‍ **.
 " فِخسِ بُروز "

کارگاهِ حیاط دِلِه قَدَم زَم، بِدیم مِه کارگر یِه تا کوجی کوتِه اَمرا باما، سِلام بُکُد بوگوت: ببخش، هیش‌کس خانه دَنِبَه مِه کوتا مِه اَمرا بِیَردام قول دُهُم مِه کارِ مُزاحم مَبو، کوتِه پنج شش ساله بَه، پیش باما اَدَب اَدبِ رِ، سلام بُکُد، تآلا اُنا نِدِیَبوم، اُنِ جا حال اَوال بُکُدُم، هیچی نِداشتَم اُنا آدُم، در هَه فِکر بام مِه چَم اَنبو دارا اَکَت، اَنبو تازه رِنگ اَگیتَبَه نوبَری بِبِیَبَه، دست تاوادام اُنِ خالا بِگیتُم کوتا بوگوتوم بِیا عامو تِرِه اَنبو بِچینُم، تاآلا هیش‌کس نِخوردِه، کوتِه بوگوت: نِخوای عامو، آقا هَنا هر شب اَمِرِه آرَه، کارگر سُرخ آبا یِه تا لوچان کوتا بُزا

برگردان:

" لو دادن "

درحیاط کارگاه قدم می‌زدم، کارگرم با یک پسربچه آمد، سلام کرد و گفت: ببخش در خانه کسی نبود، پسرم را با خودم آوردم، قول می‌دهم مزاحم کارم نشود، پسربچه پنج شش ساله بود، پیش آمد و با ادب و احترام سلام کرد
تا به حال او را ندیده بودم، با او احوالپرسی کردم، چیزی نداشتم به او بدهم، در همین فکر بودم که چشمم به درخت انبه افتاد، انبه تازه رسیده و نوبری شده بود، دست انداختم شاخه درخت را گرفتم و گفتم بیا عمو برای تو انبه بچینم، تا حالا کسی از آن نخورده، پسر گفت: نمی‌خواهد عمو، بابام همین را هر شب برایمان میآورد، کارگر سرخ شد و نگاه تندی به او انداخت#هادی_توحیدی (رستم‌آباد/رودبار)**#ادبیات_داستانی_خاندش@gilakidastan_khandesh

‍ **.

                   "پورپوره شأل"

هیطو نیشته‌بؤم سیکار به دس، پوشته دیوار بزئه، مه به فیکرا شؤبؤم که چوطو بوبؤ مو ایطو بی‌پا بوبؤم! ایی بلا سزا می‌سَر بما! ایی پیلایی کُلاه  می‌سَر بنأن! چوطو بوبؤ مو بی واخؤه بباختم می‌زندگیه! رأسی چوطو بوبؤ؟! مو که پول، مه به عینِ علفِ خرسِ مؤنَس، چوطو بوبؤ که اَلون ایسام خدا مرگه ریفا؟! مو دئونم همه سَره ایی دیله صحَب موردا! تأ بدئن می‌کار و بار بازاره مِئن جوره، مَه دورا گودن، عین شأل بپوته خربوزا دوراکونی. منه بی‌عقلأن می‌دیله صحَب موردا  بنأم می‌دسه مِئن، هر کی  مَه رو بزئه، اونه رئو  زمین نزئم، اونه باله بیتم. اِینه چک بکش، اونه چک بکش، ضامن بَبو، سُفته بئدی، یکدفا بدئم کلّی قرض و قول جؤر بأردم. تو نگو همه واساز بؤدبؤن می‌پئره در بأرن، مو بی‌خبر! از می تنه پیرأن بگیر بَشو تا بیگونه.
هیطو نیشته بؤم پئره خونِه ایوونه سر، مه به فیکراشوبؤم ، یکده فأری می زناک بؤته: «چَن هیزار شأل دره ایره گه!» می‌حواز بوشو بیرین تاریکی مِئن. چایی باغون مِئن، اَنّی کأن اوشتر، باغونه پورابؤ تیف و تَموش مِئن؛ اوراجی اَلون شألون بیرین بمن، خوشونه کینٚ زمین بَزئنۀائو اَئواجی یکدیگره دَخؤندرن تا کَسَناجی راه دکأن محل مِئن.
اَقوجؤن بؤته: زاک جؤن، تونأن ایسنی ایسنی تی تومؤن کینه تی چکره مِئن دکینه بعداً اَنی گونی فنده، فولونه؟! اَلؤن بمای ایره چی بکونی؟!
بؤتم: چی تینَسم بکونم؟! جؤر فوکونی سیبیله، جیر فوکونی ریش، همان قوم و خویش، اصلاً دؤنی چیه اَقوجؤن، بخاله مَه اَل بیته بو، هوطو بیسام اونه نیاء گودم، اَخه آدمان این قذه شأله مونه!
می زناک عصّه خنده اجی بؤته: آدمان سگ ببی دکای ایی جور آدمؤنه جؤن، ایشونه گوشته بوجوئی!
بؤتم:فقط بؤته حق با تو؟!
بؤتم: حق با تو مئبه کُلاه بون؟! می چکونه بفورتی، مَه بدبختا گودی، الون گونی چی؟! تازن! ایی دیله بی صَحبه جواوه چی دینی که اونه گول بزِی؟!
اَقوجؤن بؤته: بعضی آدمؤن عین خوکه گِه مؤنن، نه باغه به فایدان، نه بیچاره، ایسه تی حوازه خوروم جیما کون!
می مآر بؤته: بعضی شؤنان عینه کشکرته مؤنن، نه ایشونه دیمه موچّی زه شأنه، نه ایشونه گوشته خورده شأن!
می زناک بؤته: شألونه داده ایشتونی؟! چن هیزار شأل دره ایره گه! خدا جؤوون!
بؤتم: شأل، شأل، همه جا دره پور پوره شأل!                                                  

لاجون، زُمسون 1376**#هادی_غلام‌دوست#ادبیات_داستانی_خاندشhttps://t.me/gilakidastan_khandesh

Telegram

attach 📎

‍ *?*

" ویارِش "

زِنَی بُجار مَرزِ سَر نیشتَبَه بُجارا نیا کُدِه، بُج قَد بِکَشِیَبَه، سَوزِ سَوز، اُنِ سَوزی سیایی زِ، بادِ دِلِه تِکان تِکان خورده، ایضا وَشتُم کُدِه، اُنِ اشکِم باد بُکُدَبَه، زِنی خُل آبا یِه تایا دَس بِکَشی، بوگوت جانِ مِه سَر اِشکِم اُگوتَی، مُوارَکَه، حُکما ویارِشُم کُنی یِواشَی خو اِشکِما دَس اوسِی، خو دِل دِلَه بوگوت: مُنُم اِشکِم اُگوتوم ویارش کُدَم، مِه دِل تُرشِ چی خواستِه، تِه دِل چِه خای، حرف نِتانی بِزنی، حیوانِ خدا، عیب نِدارَه، مُن دانُم
خو جایجا پابا، بُشا خانه بروازا وازا آکُد، حیاطِ دله رَز دیفارا اُچِکِستَبَه بِشِیَبَه جهور، غوره دیفارا آوزان بَه، یه تا قوشا بِگیت، یِه اِزگِلی بِکِند خو دهان دَگَند و بوکوروت، یه تا نوچ بِکَشی و بوگوت: خیلی ترشَه
سِه چار تا قوشه بِچی، بُشا بُجارِ بِگای سَر بِنیشت، بُجا نیا بُکُد بوگوت: بیا تِره ویارانه بِیَردام، سِنگِ جا هاما بوکست دَکُد آوِ دِلَه**#هادی_توحیدی#ادبیات_داستانی_خاندش@gilakidastan_khandesh

Telegram

attach 📎

‍ ‍ **.

" نامدار ببو "

یه روز مِه دِتَر خانَه دور هم نیشتَبِم چایی خوردَم اُن گوشی زَنگ بُخورد، یه نفر اُنا فارسی آپرسی خانِه هَستی؟مهمان نداری، آمَدیم شُمال داریم از نزدیک خانه تو رَد میشیم گفتیم اگر اشکالی نداره یه سَر بِیایم تورو بِبینیم، مِه دِتَر آگِردِست مِرا نِیا بُکُد بوگوت : پدرم پیش ماست، مُن بوگوتوم کِیَه دِتَر، مُن الان خام بُشوم، مِه دِتَر گوشی سَرا بُداشت بوگوت مِه قدیم همکلاسی خو شِیَر اَمرایه، اُشانا شِناسی، بوگوتوم: چِه بیتَر، اُشانا وینُم دووارِه شُهم، مِه دِتَر اُشانا بوگوت بِیاین خوشحال میشیم، اُن بوگوت بَچه ما همراه مونِه، اِشکالی نداره؟ مِه دِتَر یِه کِمَی سرخ آبا مِن مِن بُکُد، مِرا نِیا بُکُد بوگوت نَه اِشکالی نداره، امّا اُنِه اِشکالی نِدارَه گوتَن یِه جور دیگَر بَه، یِه چی جا تَرسییَه، بوگوتوم خوردا آردَن مَگِه اجازه خاهای؟مُن خوردا خیلی خوش دارُم، کوچی خوردا وینُم اُنِ قُمبا اَکَشُم، اُنا اُخُل فُخُل دُهُم، جِر و جُوهور تاوُدُم، بوگوتوم مَتَرس، قول دُهُم اُشانِ خوردا خیلی اذیَت مَکُنُم، بوگوت اَخَه اُشانِ خوردَه نِگُذاشتُم خو حرفا تامان آکُنَه بوگوتوم دُلدُل کُرّه نِیَه کِه خوردِیَه دِ، پُر زمات دَنِکَشی بامَن، زنک و مردی پیاده آبَن،حال اَوال بُکُدِم، دور هَم بِنیشتَم، مُن بوگوتوم پَس بچه شما کو؟ زِنَی بوگوت: عمو جان بَچه ما خوابه، بوگوتوم: من می‌خواهم بروم یه لحظه ببینَمِش، زنی هوتِه که ماشین طرف شِیَندَبه بوگوت: آخِه عمو جان دختر ما بیدار میشه یه کم بد اخلاق میشه، بوگوتوم: نمی‌خواهد بیدارش کنی از پُشت شیشه نگاهش میکنَم میرَوم همه تای جا خداحافظی بُکُدُم ماشین طرف را دَکَتِندَبام مِه دِتَر مِه دَسا اَکَشی بوگوت: بابا، بوگوتوم تِرا بوگوتوم که اذیت نِکُنُم هَه موقع زِنَی ماشین بَرا واز آکُد بوگوت: عموجان دختر ما بیدار شده، دخترم بیا عموجان میخواد تورو بِبینه، خوش اخلاق باش، بدیوم یه تا واقِ صدا باما، مِه دورِ ورا نیا بُکُدم بِوینُم کوتیله صدا کایجا آهای، بِدیوم زِنَی بوگوت: لِنا جان، دخترَم نَگفتَم خوش اخلاق باش، دوواره یه تا واق صدا باما، زنی بوگوت عمو جان دخترم تازه پا شده بد عُنوقه، بِبَخش، همه چِیا بِفَمِستُم، اُشانِ اجازه اَگیتَن، مِه دِتَر تَرسِیَن، مِه دَسا اَکَشِیَن، بوگوتوم: پَس اسمِ دخترتان لِنا است، مِه مات کور آبا،اَمه لَفظ بوگوتوم: نامدار بوبو، بِزیوَه خو پِیَر ماهارِ جا#هادی_توحیدی (رودبار)**#ادبیات_داستانی_خاندشhttps://t.me/gilakidastan_khandesh

Telegram

attach 📎

‍ *?*

"کوچی داستان"

✍مسعود پورهادی

نانم کویا نیشتم، چره نیشتم، اَکِن تاسایه.
می‌چوم به زور دوسته نهه، هیجایا دئن نتانم. تین تاری...تام تولی.
تام تولی...تین تاری...
"خیلی زماته نیشته‌یی؟"
"گم: نانم"
"گه: نانی؟"
"گم: نا"
ایتا قاپاس می سرا فوکوفته بِه
- الان آیده ترا بیاد آرِده
باموده
مرا یاد نامو
اَسا دانم چره کون فوسین راشم.
هیکی‌یَم مرا وانورسه.

برگردان:

نمی‌دانم کجا نشسته‌ام. چرا نشسته‌ام. از چه زمانی است. چشم‌هایم به‌زور بسته‌اند. جایی را نمی‌توانم ببینم. تاریکی... سکوت. سکوت... تاریکی.
"خیلی‌وقت است اینجا نشسته‌ای؟"
"می گویم: نمی‌دانم"
"می‌گوید:نمی‌دانی؟"
"می‌گویم: نه"
به سرم می‌کوبد و می‌گوید: الان می‌آیند و به یادت می‌آورند.
آمدند
یادم نیامد.
الان می‌دانم چرا با باسن راه می روم. کسی هم از من نمی‌پرسد.#مسعود_پورهادی *                       *

"نقدونظر:"

داستانی تنیده در شعر، شعری تنیده در داستان. روایتی از تنیده‌گی تواَمان و یا شاید اصلن به تماشای یک فیلم کوتاه ِ چند ثانیه‌ای نشسته‌ای. نویسنده بدون هیچ توضیح و پیش‌زمینه‌ای ناگهان مخاطب را به فضایی تنگ و تاریک ورود می‌دهد. پرتابی که شاید تعمدانه بوده و خواسته باشد مخاطب را از وضعیتی به وضعیتی دیگر پرتاب کند. اتاقِ بازجویی: "می چوم به زور دوسته نهه..." اشاره به چشم‌بندی است که به چشمان زندانی زده‌اند که به تبعِ آن یعنی " تام تولی..." یعنی فضایی پر از سکوت. اما سکوتی نه به مثابه‌ی آرامش که بمنزله وحشت و تاریکی(تین‌تاری).  زندانی آنقدر زمان را گم کرده وقتی می‌پرسند: "خیلی زماته نیشته‌یی؟" (خیلی وقت است این‌جا نشیته‌ای؟) می‌گوید: "نانم"(نمی‌دانم) و تازه مخاطب نمی‌داند این نشستن به روی صندلی است یا به روی زمین! همین تعلیق، متن را زیباتر می‌کند و بدنبال آن"قاپاس" (پس ِگردنی) که نمادی از شکنجه است کم کم خودش را بمثابه‌ی اهرمهای قدرت نشان می‌دهد تا "کون‌فوسین" شدن (ازشدت شکنجه به روی پا نتوان راه رفتن) است که خودش را در شکلی دیگر از جنونِ انسان بر انسان نشان می‌دهد. تصویری از جامعه‌ای استبدادی در نمایی بسیار موجز و فشرده!
از ویژگی‌های دیگر این متن، سیری است که در نازمانی آن مشاهده می‌کنیم. نویسنده به هیچوجه متن را اسیر زمانی خاص و برهه‌ای مشخص ننموده و بدون درنظر گرفتن تیپ‌ها و یا کاراکترهایی که بیانگر موجودیتِ خاصی باشد و بدون پرداختن به شرایط و نظامی خاص، به نگره‌ای وسیع‌تر و فراتر از اینها توجه داشته تا بنوعی درصدد محکوم کردن چنین رفتارها و خشونت‌های ضدِ انسانی (استبداد و دیکتاتوری) در همه‌ی جای جهان و همه‌ی زمان‌ها و دوره‌ها باشد. بنظرم این متنِ داستانی بخوبی می‌تواند خودش را در قواره‌ای از یک نمایشنامه و یا یک فیلم ِ کوتاه به نمایش در آورده و قابلیت تبدیل شدن به یک اثرِ هنری دیگر را هم داشته باشد.

دی‌ماه ۱۳۹۸**#مهرداد_پیله‌ور#ادبیات_داستانی_خاندش@gilakidastan_khandesh

Telegram

attach 📎

‍ ‍ ‍?**

" گیلکی داستان "

✍ماهرخ حسنی

"نازوکه ایسکت"

غروب‌دم بو،خودا‌ خودا کودیم هیشکی بخانه نئسه، هتو کی کلیداَ درِ قفله میاَن بچرخاَنم،بیدِم کی ایوار چرخستنه اَمراَ بازا نوبو، ایتاَ نفس راحت بکشِم.بدون اونکی لامپاَ روشناَ کونم بدوبستم بوشوم اتاق‌خوابه میاَن،تخت سر والوواَ بوستم و باَزین زار زار گریه بوکودم،اَنقد گریه بوکودم تا ایبچه سوبوکاَ بوستم. می گولی عینه او چا گولی کی جه بی آبی خوشکاَ بوسته‌بی، سوختی.
انقَدر می اَمراَ کلنجار بشوم کی ده راجع به اون فکر نوکونم،اما اونه خیال می دساَ گیفتی و مراَ خو اَمراَ بردی.
ماشین دراَ کی بازاَ کود خو درشته هیکلاَ تاوداَ صندلی‌ سر، هنوز پور‌زمات جه‌ ماشینه حرکت نوگذشته‌بو کی بیدِم می تنه مئره سنگینی کونه،ایزه مراَ صندلی سر جابجا بوکودم تا اوناَ وادار بوکونم کی خوراَ جم‌و‌جورا کونه،به خودش بامو وبگفته "ببخش مار جان"
هیچی نگفتم،چن دقه بعد بیدِم می شانه راس راسی کراَ بیجیر اَموندره،جیر‌جیرکاَ اونا فاَندِرِستَم،  دوارده مرا صندلی سر جابجا بوکودم. ایواردِم تکرار بوکود،"ببخش مار"
با اَنکی خیلی برزخاَ بوسته‌بوم بازم هیچی نگفتم،
می سراَ کی جوراَ گیفتم،می چوم آینه میان دکفته راننده چوماَ کی ناراحتی امرا خو سراَ تکان داَیی، ای‌واَر خوب اوناَ ورانداز بوکودم ، بیدِم جوانکه چوم پاک سربسر کفته و اونه زرده دیمه مئن ای توکه خون یافتن نشاَ.
می مراَ بگفتم"خودایا ان دِه چو‌جور توره باده کی اَ درختِ ریشاَ از جا بکنده و اونه تنه می شانه دیوار سر سنگینی کونه.
به زحمت ایتاَ هزاری از خو جیب بیرون باورده کی فاده راننده‌یا، یوکو می چوم دکفته اونه‌ دساَ کی‌ ایتا کج و معوج خطه مرا بینیویشته‌ناَ بو "مادر"
می دیله میان بگفتم "  مادر،مادر تی مار کمر‌اَ کی کجاَ کودی زای"
چن دقه بعد بگفته"داشی هیاَ بداَر"
می نیگا امرا تا خیابان کنار،او فکستنی دکه ور اوناَ بدرقه بوکودم،راننده‌یم هتو.
ماشین کی حرکت بوکود کم‌کم جه اویا‌َ دورا بوستیم،تا جایی کی دِه هیچ نیشانی از او‌ جوانِی نوبو،اما هنوزم می شانه بدجور سنگینی کودی.**#ماهرخ_حسنی#ادبیات_داستانی_خاندش@gilakidastan_khandesh

Telegram

attach 📎

.
.‍ **.

" خاندش ِگیلکی داستان "

✍مسعود پورهادی

تازه می‌بند وُ بساطا جماَ کوده بوم خاستیم بوخوسم. ایوارکی اَیفونٚ زنگٚ صدا می‌چؤرتا بورسنه. بوشوم درٚ سر ایفونٚ گوشی‌یا اوسادم بوگوفتم: باَلِه.
ایتا واچرخسته صدا بوگوفت: منم
بوگوفتم: شوما
بوگوفت: منم‌
لاب دِ مرا خفتا گیفت، بوگوفتم: اَ من کییه؟
بوگوفت تی دس چاکوده پرسوناژه داستان؛ داستانٚ جا مرا تاودا بیرون‌، سجاب تورم. بوگوفتم بلگی بتانم ایمشبا شیمی پاَلو سر بوکونم تا بیدنم فردا چی خاکی باَ می‌سر دوکونم.

ساعت دوازده‌و‌چهل‌و‌پنج‌‌دقیقه
آلمان،کُلن،‌راین دیمه‌کنار

برگردان:

تازه بند‌‌ و‌‌ُ بساطم راجمع کرده بودم، می‌خواستم بروم بخوابم که ناگهان صدای زنگ آیفون چُرت‌ام را پاره کرد.
رفتم دم در، گوشی آیفون را برداشتم وگفتم: بله.
صدایی از تک‌وُتاب افتاده گفت: منم
گفتم: شما
گفت: منم
اعصابم را بهم ریخت، گفتم: این من کی‌یِه؟
گفت : شخصیتِ داستانی که شما نوشتید؛ منو از داستان پرتاب کرد بیرون، الان سرگردانم. گفتم شاید امشب بتونم پیش شما بسر برم تا ببینم فردا چه خاکی باید بسرم بریزم.

ساعت دوازده و چهل وپنج دقیقه.
آلمان-کُلن. در اطراف رودخانه راین.**#مسعود_پورهادی#ادبیات_داستانی_خاندش

Telegram

attach 📎

‍ **.

گیلکی داستان

✍هادی غلام‌دوست

" زندگی "

بوربورکه اینم، می خیال خوشِه شونه به کوچکی! اوزومون که کوشتای بیم، بوربور که چئییم، پوس کَندیم، قند فولوق هانی چاگودیم؛ یکته چال کای کَندیم، یکته توسِه ولگان اونه میئن ناییم، بعدن بوربورکه اونه میئن دئودیم، اونه سر نمک فودییم، آمه دس کاسه چاگودییم، یکته سرپوش موسؤن اونه سر ناییم و خئوندیم:
"بور بورى عرق بكون
زير زمين تراق بكون
بشور بیجار سرو بیه
اسب اُرا سولاخ بكون
ته ماس پلای هادینم
ته شیر پَلای هادینم"
اسب شو بیجار سرو آمه. وقتی شَتره این جئونه فیپیت، چار بدار صدا اونه پوشت سر، رأخشی سراجی به گوش آمه: «هَه هَه!» بعدینان خودی آسب برنج بار جیر، نفس نفس زنئون حیاط میئن پیدابو، اینه نفس صدا شأس ایشتوسَن! اینه سر سینه عرق دنه آمه چیشم پیش نأبو! اینه سینه جیر، باربند جی، همه زخمِ جیجاکی! اونه پوشتان پالون بزه، زخما گوده، چوره زخم! آدم دیل ضعف أمه وقتی اونه دئی! پئر دس بدتر از اسب پوشت! دوته بمورده چی، کسناجی کار كأدبئون، برنج جنور اردبئون! اسب شو بیجار سر و اَمه. اَمِه بوربورکه نمک فئوده جئونان عرق گود، دئه وقتش بو اَمه آمِه دس او نه سَر اجی ویگیریم. بعدن اوشونه یکته یکته، قند فولوق موسون، چاله میئن، توسه ولگ سراجی ويتييم اَمِه دهن دئودیم.
"براء تو کینی بمای؟! چه قد چی آثاث بهیه‌ی! ایشون چی سن؟! دیشو تا صُب تی پئر ایراء گرگَرس، پس تو آمادبی؟! دیشو دئـونـی چی خئوبئدم؟! تی پئر یک چئون بار بازار ببورده بو، بعدن یک زبیل اثاث بازارجی بهیه بو بارده بو خئونه"
ماَر بعدن خوشِه گونه: این کافری خئونه میئن تک و تنایی...(دئه هیچی نگونه، فقط مواشتونم: چی چاره شانه! کیت بوشو، کپور بوشو کپور چیکانی!)
میبه فیکراشونم: زندگی چیسه؟! گمونم از روزی که بشر په به عرصه بناء، ای سئوال یکته گوشواره موسون همیشک این گوش آوزین بو، هی خوشِه توکون توکون خورد! زندگی چیسه؟! زندگی چیسه؟! زندگی... پورسَنم: ماَر! تو دونی زندگی چیسه؟! تأیسه فیکر بودی زندگی چیسه ؟!
بازین روشنفکرون اداء در اَبینم، اوشون موسون مه گونم: یکته تراژدی غم انگیز! غیره این؟! شایدام...
ایشتونم مآر گونه: زندگی؟! زندگیه دئه زاک! زندگیه دئه!

۱۳۸۶ - لاهیجان#هادی_غلام‌دوست صداگذاری در گیله‌قصه ۶ شهریور ۹۵**#ادبیات_داستانی_خاندشhttps://t.me/gilakidastan_khandesh

Telegram

attach 📎

‍ ? " گیلکی داستان " ✍علیرضا فانی کوچی داستان -اِااااا...اِاااااا... نوشوووووو. گوده اورا... تی فوکا دورون آب بشه دیمیری. بیا بوجور... اون کالو قایما بوسته بو دارٚ شاخه سر. امان همه‌تان اوناَ فندرستیم. چارده پورد تا گولی‌چاله جوخوفته…