به اندازه ی اتفاق های بد زندگیت، آدم بدی هم بودی؟

My Roman Empire is how our parents stil think of us as naive and immature. If only they could hear how deep our conversations are with our friends, how wetre truly aware of reality, and how often we think and plan our future.

ای پادشه خوبان داد از غم تنهایی
دل بی‌ تو به جان آمد وقت است که بازآیی

دائم گل این بُستان شاداب نمی‌ماند
دریاب ضعیفان را در وقتِ توانایی

دیشب گِلهٔ زلفش با باد همی کردم
گفتا «غلطی بگذر زین فکرتِ سودایی»

صد بادِ صبا این جا با سلسله می‌رقصند
این است حریف ای دل تا باد نپیمایی

مشتاقی و مَهجوری دور از تو چنانم کرد
کز دست بخواهد شد پایابِ شکیبایی

یا رب به‌ که شاید گفت این نکته که در عالم
رخساره به کس ننمود آن شاهدِ هرجایی

ساقی! چمن گل را بی‌ رویِ تو رنگی نیست
شمشاد خرامان کن تا باغ بیارایی

ای دردِ توام درمان در بستر ناکامی
وِی یادِ توام مونس در گوشهٔ تنهایی

در دایرهٔ قسمت ما نقطهٔ تسلیمیم
لطف آن چه تو اندیشی حکم آن چه تو فرمایی

فکرِ خود و رایِ خود در عالم رندی نیست
کُفر است در این مذهب خودبینی و خودرایی

زین دایرهٔ مینا خونین جگرم، مِی ده
تا حل کنم این مشکل در ساغرِ مینایی

حافظ! شبِ هجران شد بوی خوشِ وصل آمد
شادیت مبارک باد ای عاشقِ شیدایی
-حافظ

من آدمیم که تنهایی مغزم‌ آروم تره و نیاز به تنهایی بیشتری دارم.

My favorite season is the Fall of the Patriarchy.

It’s weird how you can actually feel it in your chest and stomach when something really hurts your feelings.

It breaks my heart to know that there are so many beautiful souls out there questioning their worth because someone they loved made them feel unlovable.

Ugh

Very very sad noises*