دور.
خیلی دور.
خیلی خیلی دور.
پشت این نقاب کی هستم؟
پشت این نقاب کی هستی؟
وزن را رها کن، به مفهوم بچسب.
خوب بلدی خودت را بزنی به نفهمیدن.

وقتی که کوچک تر بودم، آرزوی بزرگی نداشتم. نمی‌خواستم بزرگترین نویسنده جهان شوم یا حتی به فضا سفر کنم، اگر این چیز ها برایم مهم بودند هیچگاه با آدم بزرگ ها در میان نمی‌گذاشتم. این جملات فقط پوششی برای آن‌چه در ذهنم می‌گذشت بودند. من همیشه آرزوی مصیبت، بدبختی، رنج و عذاب می‌کردم. برای اینکه هیچوقت نمی‌خواستم آنقدر غرق ناز و نعمت باشم که اگر حرفی می‌زدم مرا توخالی و پوچ بدانند. اما خدا هیچوقت برایم دردسر نفرستاد، برایم رنج نازل نکرد. گرچه این چیزی بود که به خودم می‌گفتم، و باور داشتم رنجی که قرار بکشم بدتر از این هاست.
به مرور زمان، دیگر چیزی نبود که عذابم دهد.

-نوت هایی که هیچوقت به دستت نمی‌رسند.

در سراسر این زندگی تاریک، تو کورسوی نور باریکی بودی که مرا به حقیقت سبز شدن و اميدوار بودن برمیگرداندی.

•نوت هایی که هیچ گاه به دستت نمیرسند.

آن زمان که نسیمی ملایم زلف های تو را تکان میداد، چیزی در چشم های من میشکست. چیزی شبیه به حسرت هیچ گاه دیده نشدن.

•نوت هایی که هیچ گاه به دستت نمیرسند

انعکاس درخشش ستاره دنباله دار در چشمان او، مثل قطعه پرشور بتهوون بود. همانقدر کوتاه، همانقدر گیرا.
شب بود، موقعیت ستاره ها دقیق مهر خورده بود، ابرهای معلق و پراکنده در سراسر آسمان تیره شب نفس میکشدند و تو آنجا در گوشه ترین قسمت خاطرات من، ایستاده بودی با چشمانی که لبخند میزدند و ذرات وجودی که واقعی نبودند.
حقیقت دارد، تو وجود نداشتی و من هم برای تو وجود نداشتم.
-مونا

چگونه به تحریر در آوردن تو را تمام کنم وقتی اینگونه در من خزیده ای؟

•نوت هایی که هیچ گاه به دستت نمیرسند

دوست داشتنی ام،
باید تو را بوسید. میان علفزار های پاییزی، میان شکوفه های بهاری، میان گرمای نور آفتاب تابستانی، در نیمه شبی که ناگهان برف ذوب اش میکند.
تمام سال تو را باید بوسید و در آغوش کشید.

•نوت هایی که هیچ گاه به دستت نمیرسند