برای همین دیگه باشیم اولی و آخری

بیا نه قولامون بشکونیم نه دل همو

قول بده توام یه روزی مثل همه نری

بار ها خواستم از تو، از آن روز بنویسم...نشد...
خاطراتت،چشم هایت،صدای خنده هایت نگذاشت باور کنم که تو دیگر نیستی
آن روز که خبر نبودنت به کلاس رسید جز همهمه چیزی نمی شنیدم؛ شاید باور نکنی ولی من هنوز منتظرم که با آن خنده های محشرت در کلاس را باز کنی و بگویی همه اش دروغ بود.
باور نبودن تو،صدای خنده هایت شوخی هایت در کلاس مثل تیزر یک فیلم مبهم و غمگین است گه هر روز در مدرسه با دیدن جای خالیت از جلوی چشمانم رد می‌شود
نبود تویی که دیگر هیچ چشمی تکرار چشم های زیبایت نمی شود مانند که چه عرض کنم خود کابوس است.
دلم لک زده واسه دیدن خنده هات، اون چشمای قشنگت، حرف زدنت،صدات، نگاهت واسه ثانیه به ثانیه بودنت.
کاش مجبور به بغل کردن خاکی که بوی تو رو می‌دهد نبودم، کاش میشد بیشتر داشته باشمت،ای کاش وقت خداحافظی نمی رسید و تو به این رودی نمی رفتی؛
به بعد از تو زیبای من حال و روز مارا اینگونه مانند سخن شاملو باید توصیف کرد:
قصه نیستم که بگویی
نغمه نیستم که بخوانی
صدا نیستم که بشنوی
یا چیزی چنان که بینی
یا چیزی چنان که بدانی
من درد مشترکم...
مرا فریاد کن!

وای تو این ۶ ماه چه اتفاقایی افتادن...

هیچوقت به دوستی که با دشمنت خوبه اعتماد نکن!

زندگیم مثل گروه وانتونز پاچیده

یکی مهمونی بگیره منم دعوت کنه?