
من صدایی خسته و گرفته‌ام
که خاموشِ خاموش مانده است
و بر فرازِ سرم روزها
با بال‌های گسترده و خالی
می‌گذرند.هالینا پوشویاتووسکا

برای تو، که دوری‌ات هم مثل این موسیقی زیباست.

آرتوش - بوسه بر لب‌‌های خونین

زندگی عجیبه کسایی که دوسشون داری
دورن ازت ولی همچنان که بهشون فکر
میکنی" لبخند میاد روی لبت !
حتی اگه کنارشون نباشی .

من با امید مهر تو پیوسته زیستم.

از بهترین صفات یک دوست:

قابل پیش‌بینی بودن.

اگه قرار باشه داستانت عادی باشه، پس دیگه چند سال دیگه که موفق شدی، کیفی نمیده تعریف کردنش.

شاید نتوانیم اوضاع را "خوب" کنیم اما می‌توانیم آن را "بهتر" کنیم. نمی‌توانیم رنج را به "صفر" برسانیم اما به قول فروید (در تمدن و ملالت‌هایش) دست‌کم می‌توانیم آن را "کاهش" دهیم. این توصیه‌ها را شوپنهاور هم نوشته بود. واقع‌بینانه‌تر است که اولویت ما "کاهش رنج" باشد. این بینش، با واقعیت‌های دنیا و بضاعت‌هایش هماهنگ‌تر است. اگر مثل چراغ راه بالای سرِ افکار و زندگی‌مان قرار دهیم، احتمالا جهان تحمل‌پذیرتر و فهمیدنی‌تر خواهد شد.

معین دهاز

لذتی که تو گوش کردن اهنگ های حبیب هست >>

عاشق امثال من نشو
من ویران‌ت می‌کنم
به زیباترین شکل ممکن
و وقتی که تََرک‌ت می‌کنم
بالاخره خواهی فهمید
که چرا نام آدم‌ها را روی توفان‌ها می‌گذارند.

(من هرگز یاد نمی‌گیرم که نرم باشم.
من ترک می‌کنم.
همیشه این طور بود)

-کیتلین سیل