اینجا رو دوباره آخرای تلگرامم دیدم. برام هنوز باورش سخته که پارسال عقد کردیم :))))))))))

امروز و دیروز و روز قبلش دیدمت.

« حالا که هیچ خنده ای از ته دل نیست و هیچ عاطفه ای خالص نیست، بیا و مثل همیشه با استثنایی بودنت همه ی قانون ها را تبصره دار کن. بیا و دلیل لبخند خالصانه ی من باش... »

هر روز این دوری برام سخت تر و سخت تر میشه و بیشتر خلقمو کج و کوله میکنه. هر روز از اینکه نیست ناراحتم. از اینکه همین لحظه دستشو نمیتونم بگیرم توی دستم. از اینکه نمیتونم لباسشو براش اتو کنم چون دلش میخواد تمیز خط بیفته. از اینکه نمیتونم توی بغلش بیدار شم ناراحتم. از همه چیز خسته م.

روبروی خونه مون عروس داماد اومدن.
جدیدن هرچی عروسی میبینم دلم میشکنه. :(

من طاقت ناراحتیشو ندارم...

شب هایی که بدون دست هایت توی موهایم میخوابم، میمیرم.

روزی میرسد که دست هایت را جلوی همه میگیرم...

آه، کودک غمگینم... همه چیز خوب خواهد شد. در مزرعه هایمان گندم هایی خواهد بود به زردی خورشید، و ما از آنها نان درست خواهیم کرد تا سیر شویم، و روزی، جایی، باران خواهد بارید، و ما دیگر تشنه نخواهیم بود، و خانه ای خواهیم داشت از گِل یا چوب یا سنگ، تا آسوده بخوابیم.
آه، کودک غمگینم... به زودی جنگ تمام میشود، پدرت به خانه می آید و بالاخره آغوشی برای پناه بردن خواهیم داشت. من برایت تمام لالایی های دنیا را خواهم خواند و تا وقتی که خوابت ببرد نوازشت خواهم کرد و برایت قصه ی آدم های دیگری که خوب شدند را خواهم گفت... همه چیز خوب خواهد شد عزیزم. ما خوب خواهیم شد...

عزیزم این دوری که دارد کش میاید مرا غمگین میکند، ولی هیچ چیز مرا از دوست داشتنت باز نخواهد داشت. زندگی آبستن وصال است. چه اهمیتی دارد چقدر طول میکشد؟ آنچه که مهم است این است که روزی، وصل من و تو هم خواهد رسید و آن روز من همه چیز را بهار خواهم دید. حتی چشم هایت را..