الان اینطوریم که حس میکنم با دوستام دوست نیستم، عضوی از خانواده نیستم، آدم موردعلاقه‌ی هیچکس نیستم، چمیدونم کلا به این دنیا تعلق ندارم

اینو فهمیدم که چیزی به نام "تغییر بدون درد"و"رشد بدون ناراحتی"وجود ندارد.

شبیه مِه شده بودی. نه می شد در آغوشت گرفت، و نه آنسوی تو را دید! تنها می شد در تو گم شد.

به حس شیشمم که هیچ مدرکی برای اثباتش ندارم بیشتر از حرفای این و اون اعتماد دارم

‏پروردگارا دیگه نمی‌تونم. اگه برات مهمه البته.

دوست دارم که خودم را ز خودم دور کنم
خود من با خود من
در خود من
میجنگد.