‍ *🥀*

"کوچی داستان"

✍مسعود پورهادی

نانم کویا نیشتم، چره نیشتم، اَکِن تاسایه.
می‌چوم به زور دوسته نهه، هیجایا دئن نتانم. تین تاری...تام تولی.
تام تولی...تین تاری...
"خیلی زماته نیشته‌یی؟"
"گم: نانم"
"گه: نانی؟"
"گم: نا"
ایتا قاپاس می سرا فوکوفته بِه
- الان آیده ترا بیاد آرِده
باموده
مرا یاد نامو
اَسا دانم چره کون فوسین راشم.
هیکی‌یَم مرا وانورسه.

برگردان:

نمی‌دانم کجا نشسته‌ام. چرا نشسته‌ام. از چه زمانی است. چشم‌هایم به‌زور بسته‌اند. جایی را نمی‌توانم ببینم. تاریکی... سکوت. سکوت... تاریکی.
"خیلی‌وقت است اینجا نشسته‌ای؟"
"می گویم: نمی‌دانم"
"می‌گوید:نمی‌دانی؟"
"می‌گویم: نه"
به سرم می‌کوبد و می‌گوید: الان می‌آیند و به یادت می‌آورند.
آمدند
یادم نیامد.
الان می‌دانم چرا با باسن راه می روم. کسی هم از من نمی‌پرسد.#مسعود_پورهادی *                       *

"نقدونظر:"

داستانی تنیده در شعر، شعری تنیده در داستان. روایتی از تنیده‌گی تواَمان و یا شاید اصلن به تماشای یک فیلم کوتاه ِ چند ثانیه‌ای نشسته‌ای. نویسنده بدون هیچ توضیح و پیش‌زمینه‌ای ناگهان مخاطب را به فضایی تنگ و تاریک ورود می‌دهد. پرتابی که شاید تعمدانه بوده و خواسته باشد مخاطب را از وضعیتی به وضعیتی دیگر پرتاب کند. اتاقِ بازجویی: "می چوم به زور دوسته نهه..." اشاره به چشم‌بندی است که به چشمان زندانی زده‌اند که به تبعِ آن یعنی " تام تولی..." یعنی فضایی پر از سکوت. اما سکوتی نه به مثابه‌ی آرامش که بمنزله وحشت و تاریکی(تین‌تاری).  زندانی آنقدر زمان را گم کرده وقتی می‌پرسند: "خیلی زماته نیشته‌یی؟" می‌گوید: "نانم" و تازه مخاطب نمی‌داند این نشستن به روی صندلی است یا به روی زمین! همین تعلیق، متن را زیباتر می‌کند و بدنبال آن"قاپاس" (پس ِگردنی) که نمادی از شکنجه است کم کم خودش را بمثابه‌ی اهرمهای قدرت نشان می‌دهد تا "کون‌فوسین" شدن (ازشدت شکنجه به روی پا نتوان راه رفتن) است که خودش را در شکلی دیگر از جنونِ انسان بر انسان نشان می‌دهد. تصویری از جامعه‌ای استبدادی در نمایی بسیار موجز و فشرده!
از ویژگی‌های دیگر این متن، سیری است که در نازمانی آن مشاهده می‌کنیم. نویسنده به هیچوجه متن را اسیر زمانی خاص و برهه‌ای مشخص ننموده و بدون درنظر گرفتن تیپ‌ها و یا کاراکترهایی که بیانگر موجودیتِ خاصی باشد و بدون پرداختن به شرایط و نظامی خاص، به نگره‌ای وسیع‌تر و فراتر از اینها توجه داشته تا بنوعی درصدد محکوم کردن چنین رفتارها و خشونت‌های ضدِ انسانی (استبداد و دیکتاتوری) در همه‌ی جای جهان و همه‌ی زمان‌ها و دوره‌ها باشد. بنظرم این متنِ داستانی بخوبی می‌تواند خودش را در قواره‌ای از یک فیلم ِ کوتاه به نمایش در آورده و قابلیت تبدیل شدن به یک اثرِ هنری دیگر را هم داشته باشد.

دی‌ماه ۱۳۹۸**#مهرداد_پیله‌ور#ادبیات_داستانی_خاندش@gilakidastan_khandesh

Telegram

attach 📎

‍ ‍ ‍🥀**

" گیلکی داستان "

✍ماهرخ حسنی

"نازوکه ایسکت"

غروب‌دم بو،خودا‌ خودا کودیم هیشکی بخانه نئسه، هتو کی کلیداَ درِ قفله میاَن بچرخاَنم،بیدِم کی ایوار چرخستنه اَمراَ بازا نوبو، ایتاَ نفس راحت بکشِم.بدون اونکی لامپاَ روشناَ کونم بدوبستم بوشوم اتاق‌خوابه میاَن،تخت سر والوواَ بوستم و باَزین زار زار گریه بوکودم،اَنقد گریه بوکودم تا ایبچه سوبوکاَ بوستم. می گولی عینه او چا گولی کی جه بی آبی خوشکاَ بوسته‌بی، سوختی.
انقَدر می اَمراَ کلنجار بشوم کی ده راجع به اون فکر نوکونم،اما اونه خیال می دساَ گیفتی و مراَ خو اَمراَ بردی.
ماشین دراَ کی بازاَ کود خو درشته هیکلاَ تاوداَ صندلی‌ سر، هنوز پور‌زمات جه‌ ماشینه حرکت نوگذشته‌بو کی بیدِم می تنه مئره سنگینی کونه،ایزه مراَ صندلی سر جابجا بوکودم تا اوناَ وادار بوکونم کی خوراَ جم‌و‌جورا کونه،به خودش بامو وبگفته "ببخش مار جان"
هیچی نگفتم،چن دقه بعد بیدِم می شانه راس راسی کراَ بیجیر اَموندره،جیر‌جیرکاَ اونا فاَندِرِستَم،  دوارده مرا صندلی سر جابجا بوکودم. ایواردِم تکرار بوکود،"ببخش مار"
با اَنکی خیلی برزخاَ بوسته‌بوم بازم هیچی نگفتم،
می سراَ کی جوراَ گیفتم،می چوم آینه میان دکفته راننده چوماَ کی ناراحتی امرا خو سراَ تکان داَیی، ای‌واَر خوب اوناَ ورانداز بوکودم ، بیدِم جوانکه چوم پاک سربسر کفته و اونه زرده دیمه مئن ای توکه خون یافتن نشاَ.
می مراَ بگفتم"خودایا ان دِه چو‌جور توره باده کی اَ درختِ ریشاَ از جا بکنده و اونه تنه می شانه دیوار سر سنگینی کونه.
به زحمت ایتاَ هزاری از خو جیب بیرون باورده کی فاده راننده‌یا، یوکو می چوم دکفته اونه‌ دساَ کی‌ ایتا کج و معوج خطه مرا بینیویشته‌ناَ بو "مادر"
می دیله میان بگفتم "  مادر،مادر تی مار کمر‌اَ کی کجاَ کودی زای"
چن دقه بعد بگفته"داشی هیاَ بداَر"
می نیگا امرا تا خیابان کنار،او فکستنی دکه ور اوناَ بدرقه بوکودم،راننده‌یم هتو.
ماشین کی حرکت بوکود کم‌کم جه اویا‌َ دورا بوستیم،تا جایی کی دِه هیچ نیشانی از او‌ جوانِی نوبو،اما هنوزم می شانه بدجور سنگینی کودی.**#ماهرخ_حسنی#ادبیات_داستانی_خاندش@gilakidastan_khandesh

Telegram

attach 📎

.
.‍ **.

" خاندش ِگیلکی داستان "

✍مسعود پورهادی

تازه می‌بند وُ بساطا جماَ کوده بوم خاستیم بوخوسم. ایوارکی اَیفونٚ زنگٚ صدا می‌چؤرتا بورسنه. بوشوم درٚ سر ایفونٚ گوشی‌یا اوسادم بوگوفتم: باَلِه.
ایتا واچرخسته صدا بوگوفت: منم
بوگوفتم: شوما
بوگوفت: منم‌
لاب دِ مرا خفتا گیفت، بوگوفتم: اَ من کییه؟
بوگوفت تی دس چاکوده پرسوناژه داستان؛ داستانٚ جا مرا تاودا بیرون‌، سجاب تورم. بوگوفتم بلگی بتانم ایمشبا شیمی پاَلو سر بوکونم تا بیدنم فردا چی خاکی باَ می‌سر دوکونم.

ساعت دوازده‌و‌چهل‌و‌پنج‌‌دقیقه
آلمان،کُلن،‌راین دیمه‌کنار

برگردان:

تازه بند‌‌ و‌‌ُ بساطم راجمع کرده بودم، می‌خواستم بروم بخوابم که ناگهان صدای زنگ آیفون چُرت‌ام را پاره کرد.
رفتم دم در، گوشی آیفون را برداشتم وگفتم: بله.
صدایی از تک‌وُتاب افتاده گفت: منم
گفتم: شما
گفت: منم
اعصابم را بهم ریخت، گفتم: این من کی‌یِه؟
گفت : شخصیتِ داستانی که شما نوشتید؛ منو از داستان پرتاب کرد بیرون، الان سرگردانم. گفتم شاید امشب بتونم پیش شما بسر برم تا ببینم فردا چه خاکی باید بسرم بریزم.

ساعت دوازده و چهل وپنج دقیقه.
آلمان-کُلن. در اطراف رودخانه راین.**#مسعود_پورهادی#ادبیات_داستانی_خاندش

Telegram

attach 📎

‍ **.

گیلکی داستان

✍هادی غلام‌دوست

" زندگی "

بوربورکه اینم، می خیال خوشِه شونه به کوچکی! اوزومون که کوشتای بیم، بوربور که چئییم، پوس کَندیم، قند فولوق هانی چاگودیم؛ یکته چال کای کَندیم، یکته توسِه ولگان اونه میئن ناییم، بعدن بوربورکه اونه میئن دئودیم، اونه سر نمک فودییم، آمه دس کاسه چاگودییم، یکته سرپوش موسؤن اونه سر ناییم و خئوندیم:
"بور بورى عرق بكون
زير زمين تراق بكون
بشور بیجار سرو بیه
اسب اُرا سولاخ بكون
ته ماس پلای هادینم
ته شیر پَلای هادینم"
اسب شو بیجار سرو آمه. وقتی شَتره این جئونه فیپیت، چار بدار صدا اونه پوشت سر، رأخشی سراجی به گوش آمه: «هَه هَه!» بعدینان خودی آسب برنج بار جیر، نفس نفس زنئون حیاط میئن پیدابو، اینه نفس صدا شأس ایشتوسَن! اینه سر سینه عرق دنه آمه چیشم پیش نأبو! اینه سینه جیر، باربند جی، همه زخمِ جیجاکی! اونه پوشتان پالون بزه، زخما گوده، چوره زخم! آدم دیل ضعف أمه وقتی اونه دئی! پئر دس بدتر از اسب پوشت! دوته بمورده چی، کسناجی کار كأدبئون، برنج جنور اردبئون! اسب شو بیجار سر و اَمه. اَمِه بوربورکه نمک فئوده جئونان عرق گود، دئه وقتش بو اَمه آمِه دس او نه سَر اجی ویگیریم. بعدن اوشونه یکته یکته، قند فولوق موسون، چاله میئن، توسه ولگ سراجی ويتييم اَمِه دهن دئودیم.
"براء تو کینی بمای؟! چه قد چی آثاث بهیه‌ی! ایشون چی سن؟! دیشو تا صُب تی پئر ایراء گرگَرس، پس تو آمادبی؟! دیشو دئـونـی چی خئوبئدم؟! تی پئر یک چئون بار بازار ببورده بو، بعدن یک زبیل اثاث بازارجی بهیه بو بارده بو خئونه"
ماَر بعدن خوشِه گونه: این کافری خئونه میئن تک و تنایی...(دئه هیچی نگونه، فقط مواشتونم: چی چاره شانه! کیت بوشو، کپور بوشو کپور چیکانی!)
میبه فیکراشونم: زندگی چیسه؟! گمونم از روزی که بشر په به عرصه بناء، ای سئوال یکته گوشواره موسون همیشک این گوش آوزین بو، هی خوشِه توکون توکون خورد! زندگی چیسه؟! زندگی چیسه؟! زندگی... پورسَنم: ماَر! تو دونی زندگی چیسه؟! تأیسه فیکر بودی زندگی چیسه ؟!
بازین روشنفکرون اداء در اَبینم، اوشون موسون مه گونم: یکته تراژدی غم انگیز! غیره این؟! شایدام...
ایشتونم مآر گونه: زندگی؟! زندگیه دئه زاک! زندگیه دئه!

۱۳۸۶ - لاهیجان#هادی_غلام‌دوست صداگذاری در گیله‌قصه ۶ شهریور ۹۵**#ادبیات_داستانی_خاندشhttps://t.me/gilakidastan_khandesh

Telegram

attach 📎

‍ 🌪 " گیلکی داستان " ✍علیرضا فانی کوچی داستان -اِااااا...اِاااااا... نوشوووووو. گوده اورا... تی فوکا دورون آب بشه دیمیری. بیا بوجور... اون کالو قایما بوسته بو دارٚ شاخه سر. امان همه‌تان اوناَ فندرستیم. چارده پورد تا گولی‌چاله جوخوفته…

‍ *🌪*

" گیلکی داستان "

✍علیرضا فانی

کوچی داستان

-اِااااا...اِاااااا... نوشوووووو. گوده اورا...
تی فوکا دورون آب بشه دیمیری. بیا بوجور...
اون کالو قایما بوسته بو دارٚ شاخه سر.
امان همه‌تان اوناَ فندرستیم. چارده پورد تا گولی‌چاله جوخوفته بو سفیدرو آبٚ جیر...

....

داستانک

اِاااا...اِااااا نرووووو. آن طرف، آب عمیق است...
درون فوکا آب بره می‌میری، بیا بالا...
دام‌اش گیر کرده بود به شاخه‌ی درخت.
همه‌ی ما او را می دیدیم. پُلِ چهارده تا گلو به زیرِ آبِ سفیدرود رفته بود....
....
فوکا ؛ چکمه ای بلند
چهارده ؛ روستایی در لولمان**#علیرضا_فانی#ادبیات_داستانی_خاندش@gilakidastan_khandesh

Telegram

attach 📎

**.

" گیلکی داستان "

✍مسعود پورهادی

"‍ اویر"

نانم چی خاستیم بینویسم می سر ٚ کؤرا اویرا کودم. دانم خیلی یان باور نوکونیدی وُ گده: هچینه گه. همیشک هنا گه: نانم - نانم. بازون گده: تو نانی پس کی دانه؟

- زیبلون خاستی قاتما بورسنه

ای جا بناکونه کی معلوم نییه چره ایا بنا بنا، نی گه: کی دس دوبو، کؤ شوش ٚ ترکه توک توشکه بزه نها بو.

- باد ٚ رافا نئسا

بازون تاقچه واز کونک مانسان وازکونه، وازکونه، وازکونه.
ایتا داشکا وینجه ارا نشا آ پینیک پارهَ‌نا دوچکانن. اسا تو بینویس:

- قطار شوئن دوبو و شوب زیی، شوب زیی، شوب زیی...#مسعود_پورهادی کلن المان.21.06.2020

برگردان:

" گُم"

نمی دانم چه می خواستم بنویسم از ذهنم پرید
می‌دانم خیلی‌ها باور نمی‌کنند ومی‌گویند: بیهوده می‌گوید.
همیشه همین را می‌گوید: نمی‌دانم-نمی‌دانم. بعدن می‌گویند: تونمی‌دانی پس که می‌داند؟
-بادکنک می‌خواست نخ‌اش را پاره کند
از جایی شروع می‌کند که معلوم نیست چرا از آنجا آغاز کرد، فاش نمی‌کند: در اختیار چه کسی بود، به بالا بلندی کدام شاخه گره خورده بود.
- درانتظار باد نایستاد
بعدن مثل”تاقچه واز کونه*” می‌پرید، می‌پرید، می‌پرید.
با یک فرغون چسبانک نمی‌شود این پاره پوره‌ها را به هم چسباند. اکنون تو بنویس:
- قطار می‌رفت وسوت می‌زد،
سوت می‌زد، سوت می‌زد...

• "تاقچه واز کونه= به هرسوگرا، باری به هرجهت**#مسعود_پورهادی#ادبیات_داستانی_خاندشhttps://t.me/gilakidastan

Telegram

attach 📎

‍ .                گیلکی داستان ✍هادی غلام‌دوست                                 " حرمتی " مرداک اونٚ نیاء گوده پس بئوته: مورده‌شور ای زندگیه بَبوری! او خوشه جیما گوده بو، اینٚ سر کلّه همه، سیاهی گیته بو، دیــده بـی گود! زناک خوشٚ تو کون بداء، دیل سوجی…

Telegram

خاندش‌ٚ گیلکی داستان

ادبیات داستانی خاندش به کوشش: مهرداد پیله‌ور(خُمامی) راه ارتباطی و ارسال آثار: @mehrdadpilehvar

‍ **.
               گیلکی داستان

✍هادی غلام‌دوست

                   " حرمتی "

مرداک اونٚ نیاء گوده پس بئوته: مورده‌شور ای زندگیه بَبوری! او خوشه جیما گوده بو، اینٚ سر کلّه همه، سیاهی گیته بو، دیــده بـی گود!
زناک خوشٚ تو کون بداء، دیل سوجی یا جی بئوته: بوشو، مرده بُبو، شوکوماگیته، ای همه ماه او را بیسا، بچيه، هَنده رأن بما خئونه! مرداک هوتو تام تِم بزه، اونا نياء كادَبو، اما اینٚ کله میئن ولوله بو! زناک بئوته: نودونی که چوتو نالش زی! چوتو سرسیمه بو! بخاله یکچی گوماگودا! تو نئدی که چوتو کوچه میئن ناله گود، خوزاکونا دوخوند! می دیل اینٚ بسوته، اینا دوخئوندم، مگه پیش اَمه! نودونی گه چو تو مَه دس بداء! یک ساعت ویشتر طول دکشه تا پیش بما! حیاط درا نيمه‌واز بنام، اینا دوخوندم آنّی آنّی پیش باردم، هیتو دوخوندناجی پیش بما تا بالاخره یواش یواش دیرین بما! بعدن اینه یک کاسه شیر بنام، همه' بخورده! اینه پله بنام، همه' بوخورده، بخاله یک ساله هیچّی رنگا نئده بو! گویا کون قحطى سالاجی بمابو! گمونم کلٚ پیچان اینٚ زاکونا ببورده بئون، تو چی گونی؟! مرداک بئوته:آها، رأسه گونی، بئین اینٚ چی چاکه چه قدچی شیر دَره! زناک خوسرا توکون بداء بئوته: تو اگه بنده بی چوتو بسوج ببیج گود کوچه میئن! بئین چوتو خوتره! مرداک خو دوشئو خوری انگشتاجی، اینٚ سیفید سیاه پیشونه دس بکشه، هی دس بکشه، دس بکشه اینان خوسرا و گردُنه، گردنٚ پیچ بداء بخاری ور، خوروم خورمه خوشٚ گرداگوده، یکته آه بکشه پس، چیشما دچه. مرداک خنده بئوده، زناکان به هم چنین. اوشون هر دو به یک چی خنده کادبئون! چن ماه پیش هم که ایشونٚ خئونه ایسابو، هروقت اینٚ سرا دس‌کَشِن، این ناز دأن، خودشٚ اوشونٚ به، ایتو لوسا گود! مرداک اونا نیاء گوده، فیکراشو: "از وقتی که زناک اونا کانال آومیناجی بیته‌بو، خو سیه چادر جی جاء بدابو، خئونه بارده‌ بو، اینا شیر بدابو، پیله بئوده بو، از آو و گل در بارده بو، بازین مردکان اونا ببورده بو دهات میئن، خو یکته فامیلون خئونه هادابو، ته خوشه زندگیه هر جوری بُبو، او را تلمبار سر، طویله‌ پوشت، خئونه میئن، او دورو ور یک جوری پیش ببوری، خیلی وقت بگذشته بو! دئه کی فیکرشا گود حیوون دوباره ایرا پیدا بی! یکده فأرى بخاله یکچی اینا یاد بأی، بئوته: راسّه! حرمتكا امرو چی بود؟! چره زناکون اونا دورا گوده بئون؟!
زناک بئوته: گویا کون هنده اینٚ مرداک تُندی بئوده! اینا بزن بگیر بئوده! مرداک بئوته: مم حسینی مرداک نیه گه! لشٚ لش! تنه لش! بی مصرف آدم اینٚ موسون چی مو هیچ جا نئدم! خو پیله زناکا طلاق بداء با سوته زاک، بعدن بما حُرمتکه ببورده که ایناجی الون دوته زاک دانه پس و بلند! مو دونم چره الوّن خانه اینا ردًا كنى! بئين كى بَبى حرمتی این در او در اَسیرابی! زناک بئوته: اَمه پیچاک موسون!
مرداک بئوته: تو چی گونی؟! یعنی اَمه پیچاکان حرمتکٚ موسون بما به شکایت؟
زناک بئوته: حرمتی کوره دانه بشی؟! پئر دانه یا ماَر؟! یا کسٚ کار؟! یا جاجیگه؟ یا کرک و چیری؟! یا چارته چوب و چگل؟ ای سردٚ سرما هوا میئن که سک پوس تر کبینه، بیچاره زناک کوره دانه بشی؟! مرداک بئوته: آخر نئوتی امرو اینا چی‌بو؟!
- هیچی اینٚ مرداک، زاکونا ایناجی هیته، زناکا تودا از خئونه جیر! تو نئدی چوتو موشت زی خو سینه خاشا! چوتو زار و شیوناجی گوت: ای انصافه مو هر شو و نصیفٚ شو بوشوم میدونٚ سر، خرابابو سبزينا جیماکونم پشته بزنم بارم خئونه، نخ نخ چاکونم، دسته بزنم، ببورم خیابون کنارای بنیشم،بفروشم اینا،اونا، بعدن تو بای می‌همره ایتو بکونی؟! می‌ اَشنگا بهم بزنی؟! مرداک خو اَبرو جئورادا بئوته: بی‌غیرته! خیلی بی غیرته مم‌حسینی!
زناک خو حرف دونبالا بيته: بعدن زناكونا خو دور جیما گوده بو، موشت زی خو سینه خاشاَ، هــی‌گوت: آلؤن کورا بوشوم! کورا به شکایت! اَی بی‌نصیب روزگار!
مرداک بئوته: که دانه حُرمتی، او بی چک و مشت زناک!
بعدن پیچاکا نیاء گوده. پیچای دئه رأسه رأسه خوء آشوبو، او گرم جا، دیرین میئن، بخاری ور!
زناک بئوته: معلومه دئه، خیلی خسّه بو!

لاجون - تیر ماه ١٣٨٦**#هادی_غلام‌دوست#ادبیات_داستانی_خاندش@gilakidastan_khandesh

Telegram

attach 📎

‍ *🥀*

"کوچی داستان"

✍مسعود پورهادی

نانم کویا نیشتم، چره نیشتم، اَکِن تاسایه.
می‌چوم به زور دوسته نهه، هیجایا دئن نتانم. تین تاری...تام تولی.
تام تولی...تین تاری...
"خیلی زماته نیشته‌یی؟"
"گم: نانم"
"گه: نانی؟"
"گم: نا"
ایتا قاپاس می سرا فوکوفته بِه
- الان آیده ترا بیاد آرِده
باموده
مرا یاد نامو
اَسا دانم چره کون فوسین راشم.
هیکی‌یَم مرا وانورسه.

برگردان:

نمی‌دانم کجا نشسته‌ام. چرا نشسته‌ام. از چه زمانی است. چشم‌هایم به‌زور بسته‌اند. جایی را نمی‌توانم ببینم. تاریکی... سکوت. سکوت... تاریکی.
"خیلی‌وقت است اینجا نشسته‌ای؟"
"می گویم: نمی‌دانم"
"می‌گوید:نمی‌دانی؟"
"می‌گویم: نه"
به سرم می‌کوبد و می‌گوید: الان می‌آیند و به یادت می‌آورند.
آمدند
یادم نیامد.
الان می‌دانم چرا با باسن راه می روم. کسی هم از من نمی‌پرسد.**#مسعود_پورهادی

"نقدونظر:"

داستانی تنیده در شعر، شعری تنیده در داستان. روایتی از تنیده‌گی تواَمان و یا شاید اصلن به تماشای یک فیلم کوتاه ِ چند ثانیه‌ای نشسته‌ای. نویسنده بدون هیچ توضیح و پیش‌زمینه‌ای ناگهان مخاطب را به فضایی تنگ و تاریک ورود می‌دهد. پرتابی که شاید تعمدانه بوده و خواسته باشد مخاطب را از وضعیتی به وضعیتی دیگر پرتاب کند. اتاقِ بازجویی: "می چوم به زور دوسته نهه..." اشاره به چشم‌بندی است که به چشمان زندانی زده‌اند که به تبعِ آن یعنی " تام تولی..." یعنی فضایی پر از سکوت. اما سکوتی نه به مثابه‌ی آرامش که بمنزله وحشت و تاریکی(تین‌تاری).  زندانی آنقدر زمان را گم کرده وقتی می‌پرسند: "خیلی زماته نیشته‌یی؟" می‌گوید: "نانم" و تازه مخاطب نمی‌داند این نشستن به روی صندلی است یا به روی زمین! همین تعلیق، متن را زیباتر می‌کند و بدنبال آن"قاپاس" (پس ِگردنی) که نمادی از شکنجه است کم کم خودش را بمثابه‌ی اهرمهای قدرت نشان می‌دهد تا "کون‌فوسین" شدن (ازشدت شکنجه به روی پا نتوان راه رفتن) است که خودش را در شکلی دیگر از جنونِ انسان بر انسان نشان می‌دهد. تصویری از جامعه‌ای استبدادی در نمایی بسیار موجز و فشرده!
از ویژگی‌های دیگر این متن، سیری است که در نازمانی آن مشاهده می‌کنیم. نویسنده به هیچوجه متن را اسیر زمانی خاص و برهه‌ای مشخص ننموده و بدون درنظر گرفتن تیپ‌ها و یا کاراکترهایی که بیانگر موجودیتِ خاصی باشد و بدون پرداختن به شرایط و نظامی خاص، به نگره‌ای وسیع‌تر و فراتر از اینها توجه داشته تا بنوعی درصدد محکوم کردن چنین رفتارها و خشونت‌های ضدِ انسانی (استبداد و دیکتاتوری) در همه زمان‌ها و دوره‌ها باشد. بنظرم این متنِ داستانی بخوبی می‌تواند خودش را در قواره‌ای از یک فیلم ِ کوتاه به نمایش در آورده و قابلیت تبدیل شدن به یک اثرِ هنری دیگر را هم داشته باشد.

دی‌ماه ۱۳۹۸**#مهرداد_پیله‌ور

#ادبیات_داستانی_خاندش

@gilakidastan_khandesh

Telegram

attach 📎