نمی‌دانم چندوقت می‌شود که مانند قدیم‌ها با مغزم گفت‌وگویی نداشتم. علاقه‌ام را به جلسات طولانی و بی‌ثمر باهاش‌ از دست دادم، البته هرگز هم علاقه‌ای پشت‌اش نبوده. او فقط مرا با چرب‌دستی مهمان خود می‌کرد و من هم که شنونده‌ی خوبی هستم، همیشه پای صحبت یک‌طرفه‌ای با او می‌نشستم. مثل مهمانی‌های تجملی نبود. حتی مانند مهمانی چای ساده‌ای هم نبود که می‌توانستم از نوشیدن چای حداقل لذت روزم را ببرم. بیشتر به اتاق بازجویی‌ای شباهت داشت که به شب‌های تنها در سلول تنم منتهی می‌شد. حتی در خواب هم مضطرب از روزی که پیش‌رو دارم هستم. اضطرابم قبل از من بیدار می‌شود، شاید هم هرگز قادر نشدم بخوابانم‌اش. بعد از آن شب‌های قبل خواب معمولا روزم‌را در دادگاه ذهنم‌ می‌گذراندم. تنها فرق‌اش با دادگاه‌هایی که اکثرا آز آن شناخت دارید این است که از قبل هیچ اخطاری از این که چه در انتظارم است و حتی به چه چیزی متهم شده‌ام به من نمی‌دهند، اجازه‌ی درخواست وکیل هم ندارم چون قاضی معتقد است، باید یاد بگیرم که روی پای خود بایستم، تنها شاهدم هم خود هستم و درنهایت خود، خود‌ را محکوم می‌کنم، به همه‌چیز، به تک‌تک چیزهایی که تابه‌حال حرف‌اش را زده‌ام. وقتی می‌گویند ”حرف نزن، عمل کن.“ منظورشان با ذهن گیر افتاده‌ی من در خودم نبوده، چون تمامی آن افکاری که حتی از تصور، تبدیل به‌ حرف هم نشده، در دادگاه برعلیه‌ام استفاده می‌شود. حرف هایی که شنیده شدند و اعمالی که دیده شدند، تک‌به‌تک بررسی می‌شوند و برای هریک جدا حکمی تصویب می‌شود. همه‌ی حضار معتقدند، همیشه مقصری وجود دارد ولی گاهی نمی‌شود تصمیم گرفت که واقعا مقصر است. ذهنی به قدرتمندی آن‌که از قید و بند زمان و جهان رها باشد، نیاز است که بتوان نتیجه‌گیری عادلانه‌ای کرد. بعدها فهمیدم که من هم می‌توانم به روش خود از آن سواستفاده کنم. اگر من تنها شنونده‌ی او هستم، پس از سخنرانی‌هایش استفاده می‌برم که عده‌ی دیگری را شنونده‌ی خود کنم. نتیجه‌اش کم کارساز نبود. افرادی بوده‌اند که من را برای نحوه‌ی چفت کردن کلمات و جملات تحسین کرده‌اند، اما افرادی هم بوده‌اند که به‌خاطر ادای چند جمله‌ی ساده برای دفاع از خود، مرا متهم به اقدام به بحث و جدل کردند. فکرکنم تمام وسواس های فکری‌ام به این قضیه برمی‌گردد. ”وسواس‌های فکری‌ای قرار نیست چیزهای بدی‌را برایت رقم بزند.“ دفعه‌ای غیرمستقیم بهم فهمانده شد، ولی آیا واقعا قرار نیست؟ کسی هرگز مستقیما به من نگفته که ”از طرز فکر کردن‌ات خوشم می‌آید“ ولی حقیقت این است که به شخصه از سربار شدن این افکار که در مغزم پناهنده می‌شوند و دیگر جایی برای استراحت صاحب اصلی خودش نمی‌گذارند، بریده‌ام. تنها کاری که از دستم بر می‌آید این است که با او مدارا کنم و از آن برای نیت‌های خودی استفاده ببرم. اراده‌ی لذت بردن یا نبردن از زندگی خرابی که با او دارم در دست‌های من است، همان‌طوری که تلخ یا شیرین بودن شکلات کنار قهوه را خودم انتخاب می‌کنم.

Lovin' you ain't easy, but I'm never gonna stop it. I know, that night, I lost my head, and I was bein' out of pocket. I wasn't tryna start a fight or tell you how to live your life. I just wanted you to know I fuckin' cared, and she said "I don't need a hero, I don't want to be saved", but I said, "I'll be here every night and day, ".

I know who you really are and your so-called "friends, " quotation marks ~

Anytime I couldn't find God, I still could find myself through a song.