مدت‌ها است حس تازه‌ای را تجربه
نمی‌کنم،انگار اینترنت زندگی‌ام قطع
شده‌ است و روزها و شب‌هایم دیگر
به‌روز نمی‌شوند و تنها کارم گشتن
لابلای گالری خاطراتم است.

امشب اگه نهنگ بودم
به سمت ساحل شنا میکردم.

تقریبا مطمئن شدم برای هیچ
روابط انسانی مناسب نیستم.

این سنگِ سردِ کنجِ منظومه
قبلا زمینِ زندگی بوده .

ته په ستاره غمگینه
امه اسمان زیاننت.

اِختِناق:خفگی از حرفای نگفته.

گاهی آماده ام همه چیزم‌را
بدهم تاهیچ پیوندی باجهان
انسان ها نداشته باشم .

هیچ پناهی وجود نداره،آدمیزاد
بیشتر از اونی که فکر می‌کنه تنهاست.

‏من هیچوقت انسان کاملی
نخواهم بود، قسمت‌هایی از من
در خانه‌ای که بزرگ شدم مُرد.