از گابریل گارسیا پرسیدند: اگر بخواهی کتابی صد صفحه‌ای درباره امید بنویسی، چه می‌نویسی؟
گفت: "۹۹ صفحه را خالی می گذارم صفحه آخر، سطر آخر می نویسم: یادت باشه دنیا گرد است، هر وقت احساس کردی به آخر رسیدی شاید در نقطه شروع باشی. زندگی ساختنی است، نه ماندنی، بمان برای ساختن، نساز برای ماندن. منتظرنباش کسی برایت گل بیاورد، خاک را زیر و روکن، بذر را بکار، از آن مراقبت کن، گل خواهد داد."

این هم یک تعریف از خوشبختی است:
کسی را داشته باشی که اجازه دهد تاریک ترین فکرهایت را برایش برهنه کنی ، بیان کنی، و او همچنان بماند.

آنهایی که ریشه ندارند؛ تا محبت می‌بینند
می‌روند وگرنه کدام درخت را دیده‌ای
که باغبانش را ترک کند؟

‏چیزی که باعث آزارت می‌شه رو جدی بگیر. محل زندگی، رشته‌ی تحصیلی، هم‌کلاسی‌ها، شغل، محل کار، همکارها، یه رابطه. این حس بد شاید داره بهت می‌گه به جایی که هستی تعلق نداری و باید خودت رو از اونجا رها و بعد پیدا کنی، تغییر کنی و شکوفا بشی.

تا حالا واستون پیش اومده وسط خوندن یه کتاب یهویی به خودتون بیاید ببینید که چند صفحه خوندید اما هیچی متوجه نشدید؟
این روزا حس میکنم زندگیم اینجوری میگذره؛ یهو چند ماه گذشته و من به خودم میام میبینم اصلا نفهمیدم چی شده.

یه روز تراپیستم بهم گفت :
"بس کن سوگواری برای احتمالات رو."
این درست ترین جمله ای بود که می‌تونستم از دهن یکی بشنوم.

عزیزم. خدا منو یک جوری آفریده که کل اعضای بدنم منو دوست دارن و برای زنده موندنم و زندگی کردنم تلاش قابل تحسینی می‌کنن. مثلاً همین قلبم. قبلاً پونصد بار شکست و ترمیم شد. تازه علاوه بر این یه لایه سنگی خیلی محکم پیچید دور خودش که دیگه نه کسی تونست واردش بشه نه کسی تونست بهش ضربه بزنه. اگرم زد دستای خودش درد گرفت.
-دیاکو.

می‌پرسه‌: حالت چطوره‌‌؟
می‌گم: خاکستری؛ فقط بعضی وقت‌ها تیره‌تر می‌شه و گاهی اوقات، روشن‌تر.
من نه اون‌قدر حالم بده، که از ادامه دادن دست بکشم‌؛ نه اون‌قدر دلم خوشه که به آینه لبخند بزنم.
نمی‌دونم، شاید معنای زندگی همینه.

من کیفمو گم‌ کردم، بزرگ ترشو گرفتم.
یکی از دوستامو از دست دادم، واقعی ترشو پیدا کردم.
هرگز چیزی رو از دست نمی‌دید.
مگه اینکه بهترش در انتظارتون باشه.

نگرد دنبال اونی که از قصد دستتو ولکرده که گم بشی.