Прывітанне Слонiм! Мы едзем да вас!

Сляды першага паселішча археолагі адносяць да XI стагоддзя, але ўпершыню Слонім згадваецца ў Іпацьеўскім летапісе пад 1252 годам. У старадаўніх дакументах горад называюць-Услоним, Васлонім. Існуе некалькі версій аб паходжанні назвы горада, адна з іх звязана з усходнеславянскім словам «услона», што азначае заслон, фарпост. Тут места было значным гандлёвым і рамесным цэнтрам. Рака Шчара была адным з звёнаў воднага гандлёвага шляху з Балтыйскага ў Чорнае мора.

З другой паловы XIII городь уваходзіў у склад Вялікага Княства Літоўскага (ВКЛ). Як важны стратэгічны пункт Слонім меў драўляныя ўмацаванні, земляны вал, роў і інш.Старажытным цэнтрам горада быў слонімскі замак. Праз некалькі стагоддзяў на месцы драўлянага палаца паўстаў каменны.

Ужо ў той час тут былі магутныя ваенныя гарнізоны. Нездарма Слонімская харугва брала ўдзел у Грунвальдскай бітве 15 ліпеня 1410 года.

Маладзечна - адзін са старажытных гарадоў краіны. Згодна з пісьмовымі дакументамі, ён быў заснаваны яшчэ ў канцы XIV стагоддзя. Горад атрымаў сваю назву ад мясцовай рачулкі Маладзечанкі. Якраз на яе берагах (у месцы зліцця з Вушэй) калісьці было пабудавана магутнае ўмацаванне. Сёння прагуляцца па берагах гэтай рэчкі ўжо нельга. У сярэдзіне ХХ стагоддзя Маладзечанка была загнана ў падземны калектар.

Сам жа тапонім "Маладзечна", па адной з версій, паходзіць ад слова "малойца". У часы Старажытнай Русі так называлі байцоў княжацкай дружыны. Паводле іншых тэорый, карані ў дадзенага слова - польскія.

Паселішча ўпершыню згадваецца ў прысяжнай грамаце ўдзельнага князя Альгердавіча літоўскаму князю Ягайлу. Дакумент датаваны сярэдзінай снежня 1388 года. Хоць дакладна вядома, што людзі жылі ў гэтых месцах яшчэ ў бронзавым веку.

Гісторыя Маладзечна цесна і непарыўна звязана з нацыянальнай гісторыяй Беларусі. У розны час горадам і землямі ў яго наваколлях валодалі знакамітыя князі: Заслаўскія, Мсціслаўскія, Сапегі, Агінскія. У 1567 годзе менавіта тут адбыліся прэлімінарныя (чарнавыя) перамовы ўдзельнікаў Люблінскай Уніі - Польшчы і Літвы.

У пачатку XVII стагоддзі ў Маладзечне ўжо было сем вуліц. У горадзе на той час пражывала больш за 1000 жыхароў, якія займаліся пераважна рамёствамі і гандлем. Цэнтрам жыцця мястэчка быў рынкавы пляц, на якім двойчы ў год праводзіўся шумны кірмаш.

#дразды

Старыя Дарогi!

Першы пісьмовы ўспамін пра сяло Дарогі ў складзе Глускай воласці Слуцкага княства датуецца 1524 годам. У розныя часы мясцовасць знаходзілася ва ўладанні Гальшанскіх, Хадкевічаў, Алелькавічаў.

Пад 1582 Дарогі згадваюцца як мястэчка на Слуцка-Бабруйскім гасцінцы. У 1612 мясцовасць перайшла да Радзівілаў. У сяр. XVII ст. Дарогі сталі цэнтрам воласці. Станам на 1647 у мястэчку было 95 дамоў. У Трынаццацігадовую вайну (1654—1667) Дарогі значна пацярпелі ад маскоўскіх захопнікаў. На 1668 тут засталося 34 двары, 3 вуліцы, сядзібы з жылымі і гаспадарчымі пабудовамі.

У кан. XVII ст. за 6 км на ўсход з’явілася яшчэ адно паселішча Дарогі і мястэчка пачалі зваць Старыя Дарогі. У 1695—1744 гадах мясцовасць знаходзілася ў ліку Нойбургскіх маёнткаў. У 1791 мястэчка ўвайшо ў склад Случарэцкага павета.

У выніку другога падзелу Рэчы Паспалітай (1793) Старыя Дарогі апынуліся ў складзе Расійскай імперыі. Статус паселішча панізілі да вёскі, якая з 1828 знаходзілася ва ўладанні Вітгенштэйнаў. У 1846 Старыя Дарогі перайшлі ў дзяржаўны скарб. Станам на 1886 тут было 40 двароў, паштовая станцыя. У 1896 за 2 км на захад ад вёскі збудавалі станцыю на вузкакалейнай чыгунцы мясцовага значэння Асіповічы — Старыя Дарогі, якую ў 1915 падоўжылі да Слуцка. Чыгункай на Асіповічы вывозілі лесаматэрыялы. Вакол новай станцыі паступова сфарміравалася новае паселішча, якое дала пачатак сучаснаму месту. У 1897 у Старых Дарогах працавалі лесапільны і фанерны заводы. У 1914 тут адкрылася народнае вучылішча.

#дразды

Сябры, гэта было крута! Дзякуй вялiкi!
#дразды #забеларусь

Да канцэрта гадзiна!

⚡️⚡️⚡️

Паводле некаторых звестак, Стоўбцы існавалі яшчэ ў 1511 годзе. Афіцыйна лічыцца, што мястэчка ў 1593 годзе заснавала Гальшка Кміцянка, удава крычаўскага старасты Мікалая Слушкі. Спярша яно мела назоў Свержна, а сучасную назву атрымала ў першай трэці XVII ст. На той час мястэчка знаходзілася ў Менскім павеце Вялікага Княства Літоўскага, належала Аляксандру Слушку, які ў 1623 годзе заснаваў тут манастыр дамініканцаў з касцёлам.

Падчас вайны Расіі з Рэччу Паспалітай (1654—1667), у верасні 1655 года маскоўскія войскі разрабавалі і спалілі мястэчка, зруйнавалі касцёл. Былі забітыя больш за палову жыхароў Стоўбцаў. Аднак мястэчка хутка аднавілася і ў 1669 годзе атрымала прывілей на правядзенне таргоў і кірмашоў. 14 снежня 1675 года ў мястэчку пад тытулам Святога Казіміра кансэкравалі новы мураваны касцёл.

З пачатку XVIII ст. Стоўбцы сталі ўладаннем С. Дэнгофа. У час Паўночнай вайны (1700—1721) мястэчка было моцна разбурана, але зноў хутка аднавілася. У 1728 годзе Стоўбцы перайшлі да Чартарыйскіх і сталі цэнтрам графства. У гэты час тут было 144 двары, царква, касцёл, ратуша, школа і кляштар з шпіталем, карчма, буйная рачная прыстань з 16 складамi. У 1729 годзе мястэчка атрымала Магдэбургскае права.

У выніку другога падзелу Рэчы Паспалітай (1793 год) Стоўбцы апынуліся ў складзе Расійскай імперыі, дзе з 1796 года сталі цэнтрам воласці Мінскага павета. У 1799 годзе на Нёмане збудавалі мост, які злучыў мястэчка з Новым Свержанем і дарогамі на Нясвіж і Мір. У 1822 годзе адкрылася прыходскае вучылішча.

#дразды #стоубцы