به مناسبت روز جهانی قطع ارتباط، دوباره با سلامت روان قطع ارتباط کردم.

درحال در خود گنجاندن زندگی با حجم هزار بگابایت!

انقدر که به توات و مردمش احساس تعلق خاطر دارم، به زمین و مردمش ندارم!

خیره به سیاهیِ آسمونِ شب، ردِ نورهایی رو دنبال می‌کنم که گه‌گاه و پراکنده می‌بارن، و به تو فکر می‌کنم؛ تویی که میونِ این همه تاریکی، هرچند که دور و هرچند که دیر، هنوزم به روشنی می‌درخشی. «همه‌چیز درست میشه.» تکرارِ زمزمه‌هات تو گوشِ قلبِ نگرانم می‌پیچه و به…

صادقانه تنها کردیتی که می‌تونم به تابستون بدم، همین بارش‌های شهابی مرداد ماهشه.

روی سکو زیر سایه‌ی درخت اناری که لابلای سبزی برگ‌هاش گل‌های ریزِ سفید داشت، نشسته بودم و به یه پیشی که روبروم رو زمین لم داده بود نگاه می‌کردم؛ هر از گاهی که چند نفر رد می‌شدن، پا می‌شد و جاشو عوض می‌کرد و یه جای دیگه دراز می‌کشید. تو ذهنم رو بهش گفتم: «بیا اینجا پیش من بخواب، من کاریت ندارم.» در کمال شگفتی، چند لحظه بعد پاشد اومد کنار پام نشست و کلی خودشو مالید به کفش و شلوارم و بعدش پرید روی سکو و اونقدر خودشو لوس کرد و مالید بهم تا کلی نازش کنم و قربون صدقه‌اش برم. تهشم همون‌جوری که بهم چسبیده بود لم داد و خوابید. بنظرم خیلی رویداد شگفت‌انگیزی اومد و کلی حس خوبم بهم داد. بعدتر که پیشی قصه بالاخره بیدار شد و رفت، منم واسه شستن دست‌هام رفتم دستشویی، که دیدم یه نفر اون تو گیر افتاده و هرچقدر تلاش می‌کنه نمی‌تونه درو باز کنه. کمکش کردم درو باز کنیم و بیاد بیرون. تو مسیر برگشت، به رشته‌ای از رویدادهای به ظاهر بی‌معنی و بی‌ربط که من رو در اون زمان و مکانِ درست قرار داده بودن فکرکردم و لبخند زدم؛ حالا همه‌چیز حتی شگفت‌انگیزتر بنظر می‌رسید.

I am not nowhere close to what I wanna be