خداحافظ.

شب پاک می‌کنم پیاما رو.

خب بریم سر کار. بوس بهتون.

I do though.

و حسن ختام هر ریواچ ارباب حلقه‌ها:

مهم نیست چقد اوضاع خوب باشه. مهم نیست بالاخره یه شانس برای اثبات خودت به دست بیاری. مهم نیست فقط یک پیام تا پیدا شدن یه شونه برای گریه کردن فاصله داشته باشی. مهم نیست هشت لیوان آب بخوری. مهم نیست از حمل و نقل عمومی استفاده کنی. مهم نیست با بدن خودت به صلح برسی. مهم نیست نون جو بخری. مهم نیست بمونی. مهم نیست برگردی. مهم نیست تراپیستت بهت بگه می‌تونی تصمیم درستی بگیری. مهم نیست فکر کنی که بخشیدی. مهم نیست دوست داشته بشی. مهم نیست روزت رو با قهوه شروع کنی. مهم نیست قرص‌هات رو بخوری. مهم نیست نگران ریزش موهات باشی. مهم نیست لباس‌هات رو تا بزنی. مهم نیست کسی برات گریه کنه. مهم نیست برای کسی گریه کنی. مهم نیست نگرانت باشن و مهم نیست نگرانشون بشی. مهم نیست بشنون. مهم نیست بخونن. مهم نیست ببینن. مهم نیست بغلت کنن. مهم نیست باور داشته باشی که همه‌چی بهتر می‌شه. چون تهش هیچکس نمی‌تونه به اندازه کافی سریع بدوئه. تهش تو نمی‌تونی به اندازه کافی سریع بدویی. یه جا ریه‌هات می‌سوزه. یه جا اسید عضله‌هات رو می‌سوزونه و تو وامیستی و هر چی که ازش فرار کردی مثل صاعقه می‌خوره بهت و چشمات سیاهی می‌ره و فلش‌بک هرچی که نمی‌خوای یادت بیاد، فریم به فریم توی ذهنت تکرار می‌شه. بعد یهو خالی می‌شی. بعد یهو انگار زندگی نکردی. هر اتفاقی که بیرون از تو افتاده برای حواس‌پرتی بوده و حالا که به درون خودت نگاه می‌کنی دنیا ساکت و تاریکه. انگار هیچ‌وقت حس امنیت نداشتی. انگار هیچ‌وقت نجنگیدی و انگار هیچ‌وقت برنده نشدی و بازم خواب می‌بینی که دندونات می‌ریزه. بعد یهو تمام مسیری که طی کردی، حرکت تو یه مارپیچه. نه بالا رفتی و نه پایین اومدی، فقط دور خودت چرخیدی. تو از جات تکون نخوردی. از هیچی پر نشدی چون همیشه نشتی داشتی و هر اتفاق خوبی که برات افتاده، ازت رد شده بدون اینکه تاثیری روت بذاره یا وقتی که لازمه، یادآوریِ خاطراتش، نجاتت بده. یه چاهه که هیچی به تهش نمی‌رسه. هیچ‌وقت قرار نبوده به دنیا بیای و باور کن وقتی بهت می‌گم خونه‌ای نداشتن، تنها چیزیه که حس خونه می‌ده و تعلق به حس عدم تعلق، قرار نیست جایی بره. امشب هم سعی کن بخوابی و فردا دوباره بلند شو بدو. ببینم این دفعه چقد می‌تونی از خودت دور بشی.