از کلمه «دعا کن تا...»متنفرم.
که تقریبا همه اطرافیانم تکرارش می‌کنن.
چطوری می‌تونید جزئیات زندگیتونم به امید اجابت یکی دیگه بگذرونید؟

شده تاحالا به این فکر کنید که برای این دنیا زیادی زندگی کردید؟

گاهی در حدی حس میکنم که به هیچ‌جا و هیچ‌کس تعلق ندارم که دوست دارم تو هوا معلق بشم..

همه ما حق داریم دلگیر بشیم، احساس خستگی کنیم، کم بیاریم، دیوونه بشیم، حواس‌پرت باشیم، نتونیم لبخند بزنیم، بی‌قرار و کلافه باشیم و...
همه ما گاهی نیاز به یه دلیل چشمگیر برای گریه کردن، برای رقصیدن، برای بلند خندیدن و برای زدن به کوه و بیابون داریم.
یه دلیلی که دیگه کسی چرایی نپرسه، نپرسه چته و هر دلیل ریز و درشتی که نمیخوایم به چشم بیاد پشتش پنهون بشه.
همه ما گاهی نیاز به یه عزاداری بزرگ، یه آهنگ با صدای بلند و یه جشنی که نمیدونیم دقیقا چرا توشیم داریم که در نهایت دیوونگی خالص‌ترین حس اون لحظه رو بریزیم بیرون.
بی دلیل، بی توضیح، بی چرا، بی "چطوری خوبی؟
می‌چرخه این چرخ و فلک، بالا پایین می‌شه این الاکلنگ، ولی... تاب نباید خالی بمونه...

من ببازم تو نبردی

انسان تلاش نمیکنه خالقه خلق میکنه

حس می‌کنم داستان آدم‌ها هیچ‌وقت تو زندگی من تموم نمیشه. خوب‌ها، بد‌ ها، عاشق‌ها، دروغگو‌ها، ناتوان‌ها، توانمند‌ها و همه و همه یک‌روزی دوباره تو مسیر من قرار می‌گیرن.